Het was nog maar 6u30 en ik was al klaarwakker. Toen kwam het besef dat het vandaag 9 november was. Mijn verjaardag! 23 jaar. 'Happy birthday to me, happy birthday to me, happy birthday happy birthday, happy birthday to me'. Een half uur later stond Hamdia, met de kleine Nusirat op de arm, aan de deur het Birthday-lied te zingen. En ook gastmoeder Leila stak tijdens het ontbijt even haar hoofd naar buiten om me te feliciteren. Nogmaals het verjaardagslied (met de nadruk op de 'God bless you'-strofe) met daarna enkele typische verjaardagswensen: 'dat ik nog lang mag leven', 'dat ik genoeg geld heb', 'dat ik alles kan doen wat ik wil' enzovoort... . Lang kon ik niet blijven zitten want ook het project wacht vandaag op vrijwilligershulp. Het was dezelfde weg zoals elke dag om af te leggen, maar toch leek het anders vandaag. Waarschijnlijk in mijn gedachten. Mijn dag kon niet meer stuk.

Voordat ik naar het project vertrok, sprong ik eerst nog binnen in de lodge. Van ver zag ik al iets aan de poort hangen. Het waren felgekleurde papiertjes met daarop: ‘Julie 23. Happy birthday’. Joepie, ze zijn het niet vergeten! Ook de binnenplaats hing vol met vlaggetjes en ballonnen. Er was een stoel speciaal voor de jarige met 3 ballonnen en Mister Bob kwam met een boeketje (valse) bloemen vol spinnenwebben. Ik werd overspoeld met verjaardagswensen, liedjes, kussen en handgeschud. Maar het was nog niet gedaan want de dag was nog maar net begonnen... .

Op het project was het een dag zoals alle andere maandagen, dinsdagen en woensdagen. De kinderen zaten in de klas en er liepen enkele kleintjes rond het gebouw. Het verschil met de andere dagen was dat er meer volk rondliep. Op het voetbalveldje stonden een viertal mannen met kettingzagen. Eén van hen kroop in een elektriciteitspaal om de draden naar beneden te halen. De bomen moesten namelijk allemaal geveld worden. Toen ik aandachtiger naar boven keek, had ik toch mijn bedenkingen bij de beveiliging van de werkmensen. Eén enkel touw rond hun middel en dan op blote voeten. Hij klom enkele meters omhoog om een touw rond een tak te hangen, zodat de anderen aan het touw konden trekken om de boom naar de juiste kant te laten vallen. Angst om te vallen, dat kennen ze hier niet. Natuurlijk waren de kinderen afgeleid en zaten ze vol verwondering toe te kijken in plaats van hun oefeningen te maken. Ook mister Mohammed kon zijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen en ging buiten een kijkje nemen. Ondertussen kreeg ik de opdracht om toezicht te houden in de klas. De xylofoons werden bovengehaald en tussen het getingel van de muziekinstrumenten hoorden we af en toe we een luide bonk. We zagen telkens een stukje van het voetbalveld veranderen in een puinhoop van bladeren, takken en stammen.

Na het muzikale intermezzo begonnen enkele kinderen honger te krijgen. Terwijl de meesten hun eten gingen kopen, hield ik me even bezig met 'happy birthday' op de xylofoon aan te leren aan enkele jongens. Toch voelde ik dat er iets niet klopte vandaag. Het viel op dat de kinderen één voor één verdwenen uit de klas terwijl ik verplicht werd om in het lokaal te blijven. Hmmm… een vreemd voorgevoel. En ja hoor, wat een verrassing! De kinderen stonden als een koortje opgesteld in de gang om ‘Happy birthday’ te zingen. Zowel strofe 1 als strofe 2 en strofe 4 werden gezongen. De derde strofe mocht ik zelf zingen: ‘I’m 23 years old now, …’. Het was prachtig om te zien hoe de lachende gastjes een Engels lied met zoveel enthousiasme voor me zongen. Ik stond verbaasd te kijken en had niet door dat Dela niet meer naast mij stond. Tot ik plots bijna verdronk onder een waterval van flessenwater. Naar het schijnt is dat een Ghanese traditie: gedoopt worden met water op je verjaardag. Hetzelfde moment werd ik aangestaard door een twintigtal ogen van zowel jonge als oudere kinderen én nog andere mensen. Bij zo een verjaardagsconcert horen natuurlijk ook enkele foto’s en filmpjes. Alleen was dat niet zo een gemakkelijke klus dan dat ik eerst had gedacht. Ik wou zelf mee op de foto, maar iemand anders moest dan de foto nemen. Ghanezen zijn namelijk totaal niet gewend om met een fototoestel te werken. Na wat sukkelen is het uiteindelijk gelukt om toch enkele beelden vast te leggen.
En de verrassing was nog niet compleet! In het kantoor stond er al een tweede op me te wachten. De leerkrachten wilden graag een toost uitbrengen op de jarige. Daar stond ik dan, te toosten op mijn verjaardag met 3 zwarte mannen. Santé! Het was heel gezellig. Toen de drankjes op waren, kreeg ik nog een handjevol snoepjes om uit te delen aan de kinderen. Diegenen die eerst waren kregen er één. En op is op! De anderen hadden pech, zei mister Dela. Zo gezegd, zo gedaan!

Het overblijvende half uur heb ik nog gevuld met xylofoonles. Ik maakte het iets gemakkelijker door cijfertjes in plaats van noten te gebruiken: 112143, 112154, 1186432, 776454. Eerst deden ze na wat ik voordeed. Daarna kwamen er steeds meer improvisatiestukjes. Leuk! En plots was het 12u10. 'De tijd vliegt als je je amuseert,' zeggen ze! Toen ik naar huis wou vertrekken, merkte ik dat mijn fiets binnen stond en op slot was. Vreemd, want ik wist zeker dat ik hem buiten had gezet deze ochtend. Dela stond erbij met zijn motorsleutel in de hand. ‘Op jouw verjaardag mag je niet fietsen, maar word je thuisgebracht.’ Dus werd ik naar de lodge gebracht door Mister Dela, achterop de motor. Wat een luxe! Maar echt gemakkelijk zat ik niet want er ontbrak een steuntje om mijn voet op te zetten. Een kwartier sneller dan normaal kwam ik aan bij de lodge. Daar heeft Dela zijn telefoonnummer in mijn gsm gezet zodat ik hem kon bellen om terug te keren die namiddag. Een extraatje: ik kreeg nog een aandenken aan de leuke verjaardag op het project: een brandwonde. De hete uitlaat van de motor kwam tegen mijn been. Een mooie blaar als aandenken aan de rit!
In de lodge kreeg ik nog verjaardagswensen van mensen die ik die dag nog niet gezien had. Ik voelde me vandaag echt een koningin, want ik werd op mijn wenken bediend. Zalf en een pleister? Water? Eten? Ik moest het maar vragen... . Ik kreeg een lekkere ‘sandwich’ met groentjes. Alles is beter dan het zoete witte brood met confituur of smeerkaas. Tijdens en na de lunch volgden de verrassingen in sneltempo elkaar op. Ik viel van de ene verbazing in de andere.
Wanneer en hoe ze dit allemaal georganiseerd en geregeld hadden, ik weet het niet.

Verrassing 1: Een hoop verjaardagswensen op papier
Ik kreeg een tasje in Afrikaanse stof (gemaakt door de vrouwen van de microkredieten) overhandigd, met daarin allemaal papiertjes met persoonlijke wensen van alle vrijwilligers, de kok, Latifa, … . Superleuk om te lezen en om bij te houden! Ik weet nu ook wat 'gelukkige verjaardag' is in het Dagbanli: Suhupieli Dunm dabsili (of zoiets)... .

Verrassing 2: Gepersonaliseerde djembé-versie van Happy Birthday
Een onderlinge samenwerking tussen de nieuwste vrijwilligers en de djembeleraar zorgde voor een originele en een gepersonaliseerde 'Happy birthday'-versie op film. Het werd door de man zelf gespeeld en gezongen tijdens de djembéles. Jammer dat ik het niet live heb gezien (hij had nog gewacht tot 12 uur maar omdat ik de tijd uit het oog verloren was, miste ik hem). Maar nu heb ik een superfilmpje dat ik wel 100 keer opnieuw kan bekijken!

Verrassing 3: Kroon met vlaggetjes
Tijdens het eten werd ik langs achter aangevallen om de maten van mijn hoofd te nemen. Niet veel later, kreeg ik een kroon! Dit maakte de verjaardag écht volledig af! Ik heb wel moeten beloven om deze een hele dag op te houden. Dat was geen probleem!

Verrassing 4: 40 zingende kinderen op een film
Elise is vandaag langs geweest in mijn klas van de Kidz Active school om een filmpje te maken. De hele klas en de leerkracht zongen speciaal voor 'Madam Julie' Happy birthday. Wauw!

Verrassing 5: Verjaardagstaart
Dit had ik totaal niet verwacht. Ik wist niet eens dat ze hier taart kenden! De medevrijwilligers hebben een échte taart (cake met suikerglazuur) speciaal laten maken voor mijn 23ste verjaardag! De denkbeeldige kaarsjes mocht ik uitblazen en een wens doen om daarna de taart aan te snijden. We kunnen er zelfs met z’n allen 2 dagen van eten. (En 2 kg bijkomen.)

Verrassing 6: Uitstapje naar town
Mijn hele namiddag was helemaal georganiseerd door de andere vrijwilligers. Met alles erop en eraan. Niets was aan het toeval overgelaten en het toppunt was dat alles stiekem achter mijn rug geregeld was met mijn gastmoeder. Gedurende de namiddag vielen alle puzzelstukjes beetje bij beetje op z’n plaats. Ze hadden alles goed voorbereid. Elise die het nummer van mijn gastmoeder vroeg (voor haar gastmoeder, om eens te bellen met elkaar), de gastmoeder die steeds vroeg of ik woensdagavond thuis at (maar eigenlijk al wist dat ik niet thuis kwam eten). Iedereen was ingelicht. Het project was op de hoogte gebracht, ik had een vrije namiddag. Alles in orde! Laat dat feestje maar komen!

Het werd een namiddagje in de stad. Alles werd betaald voor mij. Ik moest niets regelen en over niets nadenken. Dat hadden zij allemaal al gedaan voor mij. Met 3 yellow yellows trokken we naar de 'town'. De eerste tussenstop was de culturele markt om een drankje te kopen. Nu was het mijn beurt om te trakteren, want met al dat geprofiteer vandaag... . Het was een heel gezellig terras, gelegen tussen de souvenierswinkeltjes. Zelfs de popcorn-vrouw die langskwam, hadden ze geregeld. Jammer dat ik zoute popcorn niet zo lekker vind.
De volgende tussenstop was restaurant Chucks om te dineren. Het werd een pizza Hawai! Tijdens het wachten deed ik een paar verwoede pogingen om naar huis te bellen. Maar doordat mijn batterij bijna leeg was, lukte het in begin niet. Tot ik de oplader op zonne-energie van Elise en Tim mocht gebruiken. 'God bless them' zouden ze hier zeggen. Ik kon dan toch even de verjaardagswensen van het thuisfront in ontvangst nemen. Tegen 6 uur was het tijd om van kledij te wisselen: het was voetbaldag ... dus de voetbaltenue moest aangedaan worden.
Wij drie met onze Belgische shirt en al de anderen met 'Hollandse' topjes. In een klein ‘zaaltje’ gingen we supporteren voor de match België-Nederland! De strijd der vrijwilligers in Ghana! Gelukkig werd het een gelijkstand en blijven we vrienden. Een mooie afsluiter van een prachtige verjaardag die me nog lang zal bij blijven!

Het waren stuk voor stuk fantastische momenten. Maar 's avonds toen ik naar huis wilde gaan, had ik een probleem. Gelukkig is er voor alles een oplossing! Het probleem was dat mijn fiets nog op het project stond omdat Dela me deze middag naar de lodge had gebracht met de motor. Maar ik had mijn fiets natuurlijk nodig om thuis te geraken! Het was ook al vrij laat, en dan mag ik als meisje niet alleen rondlopen.
Oplossing 1: neem een fiets van iemand anders in de lodge. Oplossing 2: spreek Bash aan om je te begeleiden! Zo gezegd, zo gedaan! Toen ik naar huis reed, aan de arm van Bash (hij met de motor, ik met de fiets), voelde het wel een beetje raar om zo een volledig zadel te hebben én trappers die normaal draaien... .

Met een glimlach op mijn gezicht en met vele leuke herinneringen, kon ik gerust en snel in slaap vallen. Het was een onverwachte, vermoeiende maar superleuke verjaardag.

Geschreven door Avontureninbeeld