Mijn spieren worden sterker en mijn vel wordt harder na bijna een week in de compound te zitten. Maar op mijn heupen zijn er wel blauwe plekken van op het harde bed te liggen. Bijna alles heb ik geprobeerd om toch een beetje comfortabel te liggen. Zelfs dekentjes en enkele kleren onder me leggen, maar het wordt maar niet zachter. Misschien wat eelt kweken op die plaatsen of gewoon afleren van op mijn buik/halvelings op mijn zij te liggen?
Gisterenavond had ik de kleren voor deze speciale dag al klaargelegd zodat ik ze na het douchen meteen kon aantrekken. Terwijl ik me aan het inzepen was, had ik tijd om wat rond te kijken op het binnenpleintje en naar de vrouwen die op twee meter afstand op het paadje naast het huis voorbij me wandelen. De zeep was nodig, het schuim kleurde zelfs oranje toen ik mijn lichaam en haar waste. Al dat stof op die zandwegen zorgt er echt wel voor dat ik nergens meer proper aankom. Maar vandaag ging het voor één keer wel, omdat ik niet over de zandweg moest om bij de kerk te geraken. Naar de kerk in Ghana? Waarom? Wel, bij Kerstmis hoort een kerstviering in een katholieke kerk. Priscilla, de vrouw van het microkredietenproject, zingt in een koor en inviteerde ons om mee te gaan. In onze Afrikaanse kersttenue zochten we op onze fiets naar de kerk. We wisten niet goed waar deze stond. Een kerk in Tamale is namelijk niet zo herkenbaar als de Belgische kerken met de torens. Het gebouwtje lag zelfs een beetje verscholen achter bouwwerken in de richting van het dal, iets verder dan de compound waar ik verblijf. We stopten voor het gebouw en kregen meteen de toestemming van de priester om onze fietsen in de 'veranda' (het halletje) te zetten. We werden vriendelijk onthaald en kregen de eer om als eerste binnen te komen. We waren uiteraard veel te vroeg en hadden daardoor genoeg keuze om een plaatsje te kiezen. De vrouwen en mannen die druppelsgewijs binnenkwamen, waren allemaal mooi uitgedost. Hun zondagse kleren waren bovengehaald en hun haren waren mooi opgemaakt. We keken onze ogen uit in de zaal. Vooraan stond er een lelijk versierde (plastic) kerstboom met daarachter het altaar en mooi gedrapeerde doeken. Aan de zijkant van de ruimte stond een hele band opgesteld met een drumstel, gitaar, piano's en boxen. Het resterende gedeelte was gevuld met blauwe plastic stoelen voor de kerkgangers.

Een kwartiertje later, toen er al wat meer mensen aanwezig waren, begon de viering. Het was een beetje raar om een kerstviering mee te maken in het Engels. Naast de pastoor, stond een man die alles wat de pastoor zei, vertaalde in het Dagbanli. Zo kon elke gelovige de viering verstaan. De sfeer zat er meteen goed in: met een enthousiaste spreker en natuurlijk de muziek, het zingen en de bijpassende danspasjes van het koor. De toeschouwers begonnen onmiddellijk mee te zingen en te dansen. De viering kreeg een plotse wending met een naamceremonie voor een één-week-oude baby. Een lang en saai stuk volgde, maar door de bekendmaking van de naam was de sfeer in de ruimte weer optimaal. Qua kerst was het een mindere viering (de woorden 'Kerst' of 'feestdag' kwamen nauwelijks voor, er werd weinig verteld over Kerstmis) maar qua muziek, zang en dans: top! Op het einde werden we uitgenodigd om samen te zitten en te eten. Dit aanbod werd vriendelijk afgeslagen omdat Lotte zich niet zo goed voelde. Toen we de kerk uitwandelden om terug naar de lodge te gaan, zag ik één van mijn gastbroers achteraan in de kerk rondlopen en Huda, het gastzusje stond te zwaaien aan de deur. Ook al zijn ze moslim, ze zijn wel steeds welkom op de Christelijke feesten. De kindjes zwaaiden en riepen me toe. Het is wel leuk dat ze me herkenden terwijl ik eigenlijk helemaal nog niet zo lang bij hen woon.

In de namiddag heb ik nog een kerstmuziekpakket gemaakt om op deze speciale dag te spelen met het gastgezin. Na het dagelijkse brood hadden we nog appelsienen als dessert die we konden leegzuigen (ja, zo worden die hier opgegeten). Een heerlijk sinaasappelsapje vers van de pers (of eerder van de markt gisteren). Tegen een uur of 3 ben ik dan vertrokken richting de compound. Onderweg passeerde ik Salam. Hij had de groene oortjes in die ik deze ochtend aan hem gegeven heb. Thuisgekomen waren de ouders thuis en heb ik mijn schetsboek bovengehaald. Er stonden plots weer veel kinderen (en niet alleen die van de gastfamilie) voor me met de vraag of ik hen kon tekenen. Uiteindelijk zijn het 3 portretjes geworden. De rest zal voor een andere keer zijn. Daarna, toen de kinderen het speelveldje achter het huis opzochten, had ik rustig de tijd om het huis nog in pen en aquarel op papier te zetten. Deze keer waren het geen kinderen, maar vriendinnen van de moeders die op mijn vingers kwamen kijken. Ze deden een hele uitleg, met veel 'drawing' in hun zinnen, in het dagbanli.

Later op de avond kreeg ik nog de vraag van de moeder (in het dagbanli) of ik niets voor haar had voor Kerstmis. Wat ik een beetje vreemd vond, want ze zijn moslim en vieren geen kerst. Maar ik had het kerstpakket nog. Zonder muziek en zonder spel heb ik het dan maar afgegeven. De kinderen die er waren genoten van het bellen blazen, terwijl de afwezigen van niks wisten. Ook 's avonds voor de tv werd er één van de pakjes bovengehaald: de plooiballonnen. Samen met Salam waren we creatief en hebben we een kroon gemaakt. De kindjes waren al superblij met een gewone rechte plooiballon. Ze hadden dit soort ballonnen nog nooit gezien en vonden het super spannend om te doen. Vooral omdat ze dachten dat bij elke plooi die ik maakte, de ballon ging ontploffen. Daarna kwam Huda tussen ons zitten en begonnen we samen een kerstliedje te zingen. Daarna toonde ik ons kerstfilmpje waar ze met veel aandacht naar keek en in de lach schoot bij het zien van zichzelf (het meisje met de kerstmuts die probeert de knipogen naar de camera met een stapel pepers op de achtergrond). Ze vond het fantastisch om zichzelf en de andere familieleden te zien. Telkens toen ik in beeld kwam zei ze 'that's you?' en bij zichzelf 'that's me'. Overdag een deugniet tot en met, maar 's avonds verandert die energie in een lieve knuffelaar die graag eens een babbeltje komt doen.

Geschreven door Avontureninbeeld