Joepie! Na een lange week eindelijk de NCS-kinderen terug zien én naar hun reacties kijken als ze het computerlokaal binnenstappen! Maar het was allemaal een illusie. We kwamen aan bij de school en er was niemand. Alleen mister Mustapha was aan het wachten op de blokken. Omdat ik een sleutel had, opende ik het hek en wenste mister Mohammed die kwam aanrijden op de motor een 'gelukkig nieuwjaar'. Enkele spelletjes later was het tien uur en was er nog steeds niemand. Samen met de twee leraren besloten we om terug te vertrekken. Jammer! Hopelijk kunnen we morgen wel starten aan het nieuwe jaar, MET de kids.

Nu we vroeger klaar waren, hoefden we ons niet te haasten om geld af te halen tijdens de middagpauze. We bolden uit naar beneden, pinden geld en toen zaten we met een probleem: Lotte kon niet meer fietsen. Nochtans lag de ketting erop en draaide deze. Maar de verbinding was waarschijnlijk gebroken want het wiel draaide niet mee. Bij de eerste fietsenmaker die we tegenkwamen konden ze niks doen (buiten banden oppompen) dus heeft Lotte de hele weg (een groot stuk bergop) aan mijn schouder gehangen zodat ik haar voort kon trekken. Dat was even spieren kweken! Fietsen was nog nooit zo vermoeiend. 's Namiddags was er ruim de tijd om mijn sociale media eens up te daten met enkele fotootjes. Ik maakte ook een groepsfoto met de jongeren van de jongerenreis. Hen zullen we na vandaag waarschijnlijk nooit meer zien. Het was een gezellige bende. Dan nog even met de fiets naar de library. Daar kwam ik toevallig Zubeiru tegen (diegene die me 3 maanden geleden enkele woordjes dagbanli leerde) die de yellow yellow aan het besturen was. Dat is al een heel tijdje geleden!

Thuisgekomen was het nog nooit zo stil geweest. Alle kinderen waren buitenshuis, de ene moeder was balletjes aan het rollen en de vader lag te slapen op het platformpje onder de mangotree. Ik zette mijn gerief binnen en ben daarna met de camera in de hand terug vertrokken. Ik heb trouwens gisteren een nieuw slotje aan mijn deur gekregen. Het groene slotje dat ik eerst had, ging niet meer deftig dicht. Gelukkig vertrouwde ik de familie genoeg om het zo te laten. De omgeving van de compound is een mooie plaats: groen, veel natuur, kleine afgebakende woningen en een mooi vergezicht vanop de open plaats. Later nam ik ook enkele foto's van gezinsleden die ik nog niet had: Nihad en de vader. Ook de moeders moet ik nog op foto vastleggen, maar dan moeten ze eerst een deftig bovenstuk aantrekken.
Plots kwamen de andere kinderen aangelopen. De twee jongste meisjes hadden lippenstift op hun lippen die tot aan hun neus hing. Ik moet me hier soms echt inhouden om niet in lachen uit te barsten.
Een derde aanzicht van het huis werd getekend in mijn schetsboek: de kant van de kookpotten. De moeder schoot in de lach toen ze hoorde dat ik dat aan het tekenen was. Voor hen is het alledaags, maar voor mij is het een heel mooi stilleven! Het aantal keren dat zij doorheen mijn schetsboek bladeren, valt niet op 1 of misschien zelfs 2 handen te tellen. Elke keer opnieuw, van het begin tot het einde. Ze willen zien hoe ver ik sta. Voor zichzelf, of tonend aan andere mensen. Het blijft wel leuk om te zien, maar het is steeds met een bang hart. Ze gaan soms nogal onvoorzichtig om met het boek. Soms vallen er dingen uit of scheuren ze een blad en dat vind ik niet zo leuk. Onverwacht, toen ik Huda leerde hoe ze met een camera foto's kon nemen, werden er foto's gemaakt van mijn klein kookpotje waar weeral spaghetti in zat. Daarna heb ik voor de tweede keer in het donker gedoucht. Niet zo handig, maar wel leuk. Ik hoop alleen maar dat het zand allemaal van mijn lichaam is, want dat zie je niet echt in het donker. Ik voel me toch een beetje properder dan ervoor. Ondertussen zat de familie met z'n allen voor de tv te kijken naar dezelfde film als gisteren tot er weer gevraagd werd om de kaarten. Door 'wippen' te introduceren, willen ze nu de hele tijd dat spel spelen. Deze keer was het de vader die meteen wou starten en won hij nog zes keer ook! 6-0. Daarna kwam Yakina op mijn schoot zitten met de vraag of ze ook eens een kaartspelletje mocht spelen. Met een kind van vier jaar een kaartspel doen, hoe eenvoudig kan het zijn? Gewoon wat willekeurige kaarten leggen en ze is tevreden. Maar als ik niet op tijd mijn kaart aflegde, kreeg ik een zacht tikje op mijn knie als teken dat het aan mij was. Vertederend hield ik haar in de gaten terwijl ze aandachtig verder speelde. Van zo'n momenten kan ik echt genieten...

Geschreven door Avontureninbeeld