Ik heb geprobeerd om de Belgische dag van de jeugdbeweging door te trekken tot in Ghana. Mijn chirohemd was ingepakt in de valies en vandaag was het de dag om het aan te doen en het aan iedereen te tonen. Zowel de Nederlanders als de Ghanezen vonden het een ‘vreemd’ kledingstuk. Onderweg voelde ik me nog meer bekeken dan anders, maar de kinderen op school waren wel helemaal in de ban van de opgenaaide tekentjes.

Het was vandaag een recordaantal met 86 kinderen in de klas. Omdat madam Charité pijn had in haar rechterarm, vroeg ze aan mij om les te geven. Dit heb ik dan ook gedaan (dat kan ik ook afvinken op mijn bucketlist: Lesgeven aan meer dan 80 kindjes in één klas). Het was ‘Natural science, living things and non-living things’. Les over alles wat leeft en niet leeft. Met een tikkeltje creativiteit (tekeningen op het bord) begrepen ze het verschil. Daarna een les wiskunde waarbij heel veel leerlingen de lesinhoud niet begrepen. De gezamenlijke oefeningen aan het bord verliepen vlot in tegenstelling tot de individuele oefeningen. Het was nog te vroeg voor deze soort sommen: 4 appeltjes + … appeltjes = 6 appeltjes. Ik heb het bij iedere leerling afzonderlijk opnieuw mogen uitleggen. Maar de leerkracht wil het zo, ze moeten dit leren en als het niet gaat dan kunnen ze het maar niet. Zo redeneren de Afrikaanse leerkrachten.

De resterende uren werd ik van de ene naar de andere klas gekatapulteerd (afwisselend tussen KG2 en P1). Homework op het bord schrijven rond ‘English writing’, verder gaan met de sommetjes, PE (physical education) of gewoon voetballen als sportles, … . Een verschrikkelijk drukke ochtend met heel veel kindjes en geen moment rust (zeker omdat je als blanke steeds omsingeld wordt tijdens de pauzes).

Gelukkig had ik in de namiddag een momentje voor mezelf. Tijd voor de was want die was gisteren uitgesteld. Tot het om 17u, een twintigtal minuutjes nadat ik mijn laatste kledingstuk had gewassen, ineens verschrikkelijk hard begon te waaien. Het waren zware windstoten in combinatie met rondvliegend zand. Ik merkte er pas iets van toen plots mijn hele gordijn in de lucht vloog. Het volgende moment dacht ik aan mijn kledij die nog buiten hing en toen ik buiten kwam, zag ik dat er enkele kleren twee meter verder op de grond lagen. Snel alles bijeen geraapt, in het halletje nog enkele extra touwen gespannen als wasdraad en alle natte kledij opgehangen. Ook mijn stoel en deur moesten eraan geloven om als ‘wasdraad’ te dienen. Op een bepaald moment leek mijn kamer wel een scène uit een oorlogsfilm, met een rommeltje op de grond (met materiaal dat mee moet op uitstap), de kledij die overal verspreid ophangt en het oorverdovende geluid van de regen op de golfplaten van het dak.

Die avond kreeg ik nog een fotoberichtje van Elise en Tim met het nieuws dat de gastfamilie een nichtje erbij had. Hun gastgezin was familie van het mijne en hun gastmoeder was deze week bevallen van een dochtertje, dat ze vandaag voor het eerst zagen.

Geschreven door Avontureninbeeld