Eten in de plaats van zwemmen, vertrekken om 12 uur in plaats van 10 uur, te voet naar de kleermaakster in plaats van met de motor, … . Het was een dag met veel last-minute veranderingen. Waarom? Omdat het regende...
Niet zomaar een regenbuitje, maar een bui waarbij de regen met bakken uit de lucht viel. En dit bleef de hele ochtend doorgaan tot een uur of 11. Ondertussen was de hele familie buiten aan het werken (op een zondag én in de regen) terwijl ik op mijn kamer zat omdat ze zeiden dat ik niet mee mocht helpen… Vreemde gewoontes hier.
Om half 12 was ook de miezelregen gestopt en fietste ik in de richting van de Holy Church. Het was er super druk omdat de zondagsviering bezig was. Daar werd ik opgepikt door Elise en Tim in de Yellow Yellow om met z’n allen te gaan lunchen in de Wooden. Een redelijk westers restaurant waar opvallend veel blanke mensen zaten. Maar het allerbelangrijkste: waar er een ruime keuze was aan ‘westerse’ gerechten. Ik koos voor pizza Hawaï en daar heb ik geen moment spijt van gehad! Lekker groot, een goed korstje, veel kaas, hesp en een vérse ananas er bovenop.

Nadat we alle 10 onze buik rond hadden gegeten, trokken we met de motorking in de richting van de stad. Met z’n 10-en in een klein karretje. Het was voor de omstaanders weer selfie/fototijd, want een motorking met 10 salaminga’s (= blanke) zie je niet elke dag passeren.

In het centrum van de stad wandelden we wat rond op zoek naar leuke stoffen. Langs kleine ‘winkeltjes’ en kraampjes maar ook langs de stank van vis, afval en andere rotzooi. Interessant om eens te zien, maar niet om elke dag te doen. Op weg naar huis was het een hele opluchting dat mijn fiets nog aan de kerk stond. Want in tegenstelling tot deze ochtend was het nog het enige vervoersmiddel dat er te zien was. Thuisgekomen maakte ik kennis met Hamdia, de toekomstige vrouw van Jawad, en hun kinderen. Niet alleen hun kids, maar ook nog 3 andere meisjes stonden met open mond te kijken naar het blanke meisje dat hier verbleef.

Voor het avondeten ben ik samen met Hamdia op de motor gesprongen en naar de kleermaakster gereden met de stof om mijn bruiloftkleed te maken. Ze was niet thuis. we zijn dan ’s avonds naar een andere vriendin die naaide gegaan, maar nu te voet. Het was een heel eind stappen en dat op sletsen. Ik had nog gevraagd of ik andere schoenen moest aandoen maar ze zei: 'nee, nee, het gaat op deze schoenen!’. Zij zijn dat gewoon, maar ik doe toch liever mijn sandalen aan voor te stappen!
Ook de kindjes moesten mee, omdat de man nog niet thuis was. De jongste zat al slapend op de rug van de mama gebonden en het andere kindje liep naast mij met haar handje in mijn hand.

De stof werd getoond en geknipt, de maten werden genomen voor het kleed en zo kreeg mijn ‘bruiloftkleed’ steeds meer vorm. Het zal een kleed worden met schouderbanden, getailleerd, met een split onderaan (ze zeiden dat ik me anders niet goed ging kunnen bewegen) en tot net onder de knieën. Ik ben benieuwd naar het resultaat!

Bij het naar huis wandelen heb ik het tweede kindje (bijna 4 jaar) in mijn rug genomen omdat haar voetjes niet meer mee konden van de vermoeidheid. Na 2 minuten al lag ze te slapen. De manier hoe ze in mijn rug zat was niet echt gemakkelijk (armpjes niet rond mijn nek, maar los onder mijn armen, zo hebben ze het aangeleerd vroeger met de draagdoek). Haar hoofdje viel de hele tijd opzij. Dat vond ik zo erg voor dat meisje. Daarna heb ik buiten nog even nagebabbeld met Hamdia tot het terug begon te druppelen. Vlug alle kleren die buiten hingen te drogen afdoen en binnen weer ophangen en dan naar bed.

Geschreven door Avontureninbeeld