"Julie, sorry dat ik je wakker maak, maar het is de moeite om naar buiten te kijken!" Dat waren de eerste woorden die ik hoorde vandaag... . Ik opende met verwarde blik mijn ogen en was blij dat Lotte me wakker had gemaakt want dit spektakel kreeg ik niet iedere dag te zien! Het was een prachtig uitzicht toen ik uit het raam keek. Eén straal van de zon stond gericht op een plek aan de andere kant van het meer. Er viel een gouden gloed op het water! In onze pyjama hebben we nog een half uur buiten op het bankje gezeten om te genieten van het mooie moment. Dan is het toch een beetje waar wat ze zeggen: 'De ochtendstond heeft goud in de mond'.

Aangekleed en net bekomen van dat stukje 'ochtendgeluk', stapten we de berg op naar het terras om te ontbijten. Daar ontmoetten we het zoontje van de Franse uitbaatster. Hij stond vertrekkensklaar in zijn geel-bruine schooluniformpje. Maar hij wou niet vertrekken vooraleer hij een afscheidskusje van ons had gekregen. Wat een cutie! Die jongen wordt in het Frans, Engels en de Ghanese taal van de streek opgevoed. Respect voor deze mensen! Net zoals de hele omgeving was ook het ontbijt ‘green’. Zelfgemaakt bruin brood, met huisbereide confituur en honing, een versgeperst sinaasappelsapje en een vers geplukte ananas. Ik denk dat ik nu wel de vitamientjes heb gekregen die ik de voorbije 3 maanden gemist heb. Om half 11 hadden we een afspraak gemaakt om te gaan paardrijden. (Ja, ja, ik die ga paardrijden…). Ik dacht: je moet dat toch één keer in je leven gedaan hebben. Met een beetje schrik wandelde ik op de dieren af, ik heb het namelijk niet zo voor paarden. Maar ik wou het toch een kans geven vandaag. We kregen eerst een helm en daarna werden de paarden verdeeld. Lotte mocht een ritje maken op Galaxy en ik kreeg Eclipse (een rustig paard omdat het mijn eerste keer was). Er werd uitgelegd dat we eerst met het paard aan de hand naar de ‘straat’ mochten wandelen. Daar leerden we opstappen en de woorden en de technieken om een paard in beweging te krijgen, te sturen en te stoppen. En dan maar hopen dat het paard alles doet wat je aangeeft.
Uiteindelijk verliep de rit vlotjes. Het paard wandelde traag en kende de weg die we aflegden. Af en toe was ze wel afgeleid door de planten aan de zijkant en dan was het moeilijker om haar op het rechte pad te houden. We deden een tochtje langs de kant van het meer en keerden terug langs het dorpje. Het was een nieuwe ervaring, maar ik denk dat het toch bij deze ene keer blijft. Het zal nooit mijn passie worden, vrees ik. Voor de lunch schilderde ik nog het prachtige uitzicht in mijn schetsboek. Ik kreeg weer toeschouwers rond me en complimenten met het resultaat. Dat voelt altijd wat ongemakkelijk, maar het is natuurlijk leuk om te horen.Deze keer was het in het Frans en niet in het Engels of het Dagbanli. De lunch was even groen en perfect als het diner gisterenavond en het ontbijt vanmorgen. Een salade met veel groentjes en een heerlijk huisgemaakte dressing. Telkens als ik terug naar de foto kijk, komt het water me opnieuw in de mond. Na de lunch hebben we de zwemkledij aangetrokken en stapten we in de richting van het meer, naar een privé'strandje' met stenen. We kregen gezelschap van 3 kinderen, een Franse jongeman en een Ghanese vrouw. De kinderen zagen ons zwemmen en wilden uiteraard ook het water in. Hun kleren werden uitgegooid en in hun blootje stonden ze in het ondiepe elkaar wat nat te spatten. Wij toonden wat zwemmen was: baantjes trekken van de ene naar de andere boei, proberen drijven in het warme water en wat stenen laten ketsen. De namiddag bestond uit niet veel meer dan dat, maar het was rustgevend en ontspannend. Een namiddagje niets doen hoort er ook wel eens bij, zeker op deze plaats.

Als avondeten koos ik nog eens voor een locaal produkt: yam. Mijn lievelingsgerecht uit het eerste gastgezin, en ook hier viel de smaak ontzettend goed mee! De stukjes gekookte yam werden overgoten met een heerlijk sausje van pumpkin and cocosjuice. Ik wist niet eens dat ze hier pompoen kenden. Het was weer genieten: van het eten terwijl je kleine lichtjes in de verte zag, van de open sterrenhemel, het geluid van de natuur en het maanlicht op onze borden.

http://www.greenranchlakebosomtwe.com/

Geschreven door Avontureninbeeld