Het is al de tweede ochtend op rij dat ik een genietmomentje heb als ik mijn ogen open doe. Met half slapende ogen kijk ik vanonder mijn klamboe naar de omgeving. Ik voel me goed in 'mijn' lemen hutje terwijl het zonlicht zachtjes door het houten luik en de deur binnenvalt. Prachtig! Tijdens het ontbijt voel ik me wel steeds een beetje schuldig. Ik krijg elke dag een heel brood en dat terwijl de moeder hetzelfde soort brood verdeelt onder haar 5 kinderen. Dan heb ik zin om een stukje aan haar of de kinderen te geven. Gelukkig hebben ze genoeg met dit als ontbijt. Ook de thee wordt verdeeld over de hele familie. Er wordt op het vuur een kookpot met water en theezakjes gezet. Uit die grote pot scheppen ze dan met grote blikken wat thee er uit om daarna hun brood er in te doppen of de pot door te geven om er één voor één uit te drinken. Schrijnend om te zien, maar ze zijn niet anders gewend. Zo heb ik hier leren denken.

De kinderen hadden naar het schijnt 'our day' vandaag. Maar of het echt waar was weet ik niet goed, want ze zijn zo enthousiast over die feestdag dat het elke dag wel honderd keer vernoemd wordt. Ik zie hen trouwens ook geen uniform of 'mooie' kleren aandoen... . Ze hopen misschien dat het 'our day' is voor hen. Deze morgen tijdens het ontbijt zei de moeder, via Huda als tolk, dat ze mij al eerder gezien had op de 'market'. Dat kan natuurlijk want ook wij lopen daar af en toe eens rond. Grappig dat ze mij herkent! Al is het niet zo moeilijk om een blanke van al die zwarten te onderscheiden. Maar toch, voor hen zijn alle blanken hetzelfde. Net zoals wij vinden dat alle zwarten op elkaar lijken.
Vandaag mocht ik zonder 'security' vertrekken, omdat ik de weg naar de lodge al wist. Toch bleven ze me uitzwaaien tot ik de bocht om was. Op het project waren er maar 3 kinderen. Het kleurenpoeder werd bovengehaald en we hebben samen Tamale wat meer kleur gegeven. Wat meer blauw eigenlijk, de rest van de kleuren hebben we netjes terug weggestoken omdat we schrik hadden voor boze-ouder-reacties omdat hun kleren een beetje 'vuil' werden. Maar het was wel een uurtje leutig geweest!

Tijdens de middagpauze deed ik mijn was in de lodge. Ik kan het de gastfamilie niet aandoen om ook voor mijn was water te gaan halen in de rivier of aan de pomp. En aangezien de lodge emmers, water en een waslijn heeft, nam ik mijn kleren, waspoeder en zeep mee om daar mijn wasje te doen. Morgen kom ik het wel terug ophalen, als het droog is. Tijdens mijn wasmiddag-pauze kwam ook Bash langs met post! 2 grote enveloppen van Kathleen en een kaartje van thuis. Joehoe, nieuw leesvoer! Lotte mocht achterop de motor mee naar de post om haar pakketje af te halen en dan kwam er nóg een envelop mee voor mij!
Ik kreeg ook minder leuk nieuws te horen. Ik had, toen ik vertrokken was bij mijn vorige familie, speciaal voor het gastgezin een tekening gemaakt met portretten van alle familieleden erop. Het eerste wat de gastmoeder deed als ze deze zag, was (naar het schijnt) naar Bash bellen om te vermelden dat ik ‘3 maanden’ heb opgeschreven en dat ze ‘maar’ 10 weken vergoed was door de organisatie. Nu wil ze geld voor 3 maanden ipv 10 weken. Hoe kon ik nu weten dat ze daar zo een probleem van gingen maken. Ik kon toch moeilijk ‘2 maanden en 2 weken’ opschrijven? Dat staat niet zo mooi op een 'bedankingskaartje'. Ach... . Bash wou het even vermelden en gaat het proberen uit te praten. Het is duidelijk: de gastfamilies ontvangen hun gasten echt wel om het geld dat ze daarvoor krijgen! Hopelijk komt het in orde en kan ik de familie nog zonder schuldgevoel onder ogen komen.

In de namiddag was het net zoals deze ochtend: heel rustig op het project. De kinderen hebben me geholpen met voorwerpen te verzinnen die ik op de muur kan schilderen en we hebben wat spelletjes gespeeld met de kinderen die er waren. Lotte heeft van de tijd gebruik gemaakt om haar af te zonderen en haar dagboek aan te vullen. Thuisgekomen zat bijna de hele familie al op het binnenpleintje (inclusief één moeder en de vader). De kinderen wachtten mij op aan het poortje om mijn fiets aan te nemen en deze binnen te zetten in mijn hutje. Veel meer dan me neerzetten op het bankje moet ik dus niet doen als ik thuis kom. Ze vroegen of ze mijn schetsboek nog eens mochten zien, en meteen waren we omringd door een stuk of 10 kinderen. Niet enkel familieleden, maar ook buurjongens die nieuwsgierig waren, kwamen kijken. De 2 jongens vroegen de ‘game’ van gisteren (diabolo) om mee te spelen en Salam gaf me een foto en vroeg om deze over te tekenen. Mijn tijd werd dus 'nuttig' opgevuld met het natekenen van een dierbare foto. Af en toe kwamen de vader en de moeder ook achter me staan om mee te kijken. En er verscheen een glimlach op hun gezicht. Joepie, een teken dat het goed was!

Als avondeten... raad eens wat ik at? Juist, spaghetti. De derde dag op rij. Na het eten heb ik mijn schets nog afgewerkt voor de schoolmuren op NCS. De kinderen zaten nog steeds bij me en wilden me op alle mogelijke manieren helpen: om beurten hielden ze mijn zaklamp vast. De andere 4 keken mee en zeiden welke kleuren er bij de verschillende voorwerpen pasten. Toen dit afgewerkt was, was het weer tv-avond (zoals gewoonlijk). Maar nu was het een serie die afgespeeld werd. Ik verstond er niets van, maar het was heel grappig om naar te kijken! Hoe gemaakt zij acteren en alles uitbeelden! Niet enkel op tv was het lachen geblazen, maar ook de hele familie lag plat van het lachten met het voorval van de avond. ’Om 20u30 moesten de 2 jongens naar de shop om ‘drugs’ te gaan kopen: medicijnen voor Salam zijn keel. Een half uurtje later kwamen ze terug met een drankje. De hele familie die voor de tv zat, schoot verschrikkelijk hard in de lach. Inclusief de jongens die het drankje hadden gehaald. Bleek dat ze het 'shoplijstje' verkeerd hadden verstaan. Dit werd allemaal in het dagbanli onderling verteld, maar Salam vertaalde het voor mij omdat het zo grappig was en ik eigenlijk moest meelachen van hun lach maar niet begreep waarover het allemaal ging. De jongens werden teruggestuurd en er werd nog een hele avond over nagepraat. Tot ik mijn bed opzocht om te gaan slapen.
's Avonds had ik in mijn hutje een miereninvasie van rode, één centimeter grote mieren. Ze kwamen naar de muntjes die ik nog had zitten van toen ik in het vliegtuig stapte. Ik merkte dat ze niet te verslagen zijn, want zelfs door een plastic zakje geraken ze heen!

Na het schrijven van dit blogbericht nam ik nog even de tijd om de gekregen kaartjes van vandaag te lezen en de tijdschriften te bekijken. Morgen neem ik ze zeker mee naar de lodge om tijdens de lunch wat te lezen.

Geschreven door Avontureninbeeld