7 uur. Vakantie, maar toch vroeg op. Ik moet me nog 2,5 uur bezighouden voordat we kunnen vertrekken naar de lodge om te gaan zwemmen. Gelukkig vlogen die uren voorbij doordat ik Nusirat op mijn schoot kreeg. Ze was goedgezind en zat al lachend te spelen met mijn benen terwijl we aan het ontbijten waren. Stilzitten is duidelijk niet haar ding, want ze trok zich steeds recht aan de bank of aan de stoel en vond het fantastisch om op mijn voeten rond te stappen. Ook alles van de bank gooien was één van haar specialiteiten. Wat is het vermoeiend zo een klein kindje in huis. Maar langs de andere kant ook zo leuk om er naar te kijken en mee te spelen als je niets anders te doen hebt.
Om half 10 vertrokken we dan naar de lodge. Daar splitsten we ons op: twee gingen vis en rijst halen voor de picknick aan een straatkraampje en twee zorgden ervoor dat de lodgemedewerkers alles hadden om mee te gaan zwemmen. (Tessa en Elise hadden de 3 'werknemers' van de lodge meegevraagd, omdat zij de voorbije maanden voor hen hebben gezorgd en het eigenlijk vrienden waren geworden.)
Toen we allemaal terug samen waren, hebben we nog anderhalf uur moeten wachten om te vertrekken. De taxi was gebeld maar kwam welgeteld een uur later aan. Ook Sylvester hield ons op door ons de certificaten van leerkracht in de Kidz Active school te bezorgen. Toen de taxi er was, zijn we er met z'n zevenen ingekropen (de bestuurder niet meegerekend). Mister Bob had het luxeplaatsje vooraan, Tessa, Elise, Latifa en ik zaten op de achterbank en Yussef en Lotte kropen in de kofferbak. Bakske vol zouden wij in België zeggen!

11u55. Met veel vertraging kon de 'afscheidsdag' nu echt starten. Het zwembad was zo goed als leeg toen we aankwamen dus we gingen ons onmiddellijk omkleden om meteen een duikje te wagen. Wij Belgen en Nederlanders toch, want de meeste Ghanezen kunnen niet zwemmen. Zo ook Yussif, Bob en Latifa niet. Voetje voor voetje namen we hen mee en hielpen we hen om hun 'waterangst' te overwinnen. Al snel speelden we met z'n allen volleybal met een strandbal in het ondiepe water. Tijd om te lunchen: de gekochte vis en jolofrijst met een pikant sausje. Het smaakte wel na een uurtje zwemmen. Maar zelfs om te eten kregen we onze Ghanese vrienden niet meer uit het water. Nadat wij gegeten hadden, kwamen ze toch uit het zwembad en hebben ze zich 10 minuutjes aan de kant gezet om hun lege magen te vullen. We profiteerden van de ruimte op het grasveld en in het zwembad tot we om half 5 eruit moesten. Wat een dag: als eerste in het zwembad en als laatste eruit!

Thuis kregen we te horen van gastmoeder Leila dat er voor de komende twee nachten extra mensen kwamen overnachten in ons huis. Ze kwamen voor een begrafenis in de buurt. Ze kwamen van ver (Kumasi) en zochten een slaapplaats. Vriendelijk van onze familie om dit aan te bieden aan mensen die ze totaal niet kennen! Kussens en matjes werden van overal in het huis verzameld om hen zo goed mogelijk te slapen te leggen. Het lijkt wel een beetje op een chiro tweedaagse!
Diezelfde avond kregen wij (de buitenlanders) bezoek van een tweeling die ons tot vervelens toe bestookte met vragen. Ze waren zeer geïnteresseerd in ons (Westerse meisjes) en waren moeilijk af te schudden, zeker omdat ze zich genesteld hadden voor mijn kamerdeur op het binnenplein. 'Zwemmen is vermoeiend', dat was de uitvlucht om het gesprek te beëindigen en naar onze kamers te gaan.
'Tot een volgende keer?' Euhm... ik dacht het niet nee.

Geschreven door Avontureninbeeld