Geen al te grote veranderingen in het ochtendritueel! Ook hier zijn om 4 uur 's nachts de geluiden van de moskee te horen. Half wakker lag ik nog tot half 7 in bed (of eerder op de beddenplank) om dan vanonder mijn klamboe te kruipen, mijn kleren aan te doen en uit het hutje te komen. Hoe gaat het ontbijt verlopen en wat doe ik als ik buitenkom? Het beste wat ik kan doen is gewoon buiten stappen en zien wat er op mij afkomt. Het brood werd gehaald en er werd een thermoskan met warm water gevuld. De theezakjes en de suiker had ik gisteren al gekregen. En toen kwam het brood... eindelijk lekker brood! Dit brood zal ik niet snel beu worden! Salam kwam erbij zitten en de andere kindjes kwamen ook weer nieuwsgierig kijken. Het leuke is dat het hier bijna nooit stil is in huis, daar hou ik wel van, van wat leven rond me. Hoewel een momentje rust natuurlijk ook af en toe nodig is. Voor ik naar het project vertrok, moest ik alles wat ik nodig had vandaag eerst zoeken in mijn hutje. Geen eenvoudige klus: zoeken naar iets in het donker. Enkel het kleine raampje (dat ik al open had gezet) en het raam van de deur brachten een beetje licht binnen, maar veel is dat niet. Dat werd vooral materiaal verzamelen op de tast, of met de koplamp op mijn hoofd.

Omdat het de eerste rit was van het compoundgezin naar de lodge, vertrok ik goed op tijd. Ik wist niet juist hoever het rijden was en hoelang ik erover ging doen. Om half 8 sprong ik op mijn fiets, met twee kindjes aan mijn zijde: Huda en Hanan. Zij leidden me naar de grotere weg. Zo was de familie zeker dat ik op mijn project ging geraken van zodra ik de weg herkende. Aan de lodge kon ik weer aankloppen en daar heb meteen mijn gsm in de oplader gestoken. Hij had 0% en ging niet meer aan. En aangezien ik geen elektriciteit meer heb in mijn kamer, moet ik maar mijn gsm opladen in de lodge.
Tegen kwart na 8 kwam ook Lotte aangefietst en zijn we uiteindelijk rond 9 uur naar het project vertrokken. De voormiddag vulden we met cupsongs aan te leren (met kegeltjes in plaats van bekers), een liedje over haaien te zingen (baby shark tutu tututudu, baby shark tutu tututudu...) en te helpen bij de lessen wiskunde. Mijn geduld was vandaag niet opperbest en dat merkte ik vooral bij de wiskundeles. Eenvoudige getallen als 7 niet kunnen schrijven en zelfs het volgende cijfer niet weten! Met handen en voeten probeerde ik het uit te leggen en dan begreep ze het nog niet! Misschien was het haar dagje niet. Hopelijk, want anders zal ze misschien niet naar school mogen volgend jaar... . Ook heb ik enkele (vrouwelijke) vechters uit elkaar moeten halen en de leerkracht erbij moeten halen omdat ze me gewoon in het gezicht stonden uit te lachen wanneer ik vroeg waarom ze andere kinderen aan het slaan waren. Ik ben er zeker van dat het aan de taal lag en dat ze me niet begreep.

Thuisgekomen waren de 2 jongens en het meisje nieuwsgierig naar mijn bagagedrager aan het kijken. Ik had enkele diabolo's meegenomen van het project om ze ook eens in het gastgezin uit te testen. De ouders waren niet thuis en de sfeer is dan toch opvallend veel vrolijker dan wanneer ze thuiskomen. Ik haalde de diabolo's boven en hun ogen begonnen al te blinken. Zeker toen ik toonde wat je er allemaal mee kan doen. Zowel de jonge kinderen als de oudsten waren zeer geïnteresseerd en wilden het graag uitproberen. Maar vanaf het moment dat ze in de verte de motor van de vader hoorden, liepen ze als kippen zonder kop rond om alles te verzamelen en zich klaar te maken om hem te helpen. Een grote zak pepers en veel hout werden van de motor gehaald en over de hele binnenplaats uitgestrooid. De hele avond lang zaten ze met een vijftal personen rond de peperhoop om de groene kroontjes ervan te halen. En dan waren ze nog niet klaar... . De rest is voor morgen.

Het was terug spaghetti als avondmaal en ook vandaag werd het gebracht in een klein kookpotje. Voor het avondeten had ik gevraagd of ik deze avond kon 'baden'. Maar ik moest nog even wachten. Eerst ging de vader zich wassen en daarna was het mijn beurt. Het was ondertussen al donker geworden. Wel een bijzondere ervaring: 'douchen' in een compound! Het was een afgebakend plekje met een stenen muurtje waar je 360° rond je kan kijken en iedereen ziet je hoofd tot je oksels er bovenuit komen. Een beetje vreemd en in het begin onwennig, maar een fantastische belevenis om me in het donker te wassen met een uitzicht van verspreide lichtjes in de verte en een prachtige sterrenhemel boven me. Dit beeld zal ik niet snel vergeten!

Die avond heb ik ook mijn schetsboek en de familiefoto's bovengehaald. Ik heb Salam en de jongens verteld over mijn vrienden en familie en hen iets meer uitleg gegeven bij de tekeningen die ik in de 3 maanden al gemaakt heb. Ten slotte, na de laatste tekening, heb ik de namen van de hele familie opgeschreven. Letter voor letter gespeld door Salam, zodat ik hen tenminste met de naam kan aanspreken.

Hierbij een korte familiebeschrijving:
Dawuda is de vader die samenwoont met zijn twee vrouwen Ayi en Sanatu en de tien kinderen. De oudste zoon Mustapha heb heb ik nog niet gezien en ik zou eigenlijk ook niet weten van welke moeder hij de zoon is. Ik breng de meeste tijd door met Salam (zoon van Ayi) omdat hij het meeste Engels kan. Dan is er de oudste dochter van Sanatu: Rahina. Zij kookt meestal en zorgt ervoor dat het huis netjes is. Daarna volgen de twee jongens Yaziru en Basit, 2 kinderen van Ayi en een onafscheidelijk duo. Vervolgens zijn er de eerste zoon van Sanatu: Hanan en de eerste dochter van Ayi: Huda. Deze laatste is de gekste van het gezelschap.
Dan is het de beurt aan de tweede zoon van Senatu: Tofik. Hij is even oud als Yakina, de tweede dochter van Ayi. En als laatste is er nog Nihad, de eenjarige en jongste dochter van Ayi.

Nu ik toch papier had om alles op te schrijven, heb ik Salam nog het spelletje 'OXO' aangeleerd. Het spel ging zeer gelijkaardig op en eindigde uiteindelijk in een gelijkstand van 23-23! Daarna werd de tv buiten gehaald en de kinderen gingen terug gezellig dicht bij elkaar voor het scherm liggen. De bank werd verzet zodat ik mee kon kijken naar de tv. Maar ik heb ondertussen wat getekend en trok onbewust de aandacht van de jongens die plots achter mijn schouder stiekem aan het meekijken waren. Mijn haar was op dat moment nog nat en de meisjes vonden dit zo interessant dat ze één voor één kwamen voelen. 'Wauw' zeiden ze. Zij hebben zelf allemaal kort haar. De kleine Yakina hield zelf mijn haren voor haar gezicht om te doen alsof het haar haar was. Om 9 uur verliet ik de gezellige bende om me nog even af te zonderen in mijn hutje zodat ik de blogberichten wat up-to-date kon houden en om daarna rustig in slaap te vallen.

Geschreven door Avontureninbeeld