Na veel nadenken en twijfelen staat mijn beslissing vast. Ik ga als bedanking voor de gastfamilie een tekening maken met alle mensen van het gezin erop. Geen gemakkelijk plan, maar ik begon vol goede moed te bladeren in mijn mapjes met foto's op de computer. Eerst keek ik bij de foto's van de gastfamilie, daarna bij die van de bruiloft en toen kwam ik tot het besef dat ik niet van iedereen hier aanwezig een foto had. Dus moest ik nog op zoek gaan naar de personen die ik nog niet op beeld had. Ik durfde het alleen niet goed vragen. Vooral bij Baba was dat het moeilijkste. Ik heb hem zo vaak gezien en hij heeft me zo vaak geholpen, maar ik heb jammer genoeg nooit echt met hem gebabbeld. Gelukkig vond hij het helemaal geen probleem dat ik een foto van hem nam. Hij vond het zelfs leuk. Ook Husna, die opgemaakt was met 5 lagen schmink en een chique kleed voor een bruiloft, Mary, die met boodschappen en zweetdruppels op haar hoofd thuiskwam en Rahama, die de hele dag thuis niets deed, vonden het totaal geen probleem om op de foto te staan. 's Avonds toen het al donker was, kwam ook Zelia thuis en zij was de laatste die ik nog niet op foto had. Die klus is al geklaard! Nu het tekenen nog.

Om half 4 hadden we afgesproken met Bash dat hij ons kwam ophalen om samen naar een buurt in de stad te gaan waar het 'chieffestival' bezig was. Toen hij er om vier uur nog niet was, belden we hem op.
Toen kregen we te horen dat we naar de big road mochten wandelen. Als we dat op voorhand geweten hadden, waren we al eerder vertrokken... . Toen we aan de straatkant aankwamen, zagen we hem al van ver zitten. De motor stond geparkeerd op het fietspad en hij zat op een bankje onder een parasol rustig te eten uit een bakje dat hij gekocht had onderweg. Terwijl hij verder at, mochten wij al een taxi zoeken die we konden nemen tot aan Digipass. Daar aangekomen hadden we een déjà-vu: we zagen haast hetzelfde tafereel als daarnet, alleen zonder een bankje en een parasol, maar wel Bash, leunend tegen zijn motor. Ook aan de lichten had hij zijn bakje al terug geopend maar kon hij zijn maaltijd snel weer wegsteken doordat het licht op groen sprong. Aan diezelfde lichten hoorden we al geluiden van trommels. Er liep opvallend veel volk en iedereen had dezelfde kledij aan. Alle mannen waren in een 'smock' gehuld: de wijde t-shirt met streepjes en de vrouwen hadden kleurrijke doeken rond hun lichaam gedrapeerd.

Op het pleintje in het chief palace zaten de toeschouwers vooraan neer op banken en stoelen. Wij wilden uiteraard ook een goed zicht (dit hadden we niet achter de mensenmassa) en kropen daarom op ons hurkje voor de mensen om ons daar op de grond te zetten. Bash vertelde ons wat meer over deze traditie. Oorspronkelijk fluisterde hij, maar door het lawaai moest hij uiteindelijk roepen om een gesprek te kunnen voeren. We kwamen te weten dat de vrouwen zonder haar en met ontblote schouders allemaal vrouwen van de chiefs zijn, dat de big chief op de troon zit in het midden tussen de wuivende vrouwen met gevlochten palmbladeren en dat ze gevraagd worden om te dansen met knielende trommelaars. Alle andere chiefs, die iets lager in rang stonden maar toch nog belangrijk waren, zaten neer op de stoelen naast en voor de troon. Het waren allemaal zeer gezette mensen, of het leek toch zo door hun klederdracht. Een beetje te vergelijken met de middeleeuwen toen rijke mensen ook dik waren.
Bash leidde ons naar de beste plekjes om foto's te nemen. Alles mocht gefotografeerd worden, maar een goed beeld krijgen was moeilijk omdat er steeds mensen onbewust (en ook bewust) voor de lens sprongen. Veel goede beelden konden we niet nemen.
De hele tijd was het een drukte van jewelste op de 'dansvloer': dansende chiefs, muzikanten met trommels, gitaarviolen en rammelende kalebassen, roepende vrouwen en mannen en af en toe een geweerschot dat knalde. Het was een schot met poeder, maar het veroorzaakte wel een oorverdovende knal.
Ik denk dat we nog maar twee uur ter plaatse waren toen ze al begonnen op te ruimen. Thuisgekomen toonden we de filmpjes aan de familie. Zij waren er zeer nieuwsgierig naar. En toen kreeg ik te horen dat het morgen naar het schijnt de belangrijkste dag is van het Dambafeest waarbij iedereen op de straat komt. Dit zal ik (jammer genoeg) moeten missen door mijn verhuis.

's Avonds, na me even afgespoeld te hebben met een bucketshower, heb ik de kamer opgeruimd en alles wat bijeen gelegd: wat heb ik zeker nodig in de compound, wat kan ik nog aan de Kidz Active School geven en wat kan ik misschien nog gebruiken op mijn NCS-project. Alles werd zorgvuldig gesorteerd en er werd al een beetje ingepakt. Een hele klus. Ik zweette er al van en dan moest ik ook nog de tekening afwerken!
Moe, maar nog niet klaar, kroop ik in mijn bed om de laatste nacht in het gastgezin door te brengen. De zenuwen liepen op en verschillende vragen spookten door mijn hoofd. Hoe nemen zij afscheid? Moet ik naast de tekening nog iets anders geven? Zal ik ze allemaal nog zien morgen? ... . Uiteindelijk ben ik na lang piekeren dan toch in slaap gevallen.

Geschreven door Avontureninbeeld