Ik had me deze morgen voorgenomen dat, als er niemand bij de fietsenmaker was, ik binnenging met mijn defecte fiets. Toen ik voorbij het kraampje fietste, zat er niemand dus ging ik met veel gebaren mijn beklag doen over mijn fiets in de hoop dat de man er iets aan kon verbeteren. Op dat moment kon hij niet veel doen, enkel een nieuw ventieltje op mijn achterband plaatsen. Maar de fietsenmaker zag het probleem wel. Hij zei dat ik best in de namiddag nog eens terug kwam omdat mijn fiets een groot onderhoud nodig had en dat zou gemakkelijk 2 uur in beslag nemen. Waarschijnlijk op Ghanees tempo. Zonder te betalen vertrok ik, want het ventieltje zouden we dan in de namiddag samen met de rest afrekenen.

Op het project had ik een toffe activiteit gepland: knutselen! De meeste kinderen hebben dit nog zo goed als nooit gedaan. Een top-voormiddag voor mij! Met de kinderen iets doen wat ik zelf graag doe én daarbij ook genieten van de aandachtige, trotse gezichtjes terwijl ze zelf iets maken. Ik begin ze met de dag liever te zien. Het afscheid binnen een paar weken zal moeilijk worden. Dat weet ik nu al! Maar terug naar de knutselvoormiddag. Ik had de laatste weken smeerkaasdoosjes gespaard. Die konden we gebruiken als basis voor een medaille. Een medaille, ze weten echt niet wat dat is... . Hoewel de kinderen heel stil, aandachtig en gemotiveerd waren, was het moeilijk om uit te leggen wat we gingen maken. Gelukkig kwam mister Dela me ter hulp en stond hij me bij om de uitleg en de gebaren te vertalen naar het dagbanli. En de kinderen waren vertrokken... Ze vonden het superleuk om iets te knutselen. Twee uur later was de klas ontploft. Overal lagen geknipte papierstukjes! Ondertussen liepen er ook al enkele fiere kindjes rond met een zelfgemaakte medaille rond hun nek. Ondanks hun geringe ervaring met knutselen, vond ik dat ze heel 'netjes' gewerkt hadden. Of toch met de lijm, de penselen en de scharen. Al de rondvliegende papieren, daar konden ze op zich niet veel aan doen want dat was de schuld van de ventilator. Op het einde van de knutsel-les hielden we een fotomomentje. Mijn excuses voor de slechte kwaliteit en de wazige beelden, maar het zijn foto's met mijn gsm in de plaats van met mijn camera (die ik spijtig genoeg niet bij had). Ik heb gemerkt dat ik eigenlijk op elk moment van de dag mijn camera aan mijn zijde moet hebben, ik mis nu te veel mooie beelden. Gelukkig sla ik ze op in mijn hoofd. Voor de kinderen was het moment na de 'fotoshoot' het leukste: met trots kijken naar de foto met hun winnaarsmedaille!

Tijdens de middagpauze heb ik mijn fiets bij de fietsenmaker afgezet en ben ik te voet de straat uitgewandeld naar de lodge. Om 14 uur stond ik er terug na een kleine wandelin, om mijn gemaakte fiets op te halen, te betalen en naar het namiddagproject te vertrekken. De meisjes en de jongens in hun blauwe uniformen zagen me al aankomen vanop de straat. 'Madam is there!' Maar vandaag hadden ze geen keuze tussen voetbal en gezelschapsspelen, want de voetbal was verdwenen. Het werden dus de gezelschapsspelletjes die ze zelfstandig in groepjes mochten spelen. Ondertussen hield ik me bezig om 2 jongens te begeleiden bij het lezen. Het waren 2 uitersten. De ene kon ontzettend goed lezen, wist waarover het verhaal ging en kon mijn vragen over het verhaal moeiteloos beantwoorden. De andere kon met veel moeite het woord 'you' lezen. Om half 5 sloten Dela en ik het gebouw af en vertrokken we te voet richting het rondpunt. Allé, hij te voet en ik al stappend naast mijn fiets. Aan het rondpunt bleven we nog even babbelen tot er een yellow yellow aankwam die hem naar huis bracht. Nu kon ik ook op mijn fiets stappen om naar huis te gaan. Of eerder naar de lodge, want het was dinsdagavond. Ik keek al een paar dagen uit naar de tomatensoep en de groentjes!

Geschreven door Avontureninbeeld