De eerste vrijdag van december is hier, naar traditie, 'National Farmers day'. Een dag om de boeren en vissers te eren voor al hun inspanningen om de bevolking te voorzien van eten. Het wordt vooral in de grote steden uitbundig gevierd, maar bij ons viel het enkel op omdat wij (en de kinderen) geen school hadden. Een verlofdagje dus!
Ook de gastvader had een vrije dag vandaag. Wat hij precies van job doet, weet ik eigenlijk niet maar ik weet wel dat hij vaker bij zijn tweede vrouw is dan hier. Hij bracht zijn tijd door met wat rondkijken en buiten wat te babbelen met een vriend. Voor de rest deed hij niets, enkel wat van de rust genieten met een kleine radio naast zich. Op zich geen probleem, maar daardoor konden wij:
1. in de blakende zon zitten! (want de schaduwplek was nu bezet).
2. op de bank ontbijten in plaats van op onze persoonlijke stoel, omdat de vader deze met een vriend had geclaimd.
3. de hele ochtend luisteren naar politieke praat op de radio waarbij ze gesprekken voerden in een combinatie van Engels en Dagbanli.

Het is eens wat anders, zo'n ochtend op een vrije dag. Ook de vrouwen van het gezin zaten niet stil vandaag want ze hadden (weeral) een bruiloft. We keken onze ogen uit hoe ze elkaar hielpen met het aankleden en opmaken. Het is telkens opnieuw zo indrukwekkend om al die verschillende kleurrijke stoffen en modellen van kleedjes te zien. Ook de make-up en de haardracht verbaast ons elke keer. Om half 10 vertrokken zij naar het feest. Wij zijn ook een kwartiertje later vertrokken naar de lodge om dan met z'n allen naar de stad te gaan. Alisha, Emma, Marije en Anouk kochten reeds hun buskaart naar Accra, ze vertrekken naar Nederland eind deze week. Tessa, Elise, Lotte en ik wandelden richting het postkantoor om wat kaartjes te posten. Bleek dat alle regeringsgebouwen vandaag ook hun verlofdag namen. Dan zijn we maar eens binnen gesprongen bij de Melcom, een grote (westerse) supermarkt. Er was een heel breed assortiment aan spullen: van boxen en tv toestellen tot pannen en eten. We liepen langs smalle gangen, die op de kop toe ook nog eens volgepropt stonden met aanvulspullen. Als je iets koopt, ga je naar de kassa om te betalen. Nadien worden je aankopen nog eens nagekeken waarbij je een stempel op je kasticketje krijgt. Dubbel werk als je het mij vraagt!

Nadat we onze boodschappen hadden gedaan (en ik eigenlijk voor de leut ben meegegaan want ik had niks nodig) zijn we nog iets gaan drinken in ons vast stamcafeetje: de culturele markt. Het terras zat goed vol, maar de cafébazin herkende ons en haalde meteen enkele stoelen boven. Twee per twee kwamen de andere vrijwilligers erbij zitten. Zij moesten ofwel nog inkopen doen ofwel hebben ze nog eens een toertje gedaan langs alle souvenirwinkeltjes. Ik ben op zoek gegaan naar het 'oware-spelletje' (een gezelschapsspel van hier dat vooral de mannen spelen als ze samen op straat zitten), maar vond dat er hier geen 'mooi versierde' stonden. Het zal voor één van de volgende keren zijn. Ik heb nog tijd.
Na een korte tussenstop in de lodge om iets te eten, reed ik meteen verder naar de kleermaakster om mijn stofje af te geven en een modelkleedje uit te kiezen. De muren hangen hier vol met grote affiches van honderden verschillende soorten jurken en Afrikaanse tenues. Maar omdat veel van de modellen mijn smaak niet zijn, was de keuze niet zo moeilijk om er een jurk uit te kiezen. De maten werden genomen en alles werd nauwkeurig opgeschreven zodat ik de jurk maandag al kon komen ophalen.

Tegen het avondeten waren we terug thuis in het gastgezin. Ik had een boek uit de lodge meegenomen om te lezen. Terwijl Hamdia aan het koken was en Lotte wat rustte, las ik mijn boek op het binnenpleintje. Toen Nussirat binnen begon te huilen, vroeg de mama of ik kon gaan kijken en haar gerust kon stellen. Het kleine meisje was al helemaal richting de deur gekropen. Ze liet haar gewillig pakken en zo heb ik nog een tiental minuten met haar op mijn arm rondgelopen. Huilend viel ze tegen mijn schouder met haar hoofdje en werd ze langzaamaan rustiger van het wandelen en het geneurie van een liedje dat in mijn hoofd zat.

Als avondeten kregen we enkel witte rijst met veel zout. Speciaal voor Lotte haar maag omdat deze nog steeds niet in orde was. Jammer dat ik er ook van moest eten omdat er niets anders voor mij was. Het was eerlijk gezegd bijna niet binnen te krijgen. Ik heb dan ook een groot deel op mijn bord laten liggen. Vervelend, maar het smaakte me echt niet. Met een bijna lege maag gingen we naar de stad. Het was karaoke-night in Tacorabama! Dela had beloofd dat hij dit voor ons eens wou organiseren.
Om half 8 vertrokken we te voet naar de grote weg om tegen 8 uur opgepikt te worden door Bash (op de motor) en een taxi. Toen we er aankwamen was er niks van karaoke te zien, maar klonk er salsa muziek. Een half uurtje later, toen Bash, Lotte en ik op de krukjes aan het wachten waren op de andere vrijwilligers, begonnen er enkele koppels te dansen. We kregen een grote tafel toegewezen om er met z'n allen rond te zitten en ondertussen kwamen er steeds meer dansende koppels bij. Het was prachtig om te zien hoe die Ghanezen kunnen bewegen. Jammer dat wij deze mooie avond voor hen 'moesten' onderbreken met ons gezang. Dela had ondertussen de karaoke geïnstalleerd (zoals hij beloofd had). Het scherm stond op, de beamer werd op z'n plaats gezet en we konden starten met 'Let's get loud'. Ik voelde me een beetje schuldig omdat Dela alleen zo zijn best deed om alles in orde te brengen en omdat we de salsa avond onderbraken. Ik wou hem niet teleurstellen door te vragen of het wel een goed plan was om de karaoke te laten doorgaan. Gelukkig zorgde hij voor een mooie overgang van dans naar zang.
Er werden Engelse liedjes gezongen, maar ook liedjes in het Nederlands kwamen aan bod en zelfs eentje in het Dagbanli. De omstaanders deden enthousiast mee, waardoor het schuldgevoel al iets minder werd. Er was een jarige onder de bezoekers waardoor er vrolijk en met z'n allen het Happy Birthday-lied weerklonk. Toen we al een tijdje bezig waren, nam ook Dela op zijn beurt de micro om een liedje te zingen. Het werd ingeleid door een (redelijk melige) speech waar ik me een beetje ongemakkelijk bij voelde. Maar de sfeer was zeker en vast top op deze avond. De internetverbinding iets minder. Als laatste zongen we luidkeels mee met 'Let it go'. Een prachtig sfeermoment om me af te sluiten. Toen het lied gedaan was en de uitbaters al een tijdje bezig waren met op te ruimen, bedankte ik Dela en vertrokken we naar huis. We kropen terug met z'n allen in de taxi zodat ik tegen half 2 in mijn bedje kon kruipen.

Geschreven door Avontureninbeeld