Half zeven. Oordoppen in en verder slapen. Uiteindelijk ben ik opgestaan om half 9 om dan enthousiast 'happy new year' te zeggen tegen de familie die op dat moment aanwezig was op de binnenplaats. Ze schoten in de lach. Okee dan. Het ontbijt werd onmiddellijk gebracht en daarna heb ik nog een tijdje op de bank gezeten met mijn schetsboek. Ik wou graag de dagelijkse taken van de vrouwen vastleggen. Met het fototoestel durf ik niet goed, dus heb ik het maar met tekeningen geprobeerd. Afwassen, koken en mestbollen rollen om te verkopen op de markt. Voor hen loopt het jaar gewoon verder, of het nu 2016 of 2017 is, dat maakt niets uit. De kleine Nihad kwam nieuwsgierig aangekropen en ook haar heb ik 'proberen' tekenen. Het was niet eenvoudig omdat ze nooit stilzat. Gelukkig heeft ze heel herkenbare oogjes en een mond waarop ik me dan maar baseerde. Ondertussen waren Yaziru en Basit erbij komen zitten en vroegen ze of ze misschien ook iets mochten tekenen. Hupla, weer 2 schetspapieren minder in mijn schetsboek... maar zo geraakt hij natuurlijk wel sneller vol!

Lotte was de hele namiddag bezig op mijn computer om haar dagboek om te zetten in een digitaal documentje zodat ze het sneller online kan zetten. Ik had beloofd om tegen 4 uur naar huis te komen zodat ik kon starten met de muurschildering op Salams kamer. Stipt om vier uur stond hij aan mijn deur met de vraag of we konden starten. Na een dik uurtje legde ik de penselen neer en stond het resultaat op de muur: een rode sportwagen. Toen de jongens binnenkwamen, vielen ze bijna achterover van verbazing. Ja, als er plots een auto op de muur staat, zou ik ook verschieten. Ondertussen was Salam begonnen met zijn eigen projectje: een stencil maken van het logo van de Ghanese artiest Maccasio die vanavond een optreden geeft in het stadion. De broers deden uit jaloersheid ook hun t-shirt uit om hetzelfde logo er op te drukken.

's Avonds heb ik nog het kaartspelletje 'wippen' aangeleerd aan Huda en Hanan. Ik was 'black or red' al een beetje beu gespeeld. De vader deelde ondertussen 'chips' uit. Dat waren kleine koekjes die leken op soepstengels. Hij gaf er ook enkele aan mij. Dit gebeurde via een kindje want rechtstreeks contact is zeer moeilijk voor hem. Via de vertaalmachine 'Salam' vroeg hij (uit interesse) hoe het geweest was gisterenavond en om hoe laat ik thuis was gekomen. Mijn uitleg was natuurlijk dat we tot 12 uur moesten wachten om het nieuwe jaar in te zetten. Hij lachte eens maar ik heb totaal geen idee of hij het begreep of niet. Het is wel leuk dat hij interesse toont. Tenslotte werden de bankjes weer voor de tv gezet en deze keer werd er (na de grappige filmpjes in het Dagbanli en de Home Alone films) een Aziatische film opgezet. Multicultureel op filmvlak zijn ze wel! Het was een film met indrukwekkende free-running in de stad. Zowel de kinderen als ikzelf zaten verwonderd te kijken.

Geschreven door Avontureninbeeld