De laatste dag van het jaar moest een chilldag worden. Dat had ik op voorhand voorgenomen en dat werd het ook. Het begon met uitslapen tot 8(!) uur, ontbijten en een doucheke. Alles ging er rustig aan toe, ik heb me ondertussen al wat aangepast aan het Ghanese ritme. De zon was al aan het schijnen dus was het weeral een zalig moment om me te wassen. Er was veel te zien vanuit mijn douche-hokje. Eens zwaaien naar de vrouw met een metershoge pot op haar hoofd die vriendelijk 'desiba' zei, eens lachen naar één van de moeders die balletjes rolde van een soort mest om deze dan te verkopen op de markt, kijken naar de kinderen die huiswaarts liepen met een huilend zusje dat achter hen rende in haar blote poep, een vogel die eten bracht naar haar kleintjes in het nestje boven mijn hoofd,... . Er valt altijd wel wat te beleven tijdens een douchemoment. En daarna was het grote kuis. Eerst mezelf wat opknappen en daarna was mijn hutje aan de beurt. Het raampje had ik wagenwijd open gezet, zodat ik genoeg kon zien. Hoe slaag ik er telkens opnieuw in om er zo een rommeltje van te maken?

Toen ik buiten kwam met mijn volgeladen fiets en klaar was om te vertrekken, verschoot Basit zich een ongeluk omdat hij niet verwacht had dat ik nog binnen zat. De volgende keer dat ik de familie zal weerzien, zal het een nieuw jaar zijn. Het klinkt maar raar eigenlijk. Binnen 24 uur zijn we al bezig aan 2017. Maar het dringt nog niet helemaal tot me door. Zoals eerder vermeld, ging het er vandaag rustig aan toe: wat babbelen met Manon (iemand die op reis is in Ghana, maar wel al eerder vrijwilligerswerk heeft gedaan via de organisatie), wat tekenen, wat wassen, naar de winkeltjes/kraampjes geweest om brood, fruitsap, een appeltje en bananen, wat muziek beluisteren,... . Een mooie rustige laatste dag van 2016. En toen kwam de avond: oudejaarsavond.

In de lodge werden alle tafels samen gezet in een lange rij buiten de kiosk, zodat we met 14 gezellig konden tafelen op de laatste avond van het jaar. Mister Bob was vandaag niet zijn rustige zelve. Vol zenuwen en stress voor het nieuwjaarsdiner liep hij rond. Hij werd gelukkig wat rustiger toen we aanboden om te helpen met het dekken van de tafel. Niet veel later kwamen de jongeren terug van de compound met 2 bakken zelfgemaakte oliebollen. Naar het schijnt is het een traditie in Nederland om oliebollen te eten op oudejaarsavond. We hielden deze opzij voor straks. Eerst was het tijd voor het diner. De kok had rekening gehouden met wat we graag aten op een dinsdagavond. Als starter een tomatensoepje: heerlijk zoals altijd met ui, wortel, boontjes en kleine stukjes vlees. Nadat deze met smaak opgegeten was, werden er kommetjes op tafel gezet met nootjes en 'chips' (een soort van soepstengels, maar dan in het klein). Ondertussen maakte Sylvester de grond nat zodat er geen stofwolken in het rond gingen vliegen bij de act die hij speciaal voor deze avond geregeld had. Plots stond de man van de djembe-les daar. Het was ondertussen al 3 maanden geleden dat ik hem gezien had, maar ik herinnerde me hem maar al te goed. (diezelfde man heeft ook het lied voor mijn verjaardag gezongen, met begeleiding op de djembe). Vandaag was hij hier niet alleen. Na hem kwamen enkele mannen met rugzakken vol spullen en muziekinstrumenten. Het werd een avond vol plezier! Muzikanten en dansers bereidden zich voor in de woonkamer van de lodge en na de soep kon het feest starten. Onze ogen vielen bijna uit onze oogkassen van (positieve) verbazing. De jongens met de rugzakken waren niet meer herkenbaar! Er klonken trommelgeluiden binnen en iets later kwamen ze naar buiten met hun Afrikaanse muziekinstrumenten. Dit was al indrukwekkend op zich en dan moest de eigenlijke act nog beginnen! De muzikanten werden gevolgd door 5 mannen in vreemde broeken, een ontbloot bovenlijf en vele sieraden. Vol bewondering keken we toe hoe ze begonnen te bewegen en te dansen. Kleine pasjes, eerst allemaal in dezelfde richting, maar dan begon iedereen zijn eigen ding te doen. Allemaal op dezelfde ritmes van de trommels. Camera's en gsm's waren in de aanslag want iedereen wou deze speciale belevenis op beeld vastleggen. De Ghanezen stonden zelfs op de eerste rij hiervoor!

Het eerste dansgedeelte werd afgesloten met een warm applaus en wij kregen een gevulde tomaat met tonijn op ons bord. Meteen daarna volgde het hoofdgerecht. Verschillende overvolle schalen met frietjes, rijst, kip, groentjes, sausekes,... werden op tafel gezet. Een dinsdagse maaltijd, maar dan verdrievoudigd. Smakelijk! Toen iedereen in zijn after-dinner dipje zat, werd part 2 van de traditionele dans aangevat. De vreemde broeken waren ingeruild voor speciale rokjes die me een beetje aan K3 deden denken. Na een half uurtje toekijken, werden we één voor één uitgenodigd om mee te dansen. Iedereen kwam aan de beurt. Je kwam er niet onderuit! Ondertussen werd ook een dessertje van fruitsalade met ananas, papaya en watermeloen rondgebracht, mét een bolletje vanilleijs (of wat ijs zou moeten zijn). Rond 9 uur was het zowat allemaal afgelopen. Zowel het eten als de traditionele dansact. De dansers verdwenen van het toneel en toen zaten de Westerlingen daar nog alleen. Drie uur konden we ons nog bezighouden met Skip bo, zingen (vooral luisteren naar de zang en de ukelele van Ibe), babbelen, pingpongen,... . Om klokslag 12 uur stonden we klaar om het nieuwe jaar in te gaan. Al een uur lang kreeg ik regelmatig berichtjes met een nieuwjaarswens. In België was het grote moment natuurlijk al gepasseerd!

10 9 8 7 6 5 4 3 2 1, Happy New Year! De partypoppers ploften en de confetti vloog in het rond, de enige fles die we hadden, werd ontkurkt en er werden kussen gegeven. Om half 2 werd ik door mijn persoonlijke bodyguard Bash naar huis gebracht. Hij reed op zijn motor en ik fietste in de lichtbundel van de motorlamp. Het was een gezellige oudejaarsavond die hopelijk het begin mag zijn van een fantastisch superjaar!

Geschreven door Avontureninbeeld