Mole, een plaats om bij weg te dromen
Ghana, Mole National Park
Om 5u30 ging de wekker. Door het zachte muziekje op Lottes gsm konden we de dag goedgezind beginnen. Het was vroeg! Heel vroeg om op te staan. OK, ik was wel vaak wakker op dit uur, maar nog nooit moest ik dan ook écht opstaan. Het was nog donker buiten en zelfs verrassend koud. Met kippenvel op mijn armen liep ik met al mijn gerief (een volle rugzak en 2 cameratassen) over het terrein naar het toilet. Daar ben ik uiteindelijk niet geraakt omdat ik bleef zitten langs de straatkant om veelbelovend te wachten op de opkomende zon. Na een kwartier zag ik een prachtige zonsopgang aan de overkant van de weg, achter de bomenrij. Een moment om even bij stil te staan en weg te dromen.
Toen de zon al een eindje omhoog gekomen was, ben ik eindelijk naar het toilet kunnen gaan en kwam de mevrouw van de lodge al langs met een schaal vol drinkbekers en een thermoskan. Een warm theetje in de vroege ochtend deed zoveel deugd! We kregen het er iets warmer van. Wie had er nu ook gedacht dat we het kou gingen hebben in het tropische Ghana? Het ontbijt was verrassend lekker. Luxe tot en met (vergeleken met ons ontbijt in de gastfamilies). Een broodje met een groentenomelet ertussen. Heerlijk! Het was nog niet goed binnen of de man van de lodge kwam op ons af om te gebaren dat het tijd was. We moesten vertrekken. Het was half 7 en als we nog lang treuzelden, zouden we te laat zijn voor de eerste safari. We kropen met z'n vieren de auto in maar na 2 seconden mochten we al terug uitstappen. De motor deed het niet, dus we mochten duwen. De auto werd eerst voorzichtig naar achter geduwd tot op een paar centimeters van de muur, om deze daarna (met 7 man) met volle kracht naar voor te duwen. Tot de motor aansloeg. Dit moesten we drie keer herhalen! Bij de laatste poging moesten we letterlijk in de auto 'springen'. Er zaten trouwens nog twee kleine passagiers in de kofferbak, de bewakers van onze rugzakken, die ons met grote, bange oogjes aankeken. Ik denk dat we in totaal nog geen 150 meter gereden hadden toen de auto weer stil viel. Het ging niet lukken vandaag. Gelukkig regelde de man een taxi die ons uiteindelijk (nog redelijk op tijd) naar het 'Mole National Parc' bracht. We werden afgezet bij het startpunt van de safari's. De algemene uitleg was reeds bezig, maar dat vonden we niet zo erg. Iets later kregen we de keuze tussen een wandel- en een jeepsafari. Eerst wilden we graag onze rugzakken kwijt. We vroegen waar we die konden zetten en moesten daarvoor helemaal naar de receptie van het Motel (Mole Hotel) wandelen. We plaatsten onze rugzakken aan de zijkant van de toonbank, haalden er water en de camera uit en liepen terug naar de groep. De wandelsafari kon beginnen. Ik keek er naar uit om de dieren te zien waar ik al zolang naar uitkeek. Samen met een Duits meisje en de gewapende gids trokken we het wijde landschap in. Maar de wandelsafari was op vlak van 'dieren spotten' een beetje een tegenvaller.
We daalden de berg af om 2 uurtjes te wandelen door een variatie van landschappen waaronder vooral zandvlaktes, bos en savanne. Onderweg hielden we halt bij een plaats waar meestal wel een of ander dier te zien is: de grote vijver. Daar zagen we de ogen van 3 krokodillen die enkel met een klein stukje lichaam boven het wateroppervlak kwamen om de omgeving af te speuren. Iets later werd ook een vierde krokodil gespot met een vogel op de rug aan de andere kant van het meer. Deze dook meteen het water in, in een poging om niet gezien te worden. De insectenwereld stond vandaag niet specifiek op de agenda, maar de vreemde rups en de vele spinnenwebben lieten we niet links liggen. Elk vreemd geluid tijdens de wandeling trok onze aandacht. Maar de verwachtingen werden niet ingevuld. Af en toe zagen we een antilope wegrennen of zich verstoppen in de bosjes. Ook verschillende groepen guinefowls kwamen we regelmatig tegen. Die vlogen altijd verschrikt en op hetzelfde moment op. Op een bepaald moment tijdens de tocht week de gids van het pad af om even alleen te gaan rondneuzen. Hij had een 'ongewoon' geluid gehoord vanuit het bos, maar ook dit was niets. Uiteindelijk hebben we, toen we terug boven kwamen, de wandelsafari afgesloten met een 'groeps-olifanten-foto'.
Doordat we nog niet binnen mochten in de kamers, ploften we neer in de stoeltjes op het terras om iets te drinken. We hadden een prachtig uitzicht over de vlakte. De volgende safari zou pas starten om 11 uur, dus hadden we nog een uur en een half de tijd om het eten al te bestellen, wat rond te kijken, te genieten en om uiteindelijk de sleutels op de receptie af te halen en de kamers te bezichtigen.
11 uur. Het tweede deel van de safariuitstap. Omdat we zoveel tijd hadden tussen de 2 safari's waren we een kwartier te vroeg op het startplaats. Dus hadden we de kans om de jeeps eens van dichterbij te bekijken. Ook het winkeltje werd grondig bestudeerd. Dezelfde gids van deze ochtend had zich aangeboden om mee te gaan met ons op de jeepsafari en we mochten zelfs een jeep uitkiezen! Het werd de oude zwarte wagen, met de bankjes op het dak. We waren er klaar voor! Voor we konden vertrekken werd er nog een groepsfotootje genomen door één van de medewerkers. Weer reden we langs verschillende wegen en vegetaties. Maar nergens zagen we olifanten, hoe goed we ook keken. Er waren wel een paar antilopen en herten, maar die hadden we eerder deze dag ook al gezien. Uiteindelijk besloot de gids om toch maar uit te stappen en de omgeving te voet te verkennen. Misschien verscholen ze zich dieper in het bos en wilden ze niet gezien worden. Met de camera in de aanslag klommen we van de wagen en trokken we er op uit. Niet veel later hadden we een spoor: verse voetstappen in het zand. Enkele bezoekers uit de Zaina lodge (super luxe verblijfplaats midden in het park) wezen in de verte vanop hun balkon in een bepaalde richting. Wij volgden enthousiast hun tips op en liepen daarbij door velden en rivieren. Met onze blik gericht op elk klein detail. We kwamen terug op de weg en hadden nog steeds niets gezien. Plots kregen we een sein en werden we terug geroepen. vol verwondering keken we recht vooruit: 2 olifanten stonden op nog geen 10 meter van ons tussen de struiken. In het begin leek het een grote grijze vlek, maar al snel zagen we dat het echte olifanten waren. Op onze tenen slopen we dichterbij maar het geluid van de droge krakende bladeren verraadde ons. Ze zagen ons aankomen maar schonken verder geen aandacht aan de camera's en de mensen. Hoewel, op sommige momenten leek het wel of ze poseerden voor de foto. Eerst was ik vooral bezig met de reusachtige dieren op beeld vast te leggen, maar toen mijn batterij leeg was heb ik me bij de gidsen gezet en van op een afstand genoten van het moment. Toen ik daar stond, kwam het besef dat het een ongelooflijke ervaring is om olifanten in het wild te zien en dan nog van zo dichtbij! Dat die beesten in het echt zo groot en mooi zijn had ik nooit verwacht. Daar zijn de olifanten in de dierentuin niets tegen! Ik begrijp dat we bij deze dieren altijd op een afstand moeten blijven. Maar op dit moment maakten de olifanten geen aanstalten om aan te vallen, dus konden we gerust nog 2 metertjes dichterbij komen.
Na een kwartiertje ons te vergapen aan die enorme beesten, waren de 2 uren bijna om en moesten we noodgedwongen terugkeren naar de jeep. Helemaal in ons nopjes keerden we terug naar de vertrekplaats.
Aangekomen bij het motel stak ik eerst de batterij in het stopcontact zodat ik de komende mooie momenten ook nog op foto kan vastleggen. Daarna vervoegde ik me bij de rest van de groep om te eten. Na een gedeelde pizza, kleedden we ons om en sprongen we in het zwembad (uiteraard nadat we eerst het stof en het zand afspoelden onder de douche). Het water was niet 100% zuiver: hier en daar zag je kleine insectjes en drijvende assen. Maar het zorgde wel voor wat afkoeling en het was net dàt wat we nodig hadden. Na enkele baantjes te trekken, droogde je automatisch op in de warmte van de zon terwijl je kon genieten van het prachtige uitzicht. In badpak en met een schetsboek trok ik naar het uitkijkplatformpje om een deel van het landschap te tekenen. Op dat moment merkte ik weeral eens dat landschapstekenen niets voor mij is. Veel te veel details en daar heb ik het geduld niet voor. Maar toen ik daar zat, verscheen er wel toevallig een olifant op de vlakte recht voor mijn neus, in het dal. Het besef dat het dier zo reusachtig is, ook al is het ver weg, kwam terug. Traag en op zijn gemak stak de olifant de vlakte over. Hij liep tussen de etende antilopen het grasveld op en ook een reiger kwam heel dicht in de buurt om het beest te begroeten. Een prachtig natuurtafereel!
'Mijn moment' werd plots verstoord. Door een aap dan nog wel. Het leek net of de olifant en de aap een plan hadden bedacht om op hetzelfde moment tevoorschijn te komen. Toen iedereen zijn blik gericht was op de olifant in de vlakte, sprong er een grote baboon-aap op het muurtje vlakbij het zwembad. Precies op de plaats waar ook mijn rugzak lag met alle benodigdheden. Nieuwsgierig dat hij was, keek hij wat er allemaal lag. Gelukkig keek ik op dat moment net die kant op, stond ik vliegensvlug op en rende in zijn richting om hem weg te jagen. Waarschijnlijk wel een grappig zicht: rennend in een badpak en een handdoek met een camera rond de nek. Maar de aap had het door en nam de benen (of eerder de poten) zonder iets mee te nemen. Gelukkig!
De zon ging langzaam onder en alles werd ingepakt bij het zwembad zodat we naar de kamer konden om nogmaals te douchen. Proper en fris gewassen gingen we een halfuurtje later naar het terras om het avondeten uit te kiezen. Het werd een 'Russian salad'. Een bord met heerlijke groentjes en kleine patatjes erbij. Na het diner amuseerden we ons met het spelletje 'STOP', de variant op Uno. In de verte, aan de horizon, verscheen er een steeds groter wordende oranje gloed. Was het de zon die al opkwam? Nee, daar was het nog veel te vroeg voor. Het was naar het schijnt een bosbrand die steeds meer uitbreidde naar de linkerkant. Het was nog ver weg, maar het leek wel snel uit te breiden. Het spel werd op een bepaald moment stopgezet omdat enkele Nederlandse jongens plots euforisch kwamen zeggen dat er een olifant op de parking stond. Uitgelaten liepen we in de richting van de parking en op een paar meter van onze kamer stond er inderdaad een olifant. Nóg groter dan die van deze middag, maar jammer genoeg lukte het niet om hem vast te leggen op beeld omdat het te donker was. Hij wandelde weg, maar 10 minuten later werd dezelfde olifant terug op dezelfde plaats gespot. Of het echt dezelfde was, weten we niet met zekerheid, maar we hebben vandaag wel mooi ons doel bereikt: 4 olifanten gezien.
http://www.molemotelgh.com/
https://en.wikipedia.org/wiki/MoleNationalPark
Toen de zon al een eindje omhoog gekomen was, ben ik eindelijk naar het toilet kunnen gaan en kwam de mevrouw van de lodge al langs met een schaal vol drinkbekers en een thermoskan. Een warm theetje in de vroege ochtend deed zoveel deugd! We kregen het er iets warmer van. Wie had er nu ook gedacht dat we het kou gingen hebben in het tropische Ghana? Het ontbijt was verrassend lekker. Luxe tot en met (vergeleken met ons ontbijt in de gastfamilies). Een broodje met een groentenomelet ertussen. Heerlijk! Het was nog niet goed binnen of de man van de lodge kwam op ons af om te gebaren dat het tijd was. We moesten vertrekken. Het was half 7 en als we nog lang treuzelden, zouden we te laat zijn voor de eerste safari. We kropen met z'n vieren de auto in maar na 2 seconden mochten we al terug uitstappen. De motor deed het niet, dus we mochten duwen. De auto werd eerst voorzichtig naar achter geduwd tot op een paar centimeters van de muur, om deze daarna (met 7 man) met volle kracht naar voor te duwen. Tot de motor aansloeg. Dit moesten we drie keer herhalen! Bij de laatste poging moesten we letterlijk in de auto 'springen'. Er zaten trouwens nog twee kleine passagiers in de kofferbak, de bewakers van onze rugzakken, die ons met grote, bange oogjes aankeken. Ik denk dat we in totaal nog geen 150 meter gereden hadden toen de auto weer stil viel. Het ging niet lukken vandaag. Gelukkig regelde de man een taxi die ons uiteindelijk (nog redelijk op tijd) naar het 'Mole National Parc' bracht. We werden afgezet bij het startpunt van de safari's. De algemene uitleg was reeds bezig, maar dat vonden we niet zo erg. Iets later kregen we de keuze tussen een wandel- en een jeepsafari. Eerst wilden we graag onze rugzakken kwijt. We vroegen waar we die konden zetten en moesten daarvoor helemaal naar de receptie van het Motel (Mole Hotel) wandelen. We plaatsten onze rugzakken aan de zijkant van de toonbank, haalden er water en de camera uit en liepen terug naar de groep. De wandelsafari kon beginnen. Ik keek er naar uit om de dieren te zien waar ik al zolang naar uitkeek. Samen met een Duits meisje en de gewapende gids trokken we het wijde landschap in. Maar de wandelsafari was op vlak van 'dieren spotten' een beetje een tegenvaller.
We daalden de berg af om 2 uurtjes te wandelen door een variatie van landschappen waaronder vooral zandvlaktes, bos en savanne. Onderweg hielden we halt bij een plaats waar meestal wel een of ander dier te zien is: de grote vijver. Daar zagen we de ogen van 3 krokodillen die enkel met een klein stukje lichaam boven het wateroppervlak kwamen om de omgeving af te speuren. Iets later werd ook een vierde krokodil gespot met een vogel op de rug aan de andere kant van het meer. Deze dook meteen het water in, in een poging om niet gezien te worden. De insectenwereld stond vandaag niet specifiek op de agenda, maar de vreemde rups en de vele spinnenwebben lieten we niet links liggen. Elk vreemd geluid tijdens de wandeling trok onze aandacht. Maar de verwachtingen werden niet ingevuld. Af en toe zagen we een antilope wegrennen of zich verstoppen in de bosjes. Ook verschillende groepen guinefowls kwamen we regelmatig tegen. Die vlogen altijd verschrikt en op hetzelfde moment op. Op een bepaald moment tijdens de tocht week de gids van het pad af om even alleen te gaan rondneuzen. Hij had een 'ongewoon' geluid gehoord vanuit het bos, maar ook dit was niets. Uiteindelijk hebben we, toen we terug boven kwamen, de wandelsafari afgesloten met een 'groeps-olifanten-foto'.
Doordat we nog niet binnen mochten in de kamers, ploften we neer in de stoeltjes op het terras om iets te drinken. We hadden een prachtig uitzicht over de vlakte. De volgende safari zou pas starten om 11 uur, dus hadden we nog een uur en een half de tijd om het eten al te bestellen, wat rond te kijken, te genieten en om uiteindelijk de sleutels op de receptie af te halen en de kamers te bezichtigen.
11 uur. Het tweede deel van de safariuitstap. Omdat we zoveel tijd hadden tussen de 2 safari's waren we een kwartier te vroeg op het startplaats. Dus hadden we de kans om de jeeps eens van dichterbij te bekijken. Ook het winkeltje werd grondig bestudeerd. Dezelfde gids van deze ochtend had zich aangeboden om mee te gaan met ons op de jeepsafari en we mochten zelfs een jeep uitkiezen! Het werd de oude zwarte wagen, met de bankjes op het dak. We waren er klaar voor! Voor we konden vertrekken werd er nog een groepsfotootje genomen door één van de medewerkers. Weer reden we langs verschillende wegen en vegetaties. Maar nergens zagen we olifanten, hoe goed we ook keken. Er waren wel een paar antilopen en herten, maar die hadden we eerder deze dag ook al gezien. Uiteindelijk besloot de gids om toch maar uit te stappen en de omgeving te voet te verkennen. Misschien verscholen ze zich dieper in het bos en wilden ze niet gezien worden. Met de camera in de aanslag klommen we van de wagen en trokken we er op uit. Niet veel later hadden we een spoor: verse voetstappen in het zand. Enkele bezoekers uit de Zaina lodge (super luxe verblijfplaats midden in het park) wezen in de verte vanop hun balkon in een bepaalde richting. Wij volgden enthousiast hun tips op en liepen daarbij door velden en rivieren. Met onze blik gericht op elk klein detail. We kwamen terug op de weg en hadden nog steeds niets gezien. Plots kregen we een sein en werden we terug geroepen. vol verwondering keken we recht vooruit: 2 olifanten stonden op nog geen 10 meter van ons tussen de struiken. In het begin leek het een grote grijze vlek, maar al snel zagen we dat het echte olifanten waren. Op onze tenen slopen we dichterbij maar het geluid van de droge krakende bladeren verraadde ons. Ze zagen ons aankomen maar schonken verder geen aandacht aan de camera's en de mensen. Hoewel, op sommige momenten leek het wel of ze poseerden voor de foto. Eerst was ik vooral bezig met de reusachtige dieren op beeld vast te leggen, maar toen mijn batterij leeg was heb ik me bij de gidsen gezet en van op een afstand genoten van het moment. Toen ik daar stond, kwam het besef dat het een ongelooflijke ervaring is om olifanten in het wild te zien en dan nog van zo dichtbij! Dat die beesten in het echt zo groot en mooi zijn had ik nooit verwacht. Daar zijn de olifanten in de dierentuin niets tegen! Ik begrijp dat we bij deze dieren altijd op een afstand moeten blijven. Maar op dit moment maakten de olifanten geen aanstalten om aan te vallen, dus konden we gerust nog 2 metertjes dichterbij komen.
Na een kwartiertje ons te vergapen aan die enorme beesten, waren de 2 uren bijna om en moesten we noodgedwongen terugkeren naar de jeep. Helemaal in ons nopjes keerden we terug naar de vertrekplaats.
Aangekomen bij het motel stak ik eerst de batterij in het stopcontact zodat ik de komende mooie momenten ook nog op foto kan vastleggen. Daarna vervoegde ik me bij de rest van de groep om te eten. Na een gedeelde pizza, kleedden we ons om en sprongen we in het zwembad (uiteraard nadat we eerst het stof en het zand afspoelden onder de douche). Het water was niet 100% zuiver: hier en daar zag je kleine insectjes en drijvende assen. Maar het zorgde wel voor wat afkoeling en het was net dàt wat we nodig hadden. Na enkele baantjes te trekken, droogde je automatisch op in de warmte van de zon terwijl je kon genieten van het prachtige uitzicht. In badpak en met een schetsboek trok ik naar het uitkijkplatformpje om een deel van het landschap te tekenen. Op dat moment merkte ik weeral eens dat landschapstekenen niets voor mij is. Veel te veel details en daar heb ik het geduld niet voor. Maar toen ik daar zat, verscheen er wel toevallig een olifant op de vlakte recht voor mijn neus, in het dal. Het besef dat het dier zo reusachtig is, ook al is het ver weg, kwam terug. Traag en op zijn gemak stak de olifant de vlakte over. Hij liep tussen de etende antilopen het grasveld op en ook een reiger kwam heel dicht in de buurt om het beest te begroeten. Een prachtig natuurtafereel!
'Mijn moment' werd plots verstoord. Door een aap dan nog wel. Het leek net of de olifant en de aap een plan hadden bedacht om op hetzelfde moment tevoorschijn te komen. Toen iedereen zijn blik gericht was op de olifant in de vlakte, sprong er een grote baboon-aap op het muurtje vlakbij het zwembad. Precies op de plaats waar ook mijn rugzak lag met alle benodigdheden. Nieuwsgierig dat hij was, keek hij wat er allemaal lag. Gelukkig keek ik op dat moment net die kant op, stond ik vliegensvlug op en rende in zijn richting om hem weg te jagen. Waarschijnlijk wel een grappig zicht: rennend in een badpak en een handdoek met een camera rond de nek. Maar de aap had het door en nam de benen (of eerder de poten) zonder iets mee te nemen. Gelukkig!
De zon ging langzaam onder en alles werd ingepakt bij het zwembad zodat we naar de kamer konden om nogmaals te douchen. Proper en fris gewassen gingen we een halfuurtje later naar het terras om het avondeten uit te kiezen. Het werd een 'Russian salad'. Een bord met heerlijke groentjes en kleine patatjes erbij. Na het diner amuseerden we ons met het spelletje 'STOP', de variant op Uno. In de verte, aan de horizon, verscheen er een steeds groter wordende oranje gloed. Was het de zon die al opkwam? Nee, daar was het nog veel te vroeg voor. Het was naar het schijnt een bosbrand die steeds meer uitbreidde naar de linkerkant. Het was nog ver weg, maar het leek wel snel uit te breiden. Het spel werd op een bepaald moment stopgezet omdat enkele Nederlandse jongens plots euforisch kwamen zeggen dat er een olifant op de parking stond. Uitgelaten liepen we in de richting van de parking en op een paar meter van onze kamer stond er inderdaad een olifant. Nóg groter dan die van deze middag, maar jammer genoeg lukte het niet om hem vast te leggen op beeld omdat het te donker was. Hij wandelde weg, maar 10 minuten later werd dezelfde olifant terug op dezelfde plaats gespot. Of het echt dezelfde was, weten we niet met zekerheid, maar we hebben vandaag wel mooi ons doel bereikt: 4 olifanten gezien.
http://www.molemotelgh.com/
https://en.wikipedia.org/wiki/MoleNationalPark
Geschreven door Avontureninbeeld
Geen reacties bij dit reisverslag
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
