Een piepend geluid... de deur op een kiertje... ik richt mijn blik naar waar het geluid vandaan kwam. Plots was er oogcontact met Yakina. Één oog dat nieuwsgierig naar binnen keek om te kijken of ik al wakker was. Ik knipperde even met mijn ogen en het moment wanneer ik terugkeek, was de deur weer dicht en hoorde ik haar blote voetjes weghollen op de stenen vloer. Op de achtergrond wat gegniffel... . Vijf minuutjes later kreeg ik net geen applaus toen ik buitenkwam. Het scheelde niet veel, de kindjes sprongen recht en begonnen rond te dansen met de breedste glimlach die ik ooit gezien heb op hun gezicht. Niet veel later weerklonk dan ook het zinnetje: ‘we go to the swimming pool!’ Daar waren ze op aan't wachten. Erover zwijgen lukte niet meer. Het was swimmingpool hier en swimmingpool daar en om de 5 minuten vroegen ze hoe laat het was. Want volgens hen kon het zo 11 uur zijn en dus tijd om te vertrekken. Niet wetende dat ze eigenlijk nog 3 uur moesten wachten want het was net 8 uur gepasseerd. Toen ik hen dit probeerde uit te leggen, kwam de serieuze vraag van Huda: ‘Kunnen we de tijd niet opjagen zodat hij sneller gaat?’ Gelukkig niet, dacht ik bij mezelf, want dan zou het nog sneller voorbij zijn. De tijd werd nog leuk besteed met (vooral) klapspelletjes. Eentje in het Dagbanli en eentje in het Nederlands dat ze geleerd hebben van een of andere vrijwilliger op het deuntje van 'pagegaai is ziek'.

Om 10 uur heb ik hen voor de laatste keer nog eens met handen en voeten uitgelegd dat ik eerst naar de lodge ga om Lotte op te pikken en dan terugkom om te vertrekken (en dat ik nu dus nog niet naar het zwembad vertrok). Het was ook nodig om de uitleg over de zwemkledij verschillende keren te herhalen. Ik weet dat ze geen zwemgerief hebben, maar ze moesten op zoek gaan naar een onderbroek/shortje/… dat nat mag worden. Ik had met hen een deal gemaakt: als ik terug kwam met Lotte moesten ze allemaal tip top in orde klaarstaan om te vertrekken. Ik fietste naar de lodge, nam de flessen frisdrank uit de koelkast en de bekertjes en de plastic ballen die ik gisteren opzij had gelegd. Ik deed ook alvast mijn bikini al aan want ik was ervan overtuigd dat ik thuis geen privacy meer zou hebben door het enthousiasme van de kinderen. Daarna zijn we nog langs een winkeltje gereden om koekjes te kopen. Toen we op het einde van de grote zandweg kwamen, zag ik Yaziru al rennen. Hij stond op de uitkijk om te kijken wanneer we eraan kwamen. Om dan zo snel als hij kon naar huis te lopen en te roepen dat we er waren. Wat kan die snel lopen zeg! Toen we de laatste bocht om waren gefietst, stonden ze met z’n allen voor het huis te gillen en te roepen van plezier omdat we er waren. Ze herkenden Lotte van op het kerstfilmpje en hielpen haar ook meteen om haar fiets in mijn hutje te zetten. Ondertussen maakte Lotte er gebruik van om eens goed rond te kijken. Ze kon het niet geloven hoe verschillend het was met ons andere gastgezin. En al zeker niet hoe ik, nu al bijna drie weken, op dit bed kon slapen. Ik denk dat die blij is dat ze maar één week in de compound verblijft.

Maar terug naar de kinderen. Het moment van de waarheid kwam dichterbij. Alleen waren ze nog niet helemaal klaar want ze mochten voor deze speciale gelegenheid hun nette kleren aandoen. Om toch iets beter voor de dag te komen wanneer ze de straat opgingen. Salam ging alvast de straat op om een taxi te zoeken. 10 minuutjes later kwam er eentje aangereden. Happy en enthousiast liepen we het poortje door, naar buiten. Maar te vroeg gejuicht... . De taxi vroeg veel te veel naar onze zin en we hebben de chauffeur voor de keuze gezet: rijden voor 10 cedi of een andere nemen. Jammer, we konden op zoek gaan naar een ander vervoersmiddel. Uiteindelijk, na een half uur in de blakende zon te staan en kinderen uit de buurt (ongewild) te verzamelen, kwam Salam terug en waagden we onze kans door een yellow yellow te nemen. Met tien personen én een bestuurder in de yellow yellow zitten, dat is een recordpoging! We zaten met 8 op de achterbank waar normaal gezien met moeite 3 normaal gebouwde Afrikaanse vrouwen zitten. De grootsten (buiten Salam en Yaziru die vooraan zaten) onderaan en de kleintjes er bovenop gestapeld. Wat ik eraan overhield? Een blauwe knie, wat extra rechterarm- en rechterbeenspieren en een tintelend lichaam. Ja, dat komt ervan als je als laatste instapt en wil dat alle kinderen goed zitten. Ik zat op het randje van de achterbank met één been uit de yellow yellow en het andere been geplet tegen de voorste zetel. Ik had het gevoel dat, als ik me niet vasthield en omhoog trok, ik er elk moment uit kon schuiven. Maar we zijn gelukkig goed en wel aangekomen. Niet bij de VRA (het ene zwembad) waar we oorspronkelijk naartoe gingen, maar bij Discovery (het andere zwembad), onze noodoplossing. Onderweg keken de kinderen de ogen uit het hoofd. Zo indrukwekkend was een rit door de straten van Tamale voor hen.

Na de teleurstelling van de plotselinge sluitingsdag hoopten we dat het andere zwembad open was zodat we de kinderen toch niet moesten teleurstellen. We vreesden ervoor: een gesloten poort en geen beweging. Maar er was nog een andere ingang en die was gelukkig open. Alle kinderen mochten aan 5 cedi binnen, wij aan 10. Ik voelde mij een beetje als een moeder op dat moment: betalen, de kindjes geruststellen, kijken of het zwembad niet te diep was, steeds maar tellen of iedereen er wel nog bij was,... . Het was spannend: met 8 kinderen die niet kunnen zwemmen en nog nooit in een zwembad geweest zijn!
Maar alles kwam goed. We liepen de tweede poort door en zagen een groot binnenplein met een rechthoekig zwembad. Aan de zijkant was een terrasje waar muziek klonk uit de grote boxen. Sfeer: top! Nu nog het zwembad testen. Lotte sprong er als eerste in om te kijken hoe diep het was, terwijl ik met de kinderen nog even aan de rand bleef staan. Het was vrij diep, té diep voor de kinderen. Tot we iets verder enkele blanke mensen zagen liggen. Salam en ik gingen daar eens kijken en horen of dat water minder diep (en misschien ook een beetje properder) was en of we daar mochten zwemmen. We hadden geluk! Helblauw water, een verloop van diep naar minder diep én er was ook een klein badje bij. Perfect voor de kinderen! Nu kon het pas echt beginnen... .

Tijd om onze zwemkledij aan te trekken en erin te springen! Ook dit zwembad werd eerst uitgetest qua diepte en daarna konden we de kinderen vrij laten. We hielpen hen één voor één in het zwembadje zakken omdat de rand nogal hoog was en toen stonden ze daar allemaal te bibberen. Ze vonden het ijskoud water, ook al waren ze maar tot aan hun knieën nat. Ik denk dat het voor hen als bevroren water aanvoelde want zij hebben hier zelfs ’s ochtends koud (terwijl het dan nog meer dan 22° is). In het begin hadden de kleinsten een beetje schrik. Ik stapte het zwembad in en er hingen meteen 8 handjes aan mijn lichaam om zich aan me vast te houden. Langzaamaan gingen we met het hele lichaam het water in. En vanaf dat moment was het ijs gebroken. Ze durfden. Het werd een geweldige namiddag! Elkaar nat spetteren met de handen, springen in het lage water voor de foto, met de bal spelen in én uit het water, leren zwemmen, krokodil spelen in het kleine badje... . En dan een koekje en een drankje, dat maakte het feest helemaal compleet. Niet enkel voor hen, maar ook voor mij was het een topdag. Het zien van de gelukkige gezichtjes tijdens het spelen zorgde ervoor dat ik niet moest denken aan morgen, de laatste dag dat hen zal zien. We amuseerden ons en dat was de bedoeling van de dag. Met als kers op de taart nog enkele prachtige plaatjes én een familiefoto met de kids.

Om half 4 verlieten we het zwembad en wandelden we doodop naar de weg. De kinderen waren moegespeeld en geraakten niet meer zo snel vooruit. Tijdens het stappen vielen ze bijna in slaap en wij liepen met een knalrode neus en dito wangen omdat we waren vergeten ons in te smeren. De terugrit was iets comfortabeler, maar nog steeds zaten we opeengepropt. We zaten deze keer met 10 in een taxi. Drie voorin en 7 achterin, op elkaars schoot. Ik zat voorin met Hanan en Tofik op mijn schoot. Na enkele minuten was ze al tegen mijn borst in slaap gevallen. Ook vanop de achterbank hoorde ik geen enkel stemmetje. Zo vermoeiend was het zwemmen geweest. Terug thuis was er niemand van de ouders. Later op de avond werd ik nog vele keren bedankt. Ze kwamen dicht bij me staan of zitten en zeiden gemeend: ‘Thank you’. Zonder het op voorhand af te spreken. Ze waardeerden het uitje enorm. Niet omdat ze dit nooit doen, maar ik denk vooral omdat deze uitstap onze band enorm versterkt heeft. Toen Lotte al enkele uren vertrokken was, konden ze nog niet zwijgen over hun zwembadverhalen. Dat is hét bewijs dat het een super-geslaagde dag was. Eéntje die me nog heel lang zal bijblijven.

Geschreven door Avontureninbeeld