Ik kan proberen, maar ik weet zeker dat het niet zal lukken om het gevoel van deze ochtend in woorden te beschrijven. Op het moment zelf was het een mix van angst, medelijden en spanning maar tegelijk ook van trots, liefde en gelukzaligheid. Alles ging zo snel. Ze keken er zo lang naar uit en plots was het moment daar.
Maar om verwarring te vermijden, zal ik beginnen bij het begin.

Gisteren kregen de kinderen van de voormiddagklas te horen dat ze vandaag (donderdag 6 juli 2017) voor de eerste keer een bezoekje gingen brengen aan hun toekomstige school: de Nyohini Pressby School. Vol enthousiasme sprongen ze in het rond en kwamen ze me vertellen wat het plan was. Toen ik op mijn beurt vertelde dat ik met hen meeging, konden ze zich helemaal niet meer inhouden en waren ze door het dolle heen.
Bij deze: bedankt TBI voor de bijdrage! Dankzij jullie kunnen enkele van deze kinderen de komende 6 jaar naar school gaan en hebben ze kans op een betere toekomst!

De spanning was te snijden deze ochtend. Concentratie was ver te zoeken en tegen een uur of tien kregen we de mededeling dat we verwacht werden op de school en dus konden vertrekken. De tafels en de stoelen waren in geen tel leeg en de kinderen gingen buiten klaar staan om te gaan. Het was het juiste moment, de regen was net opgehouden. Maar nog niet iedereen was aanwezig dus werd hun geduld nog even op de proef gesteld. Tot Mariam kwam aangelopen. Het plaatje was compleet. We vertrokken als een stoet. Mister Mohammed, gehuld in een kaftan (lang gewaad) en een moslim hoofddeksel, mister Dela in zijn dagelijkse nette kleren en ik als blanke met 8 zwarte kindjes. Ze hadden niet eens hun schoonste kleren aangetrokken. Maar de oudsten hadden wel nog net op tijd de jongsten geholpen om er een beetje 'deftig' uit te zien. (Lees: Maliki zijn knopen op de juiste manier geknoopt en de hoofddoeken terug mooi op de hoofden van de meisjes geplaatst)

Het was een eindje langs de verharde weg met heel wat verkeer en het duurde niet lang of ik voelde hun kleine handjes in mijn handen tijdens het wandelen. Het is een grote stap voor de kinderen en dat viel van hun gezichten af te lezen. Maar ze waren zo dankbaar en blij dat ik er bij was om samen met hen deze stap te zetten.
Het drukke verkeer werd achter ons gelaten en we sloegen een kleine zandweg in. Het leek wel of we op schooluitstap waren, de spanning bij de kinderen was duidelijk voelbaar. Eigenlijk was het een ongelooflijk mooi moment ook al deden we niets anders dan wandelen. Ik kneep even in Damba's hand om te laten weten dat het in orde zal komen. Ze was er niet helemaal gerust in, maar ze kneep terug en keek met een bange maar trotse blik terug. De spanning was in haar ogen te zien. Ze heeft er al zo lang naar uitgekeken!
Steeds meer kinderen met wit-blauwe jurkjes en lichtblauwe hemden met beige broeken verschenen op onze weg. Wat wilde zeggen dat we er bijna waren. Jong en oud liepen over de straat en het terrein. Het was net 'break' waardoor er niemand in de klas te vinden was. Kinderen die soms in de namiddag langskomen om te lezen, wierpen speelse blikken en zwaaiden stilletjes in onze richting. Wat een reusachtig grote school! Het was niet één schoolgebouw maar zeker tien compartimenten. En omdat het zo een grote school is, wordt deze opgedeeld in 3 blokken. Telkens met 6 leerjaren. (weet dat er per klas 30 tot 50 leerlingen zijn.) Dus overal liepen, stonden en vielen kinderen. Ik zie onze dutskes al verloren lopen in de menigte op hun eerste schooldag in september. Maar nu bleven ze stilletjes aan mijn zijde wandelen. Niet het lef of de durf hebbende om al van het nieuwe pad af te wijken.

We werden verwacht bij de headteacher van blok A. Als blanke mocht ik uiteraard mee naar binnen en werd ik voorgesteld aan de aanwezige leraren. Een stoel werd me aangeboden en met een dwingende maar vriendelijke stem werd me meegedeeld: 'sit down'. Ik nam maar vlug plaats want uit ervaring heb ik geleerd dat ze het bij een volgende keer niet meet zo 'vriendelijk' zeggen. Er volgde een korte uitleg en daarna werden ook de kinderen binnen geroepen. Als een hoopje kleine konijntjes gingen ze in het kantoor dicht bij elkaar staan om wat rond te kijken. Angst om iets fout te doen en niet wetende hoe ze zich moeten gedragen in zo'n totaal nieuwe omgeving. Hun namen werden overlopen en de klassen waarin ze zullen terecht komen werden meegedeeld (P1, P2 en P3). Tot ze plots in 2 groepen werden gesplitst. 3 van de 8 werden naar buiten gestuurd en moesten daar wachten op verdere instructies. De overige namen werden genoteerd. Trotse maar toch wel bange blikken keken af en toe in mijn richting. Met een bemoedigende knik antwoordde ik en verscheen er steeds een verlegen lachje op hun gezicht.
Het komt allemaal goed. Jullie hebben nu kans op een betere toekomst. Dat beseffen enkele onder hen maar al te goed. Ook al lukt het niet altijd om het in het Engels te verwoorden, ik weet zeker dat ze er voor willen gaan en dat ze zullen bereiken wat ze graag willen bereiken. Want de wil om te leren, die hebben ze zeker en vast!

Zo, de eerste stap is gezet. Heel het jaar hebben ze hier naartoe gewerkt: om te kunnen aansluiten in een gewone school en mee te kunnen lezen, schrijven en rekenen zoals elk kind op de wereld zou moeten kunnen. Ik heb hen zien groeien, kansen gegeven, talenten doen ontdekken en mee helpen begeleiden. Alles bij elkaar is dit toch één van de mooiste momenten die ik hier heb meegemaakt.

Vol trots maar nog steeds met klamme handen verlieten we na een uurtje het schooldomein. Nu mogen ze nog een tijdje genieten van de vertrouwde omgeving en het kleine klasje. De nodige tijd om de laatste voorbereidingen te treffen voordat ze de echte grote stap zullen zetten.

Geschreven door Avontureninbeeld