Ik zie, ik zie, wat jij misschien niet ziet, maar ik voel het wel: een platte band. Waarschijnlijk van het slippen op de zandweggetjes of het onoplettend rijden in putten. Ik voel nu alle oneffenheden in de weg. Een tienbeurtenkaart bij de vaste fietsenmaker zou wel handig zijn! Maar vandaag was het een andere man die ik blij kon maken met 20 pesewa. Met een platte band geraak je niet zo ver én het was al een heel eind stappen naar het eerste stalletje waar ze banden oppompten. Het gevolg was wel dat ik te laat zou komen op het werk... . Maar dat was geen probleem. De Ghanese begeleiders zijn het al zo gewoon dat ik er steeds ben, dat ze zich niet meer haasten 's morgens. 'Julie is er toch om de kinderen binnen te laten,' hoorde ik hen al denken. Vandaag was het weer van dat. Maar stiekem vind ik dat ook niet zo erg want dan heb ik alle ruimte om een spelletje te spelen met de kinderen. Meer dan een papier en een stift is niet nodig om de kinderen spelenderwijs iets bij te leren. Het werd een ganzenbord met eenvoudige sommetjes en voor de 'bollebozen' van de klas die al iets verder staan, een spel met de maaltafels.

Een half uur later zag ik weer iets wat jij niet kan zien. Het was mister Dela die de les van mister Mohammed had overgenomen. De '5 times table' stond op de planning. Al was er wel iets fout in zijn opschrift op het bord. Ik heb hem er voorzichtig op gewezen zodat hij het nog kon aanpassen zonder dat de kinderen het merkten. Er werden kroonkurken uitgedeeld om alles visueler te maken. En mister Mohammed en ik zagen dat het goed was. Hij zou nog een goede leerkracht zijn! Ik had wel meteen door dat 3 meisjes uit de klas onder hun niveau aan het werken waren en dat ze wat moeilijkere leerstof aankonden. Ik moest zelfs niet meer vragen of ik ze uit de klas mocht nemen, want het was Mohammed ook opgevallen. Met ons vieren speelden we dan in een ander lokaaltje zelfgemaakte tafelspelletjes zoals tafelmemory, een gezamenlijke kleurplaat met maaltafels waarbij de uitkomst een bepaalde kleur kreeg, een ganzenbord en zelfs een bingo. De winnaar van het bingo-spel was de tafelkampioen van de dag en werd bekroond met een medaille. Vandaag ging deze naar Suabida. Morgen is er een tweede kans, want de andere meisjes waren een beetje teleurgesteld. Hoewel ze ook een sticker kregen omdat ze zo goed en enthousiast meegewerkt hadden.
Tijdens de bijles werd ik via de gsm van Dela opgebeld door Marieke. Hij kwam naar me toe met het bericht dat zijn moeder aan de telefoon was en dat ze mij wou spreken. Aarzelend omdat ik het heel vreemd vond, nam ik over tot ik de stem van Marieke hoorde. Natuurlijk lag hij plat van het lachen en moest ik, wegens de geluidsoverlast, verhuizen naar een ander lokaal. Omdat ze mijn Ghanese nummer nog niet had en mijn internet (voor whatsapp) niet altijd aanstaat, probeerde ze me te bereiken op een andere manier. Haar vraag was of ik op 3 december vrij was en het zag zitten om zwarte piet te komen spelen bij haar thuis. Mijn eerste reactie was: Joepie! Leuk! Ik hoefde niet na te denken, ik deed het! Achteraf voelde het wel een beetje raar aan. Het loopt hier vol met zwarte mensen en een blanke moet zich zwart maken om Piet te zijn! Veel tijd kreeg ik niet om te praten met Marieke want de drie meisjes kwamen om de 2 minuten me met grote gebaren duidelijk maken dat ze verder wilden doen met de rekenspelletjes.

Het werd een voormiddag vol tafelspelletjes, eenvoudige sommen en uiteindelijk ook nog een Dagbanli voorleeskwartiertje voor de kids. Ik had het grote boek terug bovengehaald, om het deze keer met de kinderen van de klas te bekijken. Gelukkig bood mister Dela aan om het voor te lezen. Het is zo fascinerend om te zien hoe de kinderen uit de klas met een dromerige, maar aandachtige blik luisteren naar het verhaal dat sommigen van hen vorige week reeds gehoord hadden. Het is natuurlijk veel leuker voor hen om een verhaal te horen in hun moedertaal, dan verstaan ze het tenminste volledig. We waren zo verdiept in het verhaal dat we zelfs de tijd uit het oog verloren. Het was al 12u40 toen mister Dela zei dat het al veel te laat was. Ik dacht dat het weer een van zijn onozele grapjes was tot ik zelf op mijn gsm ging kijken. En inderdaad, de tijd vliegt als je je amuseert!

Tijdens de middagpauze werd de voetbal voor even als volleybal gebruikt. Even ontspannen in de lodge: samen met Latifa en Tim wat toetsen om daarna terug te vertrekken. Ik kreeg een appje van Marieke met een foto van het pietenkostuum om me een beetje op de hoogte te brengen van hoe het Sinterklaasfeest zou verlopen.
Op het project werd het een rustige namiddag, de kinderen mochten puzzelen. Zo kon ik ook eens zien of ze een puzzel konden maken. Ik merkte dat het in het begin een beetje sukkelen was, maar na een tijdje vlotte het wel. Het hielden zelfs een wedstrijdje om ter snelst een puzzel te maken. Elk om beurt, en steeds dezelfde puzzels! Ook de voorleesboekjes trokken terug de aandacht én enkele nieuwe eenvoudige spelletjes vonden ze de max. Het waren 1 tegen 1 wedstrijdjes in blad-steen-schaar en armworstelen waarbij ik vaak verloor tegen de twaalfjarige meisjes. Zij zijn al verdomd sterk op hun leeftijd! Het laatste uurtje van de namiddag sloten we af met een laatste nieuw spelletje: 'I see, I see what you don't see'. Hoe eenvoudiger de spelen, hoe leuker ze het vinden!

Geschreven door Avontureninbeeld