Aangekomen op school, op weg naar de klas, kwam ik tot de constatatie dat de klas helemaal leeg was. Vreemd! Dan maar een klas verder gewandeld en gemerkt dat ze daar allemaal samen zaten. Eén klaslokaal, 15 bankjes van 80 cm breed en in totaal (ik heb ze geteld) 83! kindjes. Door de afwezigheid van Madam Latifa werden de 2 klassen samen gezet. Kindergarden 2 en Primary 1, samen in één klas! 'Dat komt niet goed' dacht ik. Maar de leerkracht stond op haar strepen en had de stok regelmatig in haar hand als waarschuwing. Deze stok is macht. Als de leerkracht die vastneemt, is iedereen rustig!
Ook vandaag begon de schooldag opgewekt met een zingend gebed en enkele leuke liedjes. Maar deze keer dubbel zo luid. Daarna werd er overgeschakeld naar de Engelse les: tweeletterwoorden voor KG2 en drieletterwoorden voor P1. Eerst werden de schriftjes uitgedeeld, geen gemakkelijke karwei met al die moeilijke namen. De helft van de namen kan ik niet eens uitspreken! De uitleg van de oefening was ook niet echt duidelijk want ik heb bijna alle kindjes individueel de oefening opnieuw moeten uitleggen aan de hand van een voorbeeldje. Y + O + U = YOU. Gelukkig staan de kinderen open om bij te leren. Jammer dat de leerkrachten vaak weinig motiverend zijn... .

Op school heb ik 2 vrijwilligersfuncties: tijdens de schooluren ben ik hulpleerkracht en tijdens de pauzes verpleegster. De kinderen komen naar het EHBO-lokaaltje om kleine en iets grotere wondjes te laten verzorgen. Gelukkig dat op vrijdag de ‘echte’ verpleegsters komen om dit uit te voeren, want sommige wondjes zijn echt niet om aan te zien.
Na de speeltijd kreeg ik de opdracht om met KG2 te voetballen. Voetballen met een derde kleuterklas van 40 kinderen in de volle zon = gekkenwerk. Een half uur hebben ze het uitgehouden. Daarna mochten diegene die niet meer wilden voetballen, onder de mangoboom gaan spelen. Er schoten bij het voetbal enkel nog jongens over.

De lunch was vandaag eens geen wit brood met smeerkaas en water, maar een uitgebreide lunch in Luxury, een restaurantje in een zijstraat van de Bolgatangaroad. Voor Merel, één van de vrijwilligers, was het haar laatste ‘middagmaal’. Dus hebben we er extra van genoten om nog eens met z’n allen samen te zijn en dat met een lasagne bolognaise en een cola voor onze neus.

Eenmaal thuis trof ik de verdere voorbereidingen van het huwelijk aan. Er werd een koelkast geleverd. Niet met een verhuiswagen, maar mooi gebonden op een motorking. Een ijskast is iets indrukwekkend naar het schijnt, want de hele familie kwam naar buiten om deze te bezichtigen. Tijdens al die drukte zat ik even opzij om te bellen met het thuisfront. Dat gesprek heeft exact 54 minuten en 6 seconden geduurd. Regelmatig waren er starende blikken omdat ik voor hen een zeer vreemde taal sprak.

Geschreven door Avontureninbeeld