De PE lessen op vrijdag zijn afgeschaft omdat de andere vrijwilligers er ‘geen zin’ meer in hadden. Erg dat het bij sommigen ontbreekt aan motivatie en inspiratie... . Maar nu zit ik wel opgescheept met kinderen die steeds zeuren omdat ze sport willen en een bal om te voetballen. Eerst dan een partijtje voetbal met KG2, daarna met de kinderen van P1. Vervolgens kwam de vraag van de leerkracht van P2 om ook te voetballen en dan nog een keer dezelfde vraag van enkele P3-kinderen. Voetbal, voetbal, voetbal. Ze kennen hier echt niet veel andere sporten. Jammer.
De meisjes van P1 hebben me ook een klapspelletje aangeleerd met een liedje waar ik niets van versta, maar wel vol vreemde bewegingen en veel gehuppel. Leuk wel! Om af te sluiten tekenden we nog samen in het zand. Het leverde mooie resultaten op.

In de lodge kwam Bash met het heugelijke nieuws: een brief van thuis! Het heeft er 2 weken over gedaan om hier te geraken. Het was verschrikkelijk leuk om het nieuws uit België eens op papier te lezen. Berichtjes worden er regelmatig heen en weer gestuurd. Maar een geschreven brief heeft toch iets meer... .
Ondertussen begon de spanning voor het huwelijksweekend te komen. De stressmeter steeg met de minuut: zou ik al naar huis gaan tegen 3 uur? Maar wat doe ik als er super veel volk is en ik met mijn fiets aankom? Wat zeg ik tegen al die mensen? Ga ik erbij zitten of op mijn kamertje?…
Uiteindelijk waagde ik de sprong en ben ik naar huis gereden. Daar aangekomen was het leven er niet zoveel anders op geworden. Er liepen alleen meer mensen in en uit het huis, op het binnenplein en op de straat. Mensen die ik nog nooit in die 4 weken gezien had, maar die wel bleven slapen (waar en waarop ze die allemaal te slapen gaan leggen? Ik zou het niet weten...). Ondertussen werd er nóg meer eten gebracht, nóg meer banken en stoelen op elkaar gestapeld en een hele motorking vol zakjes water geleverd.

Wist je dat er hier niet echt concurrentie is tussen de 2 vrouwen van één man? Iedereen kent elkaar en iedereen voelt zich thuis alsof ze hier elke dag komen: halfbroertjes, halfzusjes, nichtjes, neefjes, tantes, tweede vrouwen en heel hun aanhang, ... . Bij deze heb ik ook kennisgemaakt met de kinderen van de tweede vrouw van de vader. Eén jongen en 2 meisjes (van 2, 6 en 9 jaar). De twee oudsten (Muna en Fayad) waren vrolijk en vol enthousiasme om al mijn potloden en stiftjes uit te proberen in mijn schetsboek. In het begin twijfelde ik nog of het wel zijn kinderen waren, maar nu ben ik vrij zeker want ze lopen de deur van de vader plat (en ze heten ook ‘Aminu’ met de achternaam). Ik denk dat er dit weekend familierelaties naar boven zullen komen waarvan ik nog ga verschieten. Maar misschien wordt het dan eindelijk allemaal eens duidelijk.

’s Avonds zat ik geen enkel moment alleen. Ik werd steeds omringd door enkele mannen, vrienden van de gastbroer, die een babbeltje kwamen slaan. Verder heb ik nog een buurtwandelingetje in het donker gemaakt in de omliggende straten. Daar was het wat rustiger dan in de omgeving van ons huis. Plots stond ik oog in oog met een koe. Bleek dat deze koe morgen zou geslacht worden voor het feest!

Geschreven door Avontureninbeeld