Tijdstip van afspraak: 9 uur. Klaar voor een uitstap met z'n vieren! En alle 4 stipt op tijd!
Het was ook niet zo moeilijk want twee ervan logeren in de lodge en Lotte en ik waren goed op tijd thuis vertrokken. Al was het wel moeilijk om 'verlost' te raken van onze gastmoeder die ons eerst nog enkele 'safe journey's' wenste en ons wat tips gaf hoe we moesten reageren als we politieke vragen kregen (daar was ze niet zo gerust in). Maar we hadden er allebei ontzettend veel zin in. Een gezellig weekendje met de laatste 4 vrijwilligers samen.

Om te beginnen namen we de yellow yellow naar de bushalte aan het oude stadion. Maar ofwel was het niet duidelijk gezegd, ofwel wist de yy-driver niet waar het was, want waar zette hij ons af? Aan een bushalte bij het nieuwe stadion. Wij hadden het niet onmiddellijk door tot we vroegen aan een buschauffeur wanneer we zouden vertrekken. We kregen te horen dat deze bus niet naar Damango reed, maar naar Bolga, helemaal de andere kant uit. Een vriendelijke man regelde een taxi om ons naar het oude stadion te brengen. Dit was helemaal aan de andere kant van de stad. We reden langs plaatsen die we nog nooit gezien hadden! Aan het juiste station aangekomen, kochten we een kaartje, kozen we onze plaatsen uit op de bus (door onze rugzak op de stoelen te zetten) en gingen we terug naar buiten. We wisten namelijk niet hoelang het nog zou duren vooraleer de bus vol zou zijn (bussen vertrekken pas als er voldoende mensen in zitten). Terwijl we aan het wachten waren, hielden we met 1 oog de nieuwe passagiers in de gaten. Na een tijdje daar te zitten, kregen we ook nog een baby in ons handen gestopt, waar we pas 10 minuten later van verlost werden. De vrouw moest iets regelen... . Het komt hier wel vaker voor dat ze een kind aan vreemden toevertrouwen. Nog tot half 12 zaten we buiten op de boomstam voor de trotro. Zo lang wachten... om dan uiteindelijk te merken dat er al te veel mensen mee moesten. Voor de mensen daar maakt dat niet veel uit. Zij nemen een VIP-plekje boven op het dak of hangend aan de zijkant van de bus. Tijdens de rit was de man aan de zijkant plots verdwenen en de man op het dak kwam tegen het einde van de rit terug tevoorschijn via het laddertje achteraan de trotro, die zelfs nog niet eens gestopt was.

Aangekomen in Damongo was het uitkijken naar een taxi om ons naar het volgende dorpje te brengen. Veel zoeken moesten we niet want ze kwamen in bosjes naar ons toe (omdat we blank zijn). We deden aan 'shared taxi', een goedkope manier van reizen, waardoor het een opgepropt ritje werd van Damongo naar Larabanga met 6 passagiers in de auto (4 op de achterbank en 2 op de passagierszetel). Bij de Savannah Lodge, onze eindbestemming, konden we uitstappen en begon de échte uitstap.
Het was een mooie locatie met een prachtig uitzicht. De muren van de lodge waren kleurrijk beschilderd met tekeningen en boodschappen waardoor we ons meteen thuis voelden. We wandelen over het domein en werden iets later vriendelijk door de 'gastheer' onthaald. Meteen kregen we onze kamers toegewezen. Een eenvoudige ruimte met enkel 2 bedden. Er hing maar één muskietennet, dus ik kon zoeken naar een ander om me te beschermen tegen de malariamug. Nadat we met veel gesukkel de klamboes hadden opgehangen, maakten we kennis met enkele andere vrijwilligers die voor een langere tijd in deze lodge verblijven. Enkele Spanjaarden, Oostenrijkers en Schotten deden vrijwilligerswerk in het schooltje om de hoek. Het was een mix aan nationaliteiten en daar kwamen nu ook nog eens 3 Nederlanders en een Belg bij.

Toen iedereen geïnstalleerd was, kregen we een gids toegewezen: Adam, één van de kinderen uit de lodge. Hij ging ons rondleiden in het dorpje. Tijdens deze wandeling werd elke vinger van ons hand vastgegrepen door Larabangese kindjes. Zij wilden graag met ons meestappen tot aan het centrum van het dorp. Op het kleine, maar gezellige 'dorpsplein' stond de oudste moskee van heel West-Afrika. Een prachtig witte constructie met zwarte houten balken als contrasterend element. Op het moment dat wij langs de moskee liepen, gingen er net enkele heel oude vrouwen binnen om hun 4de of 5de gebed van de dag te doen. Zelf mochten we niet naar binnen door de kleine deur, maar we konden wel een glimp opvangen van een lage, donkere ruimte. Terwijl we voor de moskee stonden, werd er een historie verteld, waar ik geen snars van verstond. Mijn aandacht was te veel afgeleid door de joelende kinderen om ons heen!

Terug in de lodge werd de avond opgevuld met spelletjes UNO (inclusief de vreemde spelregels), spaghetti eten en naar live muziek luisteren. Het duo dat daarvoor zorgde was de Oostenrijkse Patrick aan de gitaar en de Hollandse Lotte aan de zang. Ze hadden elkaar nog nooit eerder gezien, laat staan gehoord. Maar het klonk goed! Het was een gezellige avond maar ondanks het feit dat we niet zoveel gedaan hadden, voelde ik dat het tijd was om onder de lakens te kruipen. Jaja, lakens! Die zijn nodig want het begint koud te worden 's nachts. (22°).

https://en.wikipedia.org/wiki/Larabanga_Mosque

Geschreven door Avontureninbeeld