Zaterdag = weekend = geen wekker zetten = uitslapen.
En het lukte verrassend goed tot mijn verbazing! Rond half 8 kwam ik de kamer uit om op mijn gemak te ontbijten. Daarna heb ik mijn sportgerief in de rugzak gestopt en was ik klaar om er een sportief dagje van te maken. Er stond deze namiddag een vriendschappelijk matchke volleybal, frisbee en voetbal op de planning. Dat werd georganiseerd door de school van één van de vrijwilligers.
Maar... om 12 uur stond ik terug thuis om de sportkleren in te wisselen voor zwemkledij. Het sporten was niet voor vandaag en ze hadden gisterenavond dan beslist om te gaan zwemmen. Dat heb je dan als je niet zoveel op whatsapp zit... . Een extra fietstochtjes in de hitte!

Na de fietstocht en een plakkerige autorit (we zaten met 7 in een taxi) keek ik wel uit naar een beetje verfrissing. Een namiddagje aan (en in) het zwembad kan ook wel eens deugd doen. Het was voor mij de eerste keer in een Ghanees zwembad. Het zwembad lag in een afgelegen domein achter een bungalowpark met een bijhorend grasveldje om te rusten. Veel rusten kwam er niet aan te pas want we hadden de strandbal meegenomen. Binnen de kortste keren waren we met meer zwarten aan het spelen dan met ons oorspronkelijke groepje van blanken. Dat kon ook moeilijk anders want wij waren de enige blanke mensen tussen het zwarte volk. Wat ons opviel was dat bijna geen enkele Ghanees kon zwemmen. Ze bleven veilig in het laagwatergedeelte waar ze konden staan. Als de bal naar de andere kant ging, rekenden ze op ons om deze telkens te gaan halen. Enkel als ze de zwarte reddingsband hadden, waagden ze zich af en toe in het diepe. Dit leverde natuurlijk een groot voordeel voor ons op, want wij hadden daardoor plaats in overvloed om baantjes te trekken. Gevolg was dat we na een tijdje van enkele dapperen de vraag kregen of we hen konden leren zwemmen.

Ook die avond bleef ik niet in mijn vertrouwde omgeving, maar was het na het eten en douchen tijd om een stapje in de wereld te zetten. Ik had op voorhand in het gastgezin gevraagd of het wel veilig genoeg was om alleen naar de grote weg te stappen. Hiervoor kreeg ik de toestemming. Maar om terug te komen wilden ze er zeker van zijn dat Bash erbij was. Met mijn kleedje aan en een rugzak op mijn rug (wegens gebrek aan een kleinere tas) ging ik op stap naar de grote weg waar Elise en Tim mij kwamen oppikken. Toen ik vertrok werd ik nog even tegengehouden door Lukman voor een babbeltje en heb ik nog een vriendelijk meisje ontmoet die met me mee wandelde tot aan de straatkant. Gelukkig dat zij bij me bleef want anders zat ik, tijdens het wachten, opgescheept met een stuk of 6 mannen.

In Diggipass, een lokaal café in het centrum van Tamale, zaten we op het terras op het dak met uitzicht over de stad. Er stond muziek op en langzaamaan kwamen er meer mannen bij die hun benen kwamen losgooien vooraan bij de DJ. Het waren vooral mannen met korte broeken. Maar korte broeken (boven de knieën) zijn een taboe hier in Ghana. Net zoals homo’s... . Daar mag niet over gesproken worden. En laat dit nu de plaats en het moment zijn waar het allemaal samenkomt!
Tegen 1 uur werd ik veilig en wel thuisgebracht achterop de motor van Bash. Hoog tijd om te gaan slapen hier in Ghana!

Geschreven door Avontureninbeeld