Gisterenavond had ik de kleren al klaargelegd voor vandaag, samen met het douchemateriaal. Tijd bespaard, dacht ik toen, maar op het moment zelf durfde ik weer niet zo goed naar buiten om (weeral) eens een emmer water te vragen om te douchen. Niet dat ik veel douche en eigenlijk zijn ze dit wel al gewoon van andere vrijwilligers, maar toch blijft het lastig om te vragen. Uiteindelijk de stap gewaagd, naar buiten gestapt en met gebaren en enkele woorden proberen duidelijk te maken dat ik me wilde wassen. De vrouw verstond er in het begin niets van, maar uiteindelijk (door de gebaren) wist ze wat ik nodig had. Salam werd erbij gehaald om dan werd er gezegd dat ik nog even moest wachten want dat ik warm water kreeg omdat het veel te koud was vandaag door de wind. Dan maar nog even mijn hutje ingelopen om een klusje uit te voeren waarvan ik een tijdje wakker had gelegen. In het midden van mijn bed zit er een plank los. Deze staat echt op het punt om eruit te vallen. Maar met touw kom je overal. Het klusje was net geklaard toen ze kwamen aankloppen om te zeggen dat het water klaar was. Klaar om te douchen! (Na 3 dagen. Oeps!) Hoeveel stof zal er nu uit mijn haar komen? Ik was benieuwd. Al bij al viel het nog mee... . Het kon erger!
Tijdens het douchen had ik bekijks. Elke keer eigenlijk, maar nu was het zo grappig om te zien hoe geïnteresseerd ze waren. Het begon op het moment dat ik mijn shampoo nam en deze in mijn haren deed. Het schuimde tot en met. Zoals gewoonlijk kijk ik wat rond terwijl ik mijn haar aan het wassen ben en toen ik naar de binnenplaats keek schoot ik in de lach. De twee jongste meisjes (Huda,7 en Yakina, 4) stonden op nog geen meter van mij van achter een muurtje naar mijn hoofd te staren. Ze zagen zelfs niet dat ik naar hen keek, zo geconcentreerd waren ze aan het kijken. Toen ik een minuut later de shampoo begon uit te spoelen, week hun blik nog steeds niet af. Tot ik zwaaide, dan verscheen er een verlegen lachje op hun gezicht. Bij het ontbijt moesten ze mijn haren natuurlijk nog eens aanraken. Ze plakten daarna hun handen tegen mijn gezicht om te laten voelen hoe koud deze waren van mijn natte haar aan te raken.

Vandaag ging Salam mee naar het project. De moeder vroeg uit nieuwsgierigheid wat we gingen doen en gaf dan de toestemming. Met de fiets reden we eerst naar de lodge (om nog vlug naar het toilet te gaan) om dan de weg verder te zetten met Lotte erbij. We kregen een helemaal andere weg te zien die we gewoon waren. Een shortcut zei Salam. Ik denk niet dat hij veel korter was, maar wel een prachtige weg tussen schoolgebouwen en langs mooie bomenlanen die uiteindelijk op onze vertrouwde weg uitkwam. 100 meter verder sloegen we weer een zandweggetje in om het volgende deel van de nieuwe route uit te proberen en een hele hoek af te snijden. Vandaag was het afwerken van de illustraties en de letters. Alle letters zijn bijna geschilderd. Salam schilderde de binnenkant van de letters (omdat hij niet echt een vaste hand heeft en een beetje slordig werkt) terwijl lotte de randjes en de meer verfijnde details van de letters schilderde. En ik ging verder met de bijhorende illustraties. Op de achtergrond werden we aangemoedigd door spelende kinderen zoals de kleine Mohammed uit de klas, die graag naar school wou komen. De liedjes van enkele Ghanese artiesten klonken door het gebouw. Salam had deze voor mij op een stickje gezet.

's Middags hebben we nóg een andere kant van de stad gezien. Hij ging langs zandweggetjes en grotere huizen en plots waren we aan de achterkant van de lodge. Maar daar moesten we nog niet zijn, want we hadden besloten om vanmiddag wat vis te gaan kopen. Ik was bijna vergeten dat, als ik iemand meeneem naar de lodge, ik het eten en drinken voor die persoon moet betalen. Dat is de gewoonte hier. Zo had ik op het project mijn waterzakje al afgegeven en kocht ik nu nog 2 stukjes vis extra. Toen we dit zo smakelijk mogelijk probeerden op te eten, kwam Bash met 'kerst in een pakketje'. Een postpakketje met allerlei kerstspulletjes in. Gaande van een openvouwbare kerstman en andere kerstwezentjes tot kerstkoekjes en kerstspekken. De koekjes werden meteen goedgekeurd. Maar de rest hou ik voor de gastfamilie en stiekem eigenlijk ook een beetje voor mezelf, als genietmomentje.
Al vind ik thuiszitten in de compound ook al een genietmoment op zich. Het rondkijken en steeds weer verwonderd zijn over de manier van leven, de kinderen om me heen die geïnteresseerd kijken naar alles wat ik doe, vertel... . Vandaag waren het de jongste kinderen die weeral eens al mijn aandacht kregen. Enkele potloden en stripverhaaltjes uit een zwart-wit garfieldboekje zijn genoeg om hen een hele avond bezig te houden. De twee jongste knuiters hebben er zelfs nog uren mee rondgelopen! Als een gewoon vel papier, als papieren hoedje, als bootje en zelfs als een verrekijker. Terwijl de jongens aan het kleuren waren, waren 'This is you' en 'This is me' de enige 2 zinnen die uit Huda's mond kwamen toen ze in één van de tijdschriften bladerde. Ook het eten sprak haar telkens opnieuw aan. Elke keer dat ze een gerecht zag, stak ze bijna het tijdschrift in haar mond. Dit deed me denken aan een kort momentje eerder deze week, toen ik de foto's op mijn gsm toonde en er toevallig een foto van de huisgemaakte spaghetti (via whatsapp) passeerde. Ze was er zo door verlekkerd dat ze er niet over kon zwijgen. 'It looks delicious' zei ze telkens opnieuw met blinkende ogen. Het hele huiselijke domein dreef in gezelligheid. Tot de vader thuiskwam met... ja ja, een volle zak rode pepers. De peper-avond kon weer van start gaan! De drie oudste kinderen moesten weer de kroontjes van de pepers prutsen en ze te drogen leggen.
Ik heb ook voor de eerste keer Nihad op m'n schoot gehad. En dit zonder te huilen! In het begin keek ze een beetje verbaasd, maar ze zat al snel op haar gemak wat rond te kijken. Ze zal langzaamaan toch gewend raken aan blanke mensen. Het is zo een dotje!

Geschreven door Avontureninbeeld