Geen les vandaag, maar wel een bezoek aan de Kidz Active School. Dat betekent dus dat ik vroeg mocht opstaan. Iedereen zag er nog wat slaperig uit toen ik buiten kwam. Inclusief ikzelf, omdat ik tot 's avonds laat nog aan mijn Mole-filmpje heb gewerkt.

In de lodge was het, zoals elke donderdag en vrijdag, wachten op de yellow yellow-man die MAAR 5 minuten te laat al lachend kwam binnengestapt. Die man is precies altijd vrolijk! Op school waren er een stuk of tien kinderen aanwezig. Vooral kinderen uit Sylvesters familie, die naast de school woont. We kregen de verfpotten en gingen naar de storeroom op zoek naar penselen en terpentijn om te gebruiken bij het schilderen. Dan ging de deur van KG2 op slot en konden we starten. Ons plan was om de nummers op de rechtermuur te schrijven en het alfabet op de linkermuur. Toen we druk bezig waren met de voorbereiding werden we steeds lastig gevallen door kinderen die aan de deur stonden te roepen en te bonken of de raampjes aan het openprutsen waren. Vervelend, maar de school is dicht en wij mogen hen dus niet binnen laten. De muziek werd dan een beetje luider gezet. Na 3 uur werken, hadden we er toch een beetje genoeg van. We hadden om 12 uur afgesproken met de yellow yellow-man om ons te komen ophalen. Dus stapten we al in de richting van de grote weg om daar nog even te wachten. Onderweg werden we aangesproken door een buurman en hij ging de yellow yellow man bellen met de melding dat we al stonden te wachten. Wij mochten ons alvast neerzetten op het bankje in de schaduw om daar te wachten. Een kwartier later kwam onze vriend in volle vaart aangereden met een smile tot achter zijn oren omdat hij zich schuldig voelde dat hij zo laat was.

In de lodge heb ik mijn gewassen kleren van de draad gehaald en opgevouwen. Nu kan ik weer 3 weken verder zonder de was te moeten doen. Omdat het kerstfilmpje toch al online staat, kan ik gerust vertellen wat ik vandaag gefilmd heb, zonder de verrassing te verpesten. Tegen vier uur kwam ik thuis en heb alle kinderen van de familie samengeroepen. Ik vroeg hen of ze Kerstmis kennen en of ze wilden meedoen in een kerstfilmpje voor familie en vrienden. Lang moesten ze daar niet over nadenken; ze zagen het helemaal zitten. Het plezier was compleet toen ik de rode kerstmuts bovenhaalde. De kerstmuts werd doorgegeven, de muziek werd opgezet en er werd gedanst. Want daar zijn ze goed in, in gek doen!

Daarna werden de diabolo's ook terug bovengehaald. Na wat naar elkaar te gooien, kwam één broertje (Hanan) af met zelfgemaakte diabolosticks. Er ontbraken er volgens hem, omdat wij met 1 diabolo en 2 paar sticks bezig waren. Zodoende schoot er een diabolo over. Daarom probeerde hij er zelf te maken! Basit heeft hem geholpen en trots kwamen ze het resultaat tonen. Schattig hoe goed ze hierbij aan het samenwerken waren! Vervolgens kwam ook Yaziru af met zelfgemaakte diabolo's. Van wel een meter lang met een dik lint ertussen. Ik lag plat van het lachen toen ik hem zag aankomen en het plezier was ook duidelijk van zijn gezicht af te lezen. Een top-gastje!
Na mijn voeten bestudeerd te hebben bij het diabolospel, merkte ik dat ik nood had aan een wasbeurtje. Mezelf wassen met slechts een klein beetje water is niet evident. Dus ik weer achter het muurtje voor de bucket-shower. Deze keer was het nog niet donker, dus iedereen kon me zien staan. Gelukkig waren er niet veel voorbijgangers en komt het muurtje net hoog genoeg. Ondanks het weinige water genoot ik van de 'douche'. En ook nu was ik aan het genieten van het uitzicht bij daglicht. Met nieuwe, proper gewassen kleren en een fris lichaam kwam ik terug tevoorschijn en stond het eten klaar op het bankje. Maar dan... (ik ben er nog steeds niet goed van) toen ik ging zitten en het potje probeerde te nemen, verschoof het dekseltje en viel alles, ook de inhoud van het kookpotje, op de grond. Ik voelde mij zo schuldig dat ik zeker 20 keer sorry heb gezegd. Ik probeerde om het eten terug in het potje te doen, maar ze zeiden dat het okee was en dat ze ander gingen halen. Ik vond het helemaal niet okee en wist niet goed wat zeggen... . Het is zo moeilijk om me in het Engels uit te drukken in zo'n benarde situatie! Iets later kreeg ik een nieuw potje spaghetti. Dat was echt niet nodig, maar ze wilden dit. Daarna werd het spelletje 'Stop' bovengehaald en speelden we samen met de 3 oudste jongens de eenvoudige versie van het spel. Tot de moeder thuis kwam, zich neerzette en begon te vertellen in het Dagbanli. De aandacht van de jongens was verdwenen en ze zaten vol verbazing te luisteren naar wat de moeder te vertellen had.
Salam vertaalde het voor mij en zei dat het ging over de fameuze regenbui van vorige zaterdagnacht. Naar verluidt (volgens de Ghanezen op de markt) was het geen gewone regenbui en was er meer aan de hand. Er gebeurden op dat moment vreemde dingen in en rond de stad. Niemand had de regen voorspeld of zien aankomen. De bui was er plots. En volgens enkele toeschouwers was het zelfs zwarte of donkere regen. Iemand had de regen opgevangen in kommen en 's morgens bekeken (dat de kommetjes eventueel ook vuil konden zijn, komt niet bij hen op!). Op hetzelfde moment werden er ook op verschillende plaatsen in de stad vreemde seinen opgevangen: de naam van God werd geschreven met natuurelementen. De dichtstbijzijnde plaats was bij het stadion, onderweg naar het Nyohini-project. Dat was dus de reden waarom er zoveel mensen aan de kant stonden met camera's en schriftjes. Ze zijn nu op zoek naar meerdere verschijnselen en aanwijzingen om een duidelijker beeld te krijgen.
Eén bijkomstig detail bij dit verhaal: de moeder werkt op de markt. Net zoals bij ons in het Westen, kom je daar sowieso veel te weten en worden er regelmatig verhalen doorverteld. Ik weet dus niet wat ik ervan moet geloven, maar vind het wel ongelooflijk leuk om naar hun verhalen te luisteren. En zeker om alle blikken en reacties in het oog te houden. Ze kunnen zo fascinerend vertellen!

Diezelfde avond werd nog een film opgezet, een 'échte' film deze keer. Nu ik hier alleen in mijn hutje zit, heb ik wel een beetje spijt dat ik er niet bij zit. Ik hoor de kinderen tot in mijn kamertje lachen, maar weet niet eens welke film het is. Morgen zal ik het wel te weten komen.

Geschreven door Avontureninbeeld