De heenweg naar de lodge was vandaag zo zwaar dat ik de tweede berg haast niet op geraakte. Mijn eerste klus was weeral langsgaan bij de vaste fietsenmaker om mijn beide banden op te pompen. 10 minuten later, (maar slechts 5 seconden werk voor de man) kon ik verder fietsen in de richting van de Nyohini Computer School want daar was het geen gewone schooldag.
Enkele ouders uit de Nyohini-buurt (een arme wijk in Tamale) waren uitgenodigd op de school, na enkele interviews over de leefsituatie en de inkomsten. Hun kinderen waren uitgekozen om naar de NCS-school te gaan. Vandaag kregen ze meer informatie hierover: hoe laat hun kind verwacht wordt, wat de bedoeling is, wat er na een jaar gebeurt, ... . Ze spreken geen Engels waardoor alles door Mister Mohammed en Mister Dela moest worden uitgelegd in het Dagbanli. Niet enkel de ouders kwamen luisteren naar de uitleg, ieder gezin bracht zijn kinderen mee om te spelen op de speeltoestellen aan de school. Neem daar de kinderen bij die elke dag komen, dan heb je een hele bende kinderen waarmee ik opgescheept zat. Maar geen probleem! Elk kind verdient het om te kunnen leren en spelen!
Het wordt elke dag trouwens leuker om aan te komen op het project. Vanaf het moment dat ik het domein op fiets, hoor ik de kinderen van ver met z’n allen in koor ‘Ma-dam, Ma-dam, Ma-dam’ zingen. Als ik van de fiets stap, staan ze klaar om mijn pikkel te zetten, mijn rugzak uit het mandje te nemen en mijn fiets op slot te zetten. Wat een (Afrikaanse) luxe! Eén van de meisjes had gisteren een boek gevonden met leerstof voor de Primary School. Ze liep er voortdurend mee rond. Ik heb me dan met veel plezier 'opgeofferd' om met haar de Engelse woorden te overlopen op een leuke, speelse manier. Vijf minuten later waren we niet meer met z'n twee, maar was het een mix van kinderen op mijn schoot. Ze hingen over mekaars schouders of sprongen rond de groep om toch een tipje van het boek te kunnen zien. Aan de hand van prentjes hebben ze wat Engels geleerd en heb ik verhaaltjes voorgelezen die met een beetje improvisatie toch een beetje duidelijker werden voor hen.

Daarna was het tijd voor een nieuw spelletje: 'memory'. Het was een oude versie van thuis met babydiertjes. Dat sprak de kinderen erg aan. We maakten een deal: de kinderen leren mij de naam van de dieren in het Dagbanli en ik zeg dan wat de naam is in het Engels. Zo leerde ik leuke woorden bij.

• Noo = Chicken
• Zim = Fish
• Jankuno = Cat
• Nahu = Cow
• Bua = Goat ....

De woorden schrijven is moeilijk voor ons, het Dagbanli-alfabet is vreemd. In het begin was het dus een spel met woorden en vertalingen. Daarna werden de Dagbanli woorden weggelaten en probeerden ze alles mooi in het Engels te zeggen. Het belangrijkste was dat ze zich met dit spel uren konden bezighouden; ze bleven het leuk vinden.
Op het einde van de voormiddag reed ik mee met Marieke, achter op de motor, om even naar de bankautomaat geld af te halen (het is trouwens nog maar de eerste keer dat ik iets moet afhalen sinds ik in Ghana ben). Toen ze zagen dat ik mijn rugzak nam om op te stappen, kwamen ze spontaan het spelletje terug afgeven. Ik zei hen dat ze nog even verder mochten spelen want dat ik binnen een kwartiertje terug zou zijn. Maar toen ik weer bij het gebouw aankwam, waren zowel de kinderen als het spel verdwenen. Tot het in de namiddag terug in het klaslokaaltje stond. Nu weet ik wel zeker dat de kinderen zorgen dat alles veilig en wel terugkomt naar de klas. Sommige kinderen hebben zich dus 2,5 uur beziggehouden met memory. Het werd ook steeds competitiever, bijna een wedstrijd! Daar gaat nog mee gespeeld worden... !

Op de terugweg naar de lodge ben ik nog gestopt bij de supermarkt voor een rol wc-papier en aan een fruitkraampje om mijn portie fruit te halen: enkele banaantjes en een appel.
’s Avonds was het etentje met de vrijwilligers in de lodge. We dachten om eens iets anders dan frieten te nemen, maar de smaak van het onbekende gerecht viel een beetje tegen. Om 22 uur heeft Bash me thuis gebracht met de motor. Ik op de fiets, hangend aan zijn arm, zodat ik niet meer hoefde te trappen. Iets wat in België een overtreding is, wordt hier als normaal gezien. Maar al bij al ben ik veilig thuisgeraakt, terwijl de poort zelfs nog open was.

Geschreven door Avontureninbeeld