Gisterenavond in mijn bed had ik, terwijl ik nog een beetje aan het babbelen was met Lotte, een plan bedacht. Als ik nu eens de wekker zet om 6 uur... dan kan ik het mooiste moment van de dag vastleggen tijdens een vroege ochtendwandeling bij zonsopgang. En wat ik in mijn gedachten heb, wil ik ook uitvoeren! Dus stond ik om (5 na) 6 uur op om te genieten van de ochtendstond die goud in de mond had. Ik sprong in mijn kleren en keek wat er in de rugzak moest: schetsboek, pennenzak, gsm voor het geval dat ik aangevallen werd door een of ander beest, fototoestel en lens.
Ik was volledig klaar om de dag in schoonheid te beginnen! Een koude rilling liep over mijn lichaam toen ik de deur stilletjes open deed om Lotte niet wakker te maken. Het was goed fris, maar dat hield me niet tegen om te gaan genieten van de natuur. De zonsopgang was, net zoals de zonsondergang gisterenavond, eentje uit de films. Een prachtige oranje gloed verscheen boven de mistige bossen en de savanne aan de horizon terwijl het vogelkoor onophoudelijk liedjes floot. Na een twintigtal minuutjes in stilte te hebben rondgewandeld, zette ik me neer op een grote steen met voor me een prachtig Afrikaans vergezicht. Het liedje van de leeuwenkoning zou perfect in dit tafereel passen: de natuur die ontwaakt, geen mens te zien en zonnestralen die op een mooi, gedifferentieerd landschap vallen. Het was hét moment dat de dieren wakker werden en begonnen aan de dag. Ook de 'olive baboon monkey' die plots op een meter van me voorbij liep. Hij keek me even aan met een blik van: 'Wat zit jij hier zo vroeg al te doen?' Gelukkig was hij alleen een beetje verbaasd. Anders was ik misschien wel mijn schetsboek, of nog erger, mijn fototoestel kwijt. Hij wandelde op zijn gemak verder en sprong de boom in die recht voor mijn neus stond. Net als mij genoot hij rustig van de omgeving die tot leven kwam of was hij gewoon lui en nog wakker aan het worden?
Enkele tellen later ging zijn mond wagenwijd open en kwamen zijn verrassend grote tanden tevoorschijn in een geeuw. Met mijn camera hield ik hem in de gaten, terwijl mijn ogen gericht waren op de andere apen links, rechts en achter me. Ze waren nog redelijk ver, maar je weet nooit hoe snel ze plots kunnen zijn. Ik was op alles voorbereid.

Toen Lotte twee uurtjes later aankwam, verhuisde ik mee naar het uitkijkpunt met de bankjes. Tijd om zonder camera te genieten en gewoon rond te kijken naar wat er zich allemaal afspeelt in het dal. Om half 9 kwamen ook Tessa en Elise in de richting van de ontbijttafel. We kregen het luxueuste ontbijt dat we tot nu toe al gehad hadden. Voldoende eten en alles opgediend in een mooi servies en thee in mooie kopjes.
Na het ontbijt hebben we meteen de kamer leeggemaakt, uitgecheckt en betaald. Er werd via de receptie een taxi geregeld die ons terug bracht naar de bushalte van Damongo om daar dan te beginnen aan de terugrit richting Tamale. We waren net te laat voor de trotro die klaarstond. Dus moesten we wachten en de volgende nemen. Het voordeel was dat wij nu als eerste passagiers de plaatsen konden kiezen. Maar het nadeel was dat de bus weer helemaal vol moest zijn vooraleer hij zou vertrekken. En dat kon dan misschien wel een tijdje duren. Het geluk stond aan onze kant: er waren redelijk wat mensen die dezelfde richting uit moesten. Het duurde nog geen half uur voordat we vertrokken! De terugrit ging langs lege marktplaatsen, slapende mensen op bankjes onder een boom langs de weg en het engste stuk van de reis: de vlammenzee. Op een bepaald moment was men al het verdorde gras aan beide kanten van de weg aan het verbranden. Dat resulteerde in een uitgestrekte vlammenzee met enorme vlammen. Toen we voorbij reden, voelde ik de warmte tot binnen in de bus. Ik had zelfs (van schrik) de reflex niet om een foto te nemen terwijl ik mijn camera nochtans in de hand had. Tegen half 2 kwamen we aan in Tamale en namen we tijd om de onderlinge geldzaken uit te rekenen en te verdelen. Een hele klus, maar we hadden alles goed bijgehouden.

's Avonds in het gastgezin kregen we plantain (de gebakken bananen, die ik niet zo graag eet) en hebben we op Nusirat gepast. Terwijl ze zat te spelen met mijn lege pennenzak maakte ik van mijn kladpapier een papieren hoedje en zette dit op haar hoofd. Het bleef perfect tussen haar dotjes staan en ze zag er zo verschrikkelijk schattig uit. Maar ze werd nog veel blijer toen ze de mama zag. Dat lachje dat er dan bij komt, om van te smelten gewoon! Later, toen het donker was, viel voor de zoveelste keer de elektriciteit uit. Er werd met 5 personen gewed hoelang het deze keer ging duren. Hamdia won, de onderbreking heeft zeker 3 uur geduurd. Het valt op dat als het licht uitvalt, iedereen naar buiten komt. Ze kwamen buiten op het bankje zitten om met elkaar te praten. Uiteraard de vrouwen samen en de mannen met elkaar. Ondanks de light-off, hebben Lotte en ik toch nog ons spelletje zenuwen gespeeld, in het maanlicht en zittend op de grond omdat de bank te smal was.

Het moment dat de dierenwereld ontwaakt, heb ik proberen vastleggen in onderstaand filmpje:
https://www.youtube.com/watch?v=w-js6BU0UP4&t=2s

Geschreven door Avontureninbeeld