Wat ik gehoopt had gisterenavond, is niet uitgekomen. De rust was nog niet teruggekeerd in het gastgezin. Er zaten terug tientallen vrouwen op het binnenplein en ik die dan voorbijkwam in mijn pyjama om me te gaan wassen. Het begint een gewoonte te worden om 's morgensvroeg al bekeken te worden.
Deze ochtend moest ik bij het vertrekken nog even wachten omdat ik een lunchpakketje meekreeg. Een wit bakje met rijst en bonen, vers gemaakt. Het was wel lekker, maar uiteraard veel te veel. De andere vrijwilligers konden mee genieten van de maaltijd.

Maandag bracht ik heel de dag door op het project. De schommel was hersteld, tot grote vreugde van de kinderen; ze konden er niet van blijven. Eén voor één probeerden ze iets uit om dan terug in het rijtje aan te schuiven. In de namiddag haalde ik de diabolo’s boven. Het begon met het aanleren hoe je de diabolo draaiende kon houden. Eerst aan de kinderen, daarna ook aan enkele volwassen mannen die een hele dag niks anders deden dan bij de garage zitten naast het schooltje. Zij hadden dit nieuwe speelgoed gezien en wilden het graag ook eens uitproberen. Het bewijs: diabolo is voor alle leeftijden.

Om 16 uur was het NCS-vergadering. Mijn aanwezigheid was verplicht, samen met het vaste NCS-team: Marieke, Mister Dela, Mister Mohammed, Mister Mustapha en Madam Hamdya. Het was in het begin een vreemde bedoening. Ze beginnen met een gebed, ieder voor zich. Ook de vergadering afsluiten gebeurt met een gebed. Dan maar een stiltemomentje houden voor mezelf om dit op te vullen. Verder is het verloop redelijk gelijklopend met onze vergaderingen. De agendapuntjes waren vooral de sponsorprijzen en de sponsorkinderen, de computerlessen die misschien opnieuw van start zouden gaan, de watertank, …. . Bijkomend puntje was mijn aanwezigheid. Over hoe ze mij als vrijwilliger in het project zagen, wat ik kon doen en of ze mijn medewerking zagen zitten. Het rondje werd afgesloten met top-commentaren die me wel een gelukkig gevoel gaven. Ik zag het althans helemaal zitten om verder met hen samen te werken.

Iets later dan normaal kwam ik om half 6 thuis en zat het er nog steeds vol met vrouwen (wel iets minder dan dit weekend). Deze keer had ik geen zin om weer tussen de mensen te zitten niksen, dus heb ik een boekje genomen en me buiten op de bank gezet. Niet dat ik lang alleen zat. Hamdia (de bruid), die nu ook een huisgenoot is, kwam een praatje met me maken. Haar handen en voeten waren beschilderd met zwarte henna en ze was nog steeds fel geschminkt met roze oogschaduw en roze lippenstift. Vandaag was het trouwens écht nog een dag van de bruiloft. Er zijn foto’s getrokken voor het huis waar heel de familie bij was. Jammer dat ik dit gemist heb door het project, maar ik mag wel de foto’s achteraf bekijken. Zou er morgen nog een vijfde dag komen? Ik hoop van niet!
Om 21u30 was het eindelijk stil. Hopelijk kan ik eens goed slapen. Enkel nog af en toe het geluid van schuifelende slippers was te horen. Ze heffen hier namelijk hun voeten niet op van de grond als ze stappen.

Hierbij de link naar het oktoberfilmpje om de eerste maand in Ghana met enkele bewegende beelden af te sluiten:
https://www.youtube.com/watch?v=wtXbmUP48Pc

Geschreven door Avontureninbeeld