Het was mijn ochtend niet. Door mijn enthousiasme over 'hoe pinguïns wandelen' heb ik mijn thee omver gestoten, daarna ben ik vertrokken naar de lodge zonder Salam omdat hij er nog niet was en daarbij veel vertraging opgelopen waardoor we laat aankwamen op het project. Ik was wel benieuwd naar de jongeren van de jongerenreis die gisterenavond zijn aangekomen in de lodge. Maar toen ik daar was, sliepen ze nog. De ontmoeting zal dus uitgesteld worden naar de namiddag of misschien zelfs pas vanavond.
Salam had gevraagd of hij mee mocht gaan schilderen vandaag. Toen ik klaar stond om te vertrekken was hij nergens te bespeuren dus stuurde ik maar een sms'je om af te spreken in de lodge. Tegen 8u40 stond hij daar, in de deuropening. Een beetje vreemd, want ik wist niet goed of we ‘vreemden’ binnen mochten laten in de lodge. Omdat we nog even moesten wachten ging hij ondertussen nog iets halen en dat dan eerst naar huis brengen. Een kwartier later had ik tien gemiste oproepen met de mededeling dat hij mee gaat met de vader naar de boerderij wegens enkele problemen. Geen probleem! We zullen waarschijnlijk nog een hele week kunnen schilderen! En nu we toch alleen verder reden, kon ik ook ineens stoppen bij de fietsenmaker om mijn band (nog maar eens) te laten oppompen. Hij stond me weer recht in mijn gezicht uit te lachen. Gewoon omdat ik al zoveel keer ben langsgeweest en er telkens wat was met mijn fiets. Het was vandaag zelfs een beetje gênant want hij stopte maar niet met lachen. En dat terwijl iedereen het kon horen.

De hele voor- en namiddag werkten we verder aan de muurschildering. Eerst de tekeningen afgewerkt en daarna konden we starten met schilderen. Plots stond Dela voor onze neus. Hij wou graag een handje helpen. Een beetje slordig en buiten de lijntjes werden de laatste letters van het alfabet door hem geschilderd. Maar die 'foutjes' kunnen we op het einde wel nog wegwerken.
Tegen de avond vertrokken we terug naar de lodge om ons dinsdagavonddiner met de nieuwe mensen te houden. Er volgden leuke babbels en we kregen interessante weetjes te horen. Het was een gezellige avond met z’n allen en uiteraard heel leuk om weer eens wat meer mensen om ons heen te hebben. Op het einde van de avond heeft Priscilla me thuisgebracht door met de motor achter me te rijden. Het was heel stil in huis. Enkel één moeder en de vader waren nog buiten. De vader zat op de bank voor de tv (naar zijn vaste Ghanese dansfilmpjes te kijken) en de moeder was aan het koken of aan het afwassen. Ze was alleszins iets met de potten aan het doen. Van de kinderen geen enkel spoor… . Té rustig was het daar!

Geschreven door Avontureninbeeld