4u35, de wekker gaat. Is dit nu een uur om op te staan? Wel als je de bus moet nemen naar het noorden van Ghana en minstens 12 uur onderweg zult zijn.

De lange busrit, een dag waar ik niet echt naar uitkeek, is al bij al toch goed verlopen. We hebben er in totaal 13 uur over gedaan en waren een uur later vertrokken dan gepland. De Ghanezen leven op het ritme van de wind en van de zon. (Eigenlijk ga ik op een chirobivak voor iets langer dan 3 maanden!). Onderweg hebben we 4 tussenstops gehad in kleine dorpjes: om naar het toilet te gaan en eventueel iets te kopen. Maar daar hadden we geen nood aan want we hadden een lunchpakketje meegekregen van Toontje waarmee we heel de busrit toekwamen (een appel, frisdrank, waterzakjes, een koekje, gesmeerde boterhammetjes, bananenchips (jaja, ook hier kennen ze de bananenchips die ik voor het eerst proefde in Suriname), …) .

Tijdens de busrit genoten we van een overgang van een stadslandschap naar een prachtig tropisch groen landschap, om dan over te gaan naar een droge en dorre streek met veel stof. Ook bij de wegen was de overgang naar het noordelijke gedeelte duidelijk te zien: de drukke, rumoerige straten in de grote steden veranderden beetje bij beetje naar rustigere wegen met veel putten. Uiteraard heb ik niet alles gezien wat er gebeurde onderweg, want het rondkijken werd afgewisseld met zo nu en dan een dutje. Meer kon je toch niet doen op de bus!

Rond 9 uur ’s avonds kwamen we aan in Tamale en werden we opgehaald door Bash, een Ghanese man van de organisatie. De valiezen werden in de koffer van de taxi gestoken. Het leek op een spelletje tetris! Er werden verschillende mogelijkheden uitgeprobeerd: eerst alle platte koffers om daarop de zachte valiezen te stapelen en dan eens andersom omdat alles er niet in geraakte. Een heel gedoe, met als gevolg dat er 2 valiezen vooraan in de taxi moesten, de kofferbak open moest blijven en de koffers vastgebonden werden met een touw. Wij met drie achterin de auto op de achterbank en één meisje achterop op de motor van Bash.

Ah ja, Elien, ik was bijna je sportschoen kwijt (sorry!). Hij wou al eens kennismaken met de stad in het avondlicht. De taxichauffeur is speciaal gestopt en een eindje teruggelopen om de schoen op te rapen.

Tijdens de lange rit had ik tijd in overvloed om na te denken. Het viel me op dat er heel veel gelijkenissen zijn met Suriname. Bijvoorbeeld de bakbananen en bananenchips, cassave, de verschillende fruitsoorten, het tropische landschap, het sissende geluid om mensen aan te spreken op straat, tralies voor de ramen (althans toch voor die van de grote huizen), …
Misschien maar goed dat er veel gelijkenissen zijn, dan is mijn cultuurshock al een heel pak minder.

Geschreven door Avontureninbeeld