Wat begon als een gewone vrijdag, is niet verlopen als een gewone vrijdag. Zoals gewoonlijk stond ik op om 6 uur om me aan te kleden en mijn rugzak te maken. Maar vandaag was het een heel andere inhoud. Geen gewone schoolspullen, maar in de plaats andere kledij, een camera en een tweede lens, mijn schetsboek, het muskietennet en een lakenzak. Waarom al dit materiaal? Wel, omdat we een projectdag ingeruild hebben voor een driedaagse uitstap richting de nijlpaarden. Met enorm veel goesting en een bijna platte band zijn we dan tegen half 8, beladen met een zware rugzak, met de fiets vertrokken. Ik stond te popelen om aan dit nieuwe avontuur te beginnen. Na 3 weekendjes thuiszitten, mocht er wel een beetje verandering komen. Vannacht ben ik 3 keer wakker geworden omdat ik dacht dat het al tijd was om te vertrekken. Kun je raden hoeveel zin ik er in had?

De afspraak was: verzamelen om 8 uur aan de lodge. Maar we zijn natuurlijk in Ghana en daar tellen uren en minuten niet. Dus wachten tot iedereen er was en natuurlijk ook wachten op het busje. Om 9u15 zat iedereen op zijn plaatsje, verspreid over de 4 achterbanken van het busje. De rugzakken en het ander materiaal werd tussen de benen of onder de autozetel gepropt. 'Ik heb m'n wagen volgeladen, vol met sa-la-min-ga's', klonk vrolijk van achterin. Op de voorbank bleef het redelijk stil omdat Bash het liedje niet kende en de chauffeur totaal geen Nederlands verstond. En ze zijn immers ook geen salaminga's!

We hadden nog niet voldoende voedselvoorraad opgedaan, dus onderweg moesten we opletten of we niet toevallig een kraampje met yam, tomaten en wortelen tegenkwamen om onze laatste inkopen te doen voor het avondeten. De yam kochten we ergens langs de kant van de weg en de groentjes haalden we uiteindelijk bij onze tussenstop in Damongo, waar we een plaspauze hielden. Plassen in een gat in de grond. Op zich ben ik daar niet vies van, maar het was toch wel even wennen aan de verschrikkelijke stank en de kruipende beestjes (lees: vooral kakkerlakken) onder, naast en boven je. En daar dan nog 30 pesewa voor moeten betalen! Hier vond ik dat wildplassen toch een betere oplossing was. Ook de vrouw met de bananen op haar hoofd hebben we een goede dag bezorgd. Ik denk dat ze in totaal 8 keer 1 cedi (voor 3 banaantjes) aan ons heeft verdiend. De busrit werd voor en na de tussenstop opgevrolijkt met meezingliedjes, muziek van verschillende ipods en gsm's, een spelletje 'wie ben ik?', gebabbel en vooral met het rondkijken naar de omliggende huisjes. Ondertussen werden we regelmatig door elkaar geschud door de putten in het wegdek.
Tegen een uur of vier (na zes uur rijden) kwamen we aan in Wechiau, het laatste dorpje voor we de nijlpaardensite inreden. We stopten eerst bij een roze gebouw waar we informatie kregen over het bezoek aan de hippo's. Het was een minimuseum met foto's, nijlpaardenschedels en andere voorwerpen. Even rustig rondkijken en al wat sfeer opsnuiven van wat ons te wachten stond. Ook kregen we een kort verhaal te horen. 'Kort' werd heel letterlijk genomen want na 2 minuten stormde er een man binnen die naar het schijnt de gids was. Hij kwam waarschijnlijk recht uit de moskee aan zijn nette kleren te zien. Vol enthousiasme vertelde hij over de planning, de prijzen en alle informatie die we nodig hadden voor deze uitstap. Na een discussie over de prijs zijn we drank gaan halen in het dichtstbijzijnde (maar ook het laatste) winkeltje voor we het 'onbekende' inreden.

Het laatste deel van de busrit ging over onverharde, zanderige, zeer hobbelige wegen. Aangekomen in de 'lodge' zag het er op het eerste zicht in orde uit, maar deze indruk bleef dan ook bij 'op het eerste zicht'. Enkel de buitenkant was OK. Binnen in het gebouw merkten we dat de kamers vol mieren zaten (en niet de kleine Belgische miertjes), er lagen vuile lakens, de bedden waren steenhard met bakstenen kussens en er lagen beestjes op de grond en op het bed met hun pootjes omhoog. De prijs die we betaald hadden was het niet waard en wij kregen dan al een vrijwilligerskorting... . Na het domein grondig en op eigen houtje te hebben verkend, werd er water gehaald bij de pomp om onze gekochte drankjes een beetje 'fris' te houden. Het is het gedacht dat telt! In de laatste zonnestralen van de dag speelden we een partijtje frisbee en daarna konden we genieten van een prachtige zonsondergang. Enkel de elektriciteitsdraden verstoorden het magische zicht. Zo, 'een mooie Afrikaanse zonsondergang zien' kan ik ook afvinken op mijn Ghanaian bucketlist.

Vanaf het moment dat de zon aan de horizon verdwenen was, kregen de muggen het startsein om aan te vallen. Er vlogen legers van deze stekende beesten rond waardoor de 'deet' heel vlug werd bovengehaald. Ondanks de prachtige omgeving en de mooie sterrenhemel, was het buiten niet uit te houden tussen al die mugjes. Dus zochten we snel bescherming in het kookgedeelte en begonnen we het avondeten klaar te maken. Ieder had zijn taakje: groentjes snijden, het gasvuur aankrijgen, water koken, de tafel dekken, afwassen, eten uitscheppen voor 15 man. Op het menu stond noodle soep gevolgd door spaghetti. Maar dan in de andere volgorde omdat het één nog te warm was en het andere te snel koud ging worden. Het ging er allemaal goed in na zo een hele dag onderweg te zijn. Na het after-dinner dipje wasten we met het restje pompwater in een emmer af. Het was een grote stapel afwas en een hele klus om alles proper te krijgen. Een uur later konden we ons neerzetten met een'gekoeld' drankje uit de wateremmers en maakten we er nog een gezellige avond van met enkele spelletjes skip bo.

Geschreven door Avontureninbeeld