Gisteren was ik nog zo blij dat mijn fiets terug 'heel' was. Wel, deze ochtend was dat gevoel helemaal verdwenen. Als ik een tienbeurtenkaart had bij de fietsenmaker zou deze snel gevuld zijn. Vandaag ben ik er dus weer langs geweest. Met een pedaal in de hand, een staaf onder mijn schoenzool en een platte voorband. Die man staat mij gewoon recht in mijn gezicht uit te lachen! Zou het zijn omdat ik een zielig gezicht trok door al mijn fietsproblemen tijdens de voorbije weken of had hij gewoon een goede dag en vond hij alles grappig? Waarschijnlijk omdat hij me elke week opnieuw ziet met een ander stukje gebroken fiets. Zoals ik al op voorhand had gedacht, ging het een lange tijd in beslag nemen om hem te repareren. Dus kreeg ik een vervangfiets terwijl hij zich kon bezighouden met mijn Ghanese brolfiets. Ik merkte het meteen, vanaf het moment dat ik de handvaten in mijn handen had. Wat een opvallend groot verschil om met deze fiets rond te rijden! Hij reed niet enkel goed, maar het had ook nog een stevig mandje, een bel, versnellingen, een pikkel en opgepompte banden. Een klein minpuntje was de hoge buis tussen het stuur en het zadel, die het moeilijk maakte om op- en af te stappen en waardoor het op een jongensfiets leek. Niet enkel ik was verrast, ook de kinderen op het project zagen meteen de verandering. 'Madam, change?' vroegen ze met een bijhorende wijzende vinger naar mijn fiets. Ze letten echt op elk detail!

Omdat ik eerst was in het gebouw én omdat er zo weinig kinderen (of toch in de voormiddag) waren, heb ik ze een cadeautje gegeven. Iets waar ze al lang naar uitkeken: ballonnen. Ieder kind kreeg één ballon: ze mochten kiezen tussen rood, zwart of wit. Vanaf het moment dat ze de ballon in handen kregen, beschermden ze deze met hun leven. Het was fantastisch om te zien hoe blij ze zijn met een simpele ballon. Voor één ding werd ik wel door hen op de vingers getikt: een ballon mag niet geknoopt worden als hij is opgeblazen! Want dan kunnen ze hem niet meer mee naar huis nemen omdat ze de knoop er niet meer uit krijgen. Ze blazen hem liever 100 keer opnieuw op.
De kindjes van de klas kregen ook een sommenkleurplaat vandaag. Ik had er op voorhand al enkele getekend zodat ze op eigen tempo konden werken. Terwijl ze bezig waren, heb ik Rashid enkele kneepjes van het fotografievak geleerd. Hij werd helemaal gelukkig toen hij de camera rond zijn nek kreeg en het toestel mocht aanraken. Door hem heb ik ook ineens mister Mohammed op foto staan. (Ik zal het altijd moeilijk blijven vinden om hem iets te vragen, omdat hij zo gesloten is.) De kinderen waren ondertussen niet meer het kleine groepje van deze ochtend. Er kwamen steeds meer kinderen bij, tot de gang helemaal volstond met joelende kinderen en er buiten nog meer aan het spelen waren. De examens waren voorbij en dat zag je meteen aan de blauwe uniformpjes.

Om half 12 kwam Marieke langs om samen met mij naar de stad te gaan voor verf. Ze zei dat er, vanaf de periode dat ik er was, nog nooit zoveel kinderen naar het project kwamen. Een mooi compliment voor iets wat ik heel graag doe!
Voor de tweede keer zat ik achterop de motor bij Marieke. Deze keer was het iets verder dan de bankautomaat in de volgende straat. Op de motor rijden is nog steeds niet zo een vertrouwde bezigheid voor mij. Ik zat nog steeds niet echt op mijn gemak en ik zorgde dat ik niet tegen de uitlaat kwam met mijn benen. Ik had geen zin in een nieuwe brandwonde. We reden de drukke weg op in de richting van het centrum van Tamale. Na enkele korte bezoekjes in kleine 'doe-het-zelf'-winkeltjes, deden we een eerste langere tussenstop bij de slager want Marieke had nog vlees nodig voor vanavond. De slager leek in de verste verte niet op de beenhouwer bij ons. Het was een grote (open) hangaar vol met dode koeien, geiten, schapen, kippen en nog andere beesten. Geveld en niet geveld, hele dieren en verschillende onderdelen, op elkaar gestapeld en mooi naast elkaar gelegd. En uiteraard stonden er enkele schedels en botten naast als trofee. Terwijl alle dode beesten in stukken werden gesneden, stonden de levende dieren buiten voor de grote deur. Te wachten tot ze gekocht werden en naar het slachthuis werden gebracht om dan daarna in diezelfde hangaar te belanden. Na alles uitgebreid en in detail te hebben gezien, zijn we verder gereden en vonden we een iets groter doe-het-zelfwinkeltje om daar verf te kopen. Alles lag vol stof en verspreid op de grond of tegen de muur. Soms waren de materialen zelfs al uitgepakt, maar toch verkopen ze alles nog. Behalve de stoel waarop ze zitten natuurlijk, want die is heilig voor hen. De verf die we wilden (zwart, wit, geel, rood en blauw) werd vanuit grote potten in kleinere babyvoedingpotten overgegoten. Als ik de potten bekijk, denk ik dat de verf een dik en stevig laagje zal hebben of misschien zelfs al niet meer lopend zal zijn tegen de dag dat we gaan starten met schilderen. Maar Marieke had er een oplossing voor: een laagje terpentijn bovenop de verf gaat het uitdrogen tegen, naar het schijnt. Zo, weeral iets bijgeleerd.

Het was ondertussen al half één en ik moest nog eten én langs gaan bij mijn vriend de fietsenmaker om de reservefiets terug in te ruilen voor mijn eigen vertrouwde, brakke fietsje. Mijn maag werd op de proef gesteld, want de man was net gaan bidden. Ze zeiden dat hij er meteen aankwam. Maar wat 'meteen' is voor ons, is voor Ghanezen een half uur. Het wachten op het bankje heeft toch zo'n 20 minuten geduurd. Om dan te horen dat hij mijn hele fiets opgelapt had: de pedaal werd veranderd, maar ook ineens het zadel. Het sjieke zadel liet ik terug weghalen omdat ik waarschijnlijk één dezer dagen mijn fiets ga verwisselen met een andere vrijwilligersfiets. Door hier te zitten wachten is wel een uur van mijn middagpauze verloren gegaan.

In de namiddag waren er niet zoveel kinderen. Een goed aantal om de 'fix' boven te halen: lego, dublo en alle andere blokken in verschillende soorten en kleuren. Daar kunnen ze zich uren mee bezighouden. Op het einde, toen er nog maar 3 kinderen aan het opruimen waren, kreeg ik op een heel originele (maar ook een beetje een gênante) manier de sleutel van het nieuwe slot overhandigd.
Ik zag Dela al aankomen met iets in zijn hand. Hij wou me iets geven. Om het vreemde moment te breken vroeg ik of het een spin of een ander insect was. (Niet dat ik schrik heb van spinnen, maar toch... voor de zekerheid eens nahoren). Ik wist al langer dat hij een geboren toneelspeler is, maar dat hij het zo goed kan volhouden... . Hij begon over een diamant van zijn moeder, dat hij die gekregen had en enkel mocht geven aan iemand die hij écht leuk vond. Ik zag het al aankomen. En het kwam ook... ! Met een vastberaden blik vertelde hij dat hij een keuze gemaakt had, dat hij het wel begreep als ik 'nee' zou zeggen en blablabla. Ik heb tussendoor enkele keren proberen vragen of hij serieus was en of hij geen mopje maakte, maar hij bleef volhouden. Al had ik wel al een klein vermoeden wat er werkelijk in zijn hand zat. Op een bepaald moment was hij zo verdiept in zijn toneeltje dat ik niet meer wist hoe ik moest reageren. In het Nederlands is het zo gemakkelijk om mee te grappen, maar in het Engels sla ik dicht. Hij ging zelfs op z'n knie zitten. Gelukkig viel hij door de mand en gaf hij toe dat hij zich niet meer serieus kon houden. Niet veel later kreeg ik, met een knipoog erbij, de sleutel van het spiksplinternieuwe slot aan de buitendeur in mijn hand gestopt. De sleutel van het nieuwe slot dat ik deze morgen samen met Marieke nog had gekocht.

Ik vloog vooruit op de fiets toen ik naar huis reed, omdat ik het net meegemaakte moment uitgebreid en nog steeds een beetje overweldigend wou vertellen aan Lotte. Maar toen ik thuiskwam was ze er nog niet. Het was gezellig op het binnenpleintje met enkele 'familieleden'. Tot Lotte thuiskwam en vertelde dat haar fiets gestolen was. Een domper op de feestvreugde. Haar fiets stond nog wel gewoon in de lodge! Het was een mysterie want niet iedereen kan zomaar binnen in de lodge zonder gezien te worden. Ondanks dit onprettige voorval werd het toch een gezellige avond met Hamdia, Rahama en Mary. Iedereen was terug goedgezind. We babbelden wat en keken naar Baba hoe hij grote kuis hield met zijn boeken en andere spullen. Daarna was het eten klaar en aten we riceball met vleessaus terwijl de anderen mijn schetsboek namen om er voor de zoveelste keer in te bladeren. Hamdia begon zelfs over mijn schilderij van een oude man -mijn eindproject van de opleiding rond het thema dementie- (dat ik enkele weken geleden eens getoond had samen met mijn andere schilderijtjes) en dat ik het eens moest laten zien aan Mary en Rahama, omdat ze het zo indrukwekkend vond.
Mijn computer werd erbij gehaald en dan heb ik ook ineens het filmpje van oktober getoond. Daar komen ze af en toe in voor bij het bruiloftsonderdeel. Ik denk dat ze het volledige filmpje 4 keer hebben bekeken, het stukje van de bruiloft 6 keer en het laatste stukje wanneer de familie aan het dansen is zelfs 8 of 9 keer. Ze herkennen de mensen hier aan de manier van dansen. Zo kwam ik te weten dat Husna en Salma erop staan. Ik heb deze avond ook moeten beloven aan Hamdia dat zij het ludo spel krijgt als ik wegga en dat Rahama graag een broek wil. (Er is er toch eentje waar de rekker onderaan bijna uit is.) Als ik hen daarmee gelukkig maak... . Een paar uur later kwam ik even niet meer bij van het lachen. Plots stonden Zelia en Hamdia al gillend in het midden van het binnenpleintje. Er liep naar het schijnt een muis in de keuken. Op zich niet zo vreemd want ik heb wel al vaker muisjes zien lopen. Maar het was wel grappig dat zij er bang van zijn en al zeker toen Lotte er na het voorval nog eens een mopje over maakte waardoor ze weer begonnen te lopen en te gillen. Een topmomentje en een goede sfeer. Het wordt er alsmaar beter op. Jammer dat het de laatste dagen hier zijn.

Geschreven door Avontureninbeeld