Paspoortcontrole, langsgaan bij de douane, een toertje lopen, zitten en rondkijken naar de mensen, een warme chocomelk gaan drinken, uit mijn vel bibberen, ... .
Na een stukje van de nacht door te brengen in de luchthaven van Lissabon verscheen na 4 uur wachten eindelijk de gatenummer op het scherm. Hop, naar gate 12! Nog een heel eind te gaan en dan: nog wachten... en wachten... . Eindelijk kon ik op de bus stappen en rijden naar het laatste vliegtuig richting thuisland. Oeps nee, eerst nog landen in Nederland en dàn pas naar België.
Maar op het vliegtuig verliep niet alles even vlotjes zoals ik hierboven beschreef. Na een uur in het vliegtuig te zitten wachten, riep een stem riep af dat we moesten veranderen van vliegtuig. Totaal verward en met een slaperige blik keek ik rond toen plots iedereen opstond. Ik haalde mijn oortjes uit mijn oren en volgde gewillig de kudde mee, de bus op naar een andere vliegtuig. Met anderhalf uur vertraging steeg de vlieger op. De hereniging met de familie kwam dichterbij. Het was een korte vlucht (vergeleken met de andere). We landden vlot op Schiphol. Tijdens het wachten aan de bagageband kon ik al een glimp opvangen van mama en papa die me stonden op te wachten achter een glazen wand. Een heel blij weerzien met zwaaitjes, maar om mij in hun armen te sluiten, moesten ze nog even wachten tot mijn bagage op de band verscheen en ik door de ‘deur der hereniging’ kon wandelen. Er werd geknuffeld en meteen kreeg ik wat eten toegestopt. Eten dat ik in maanden niet meer gezien of gegeten had: een sandwich met kaas. En of die smaakte...

Nog een laatste lange rit naar huis met de auto en dan kon ik ook de rest van de familie terug zien. Spannend. Thuis stond een taart op me te wachten met ‘welkom thuis Julie’, een gezelligere thuiskomst had ik me niet kunnen voorstellen. Dankjewel! Die avond werden nog de souvenirtjes uitgedeeld en toonde ik alles wat ik had meegebracht uit het verre Afrika. Om daarna de eerste avond in België af te sluiten met een lekker warm bad (om een beetje aan het koude weer te wennen) en een zacht, vertrouwd bed.

Het is voorbij het Ghanese avontuur, maar ik zal er steeds met veel plezier (en verlangen) aan terugdenken. De eerstkomende dagen of weken zal ik ook niets anders doen dan foto’s/blogberichten/filmpjes/ tekeningen/schilderijen, …. bekijken/overlezen en maken. Bij deze ben ik aangekomen bij de laatste woorden van mijn Ghanese blogverhaal.

Bye Bye Ghana! Maybe until next time!

https://www.youtube.com/watch?v=biCt52l4by4

Geschreven door Avontureninbeeld