Na een korte en niet zo'n rustgevende nacht moesten we om 6 uur al terug uit de veren. Of eerder uit de lakenzak. Het betonnen bed en het bakstenen kussen lieten zijn sporen na. Eén stap uit het bed en ik voelde de gespannen spieren in mijn rug en in mijn nek al. Maar dat mocht de dag niet verpesten. Vandaag gaan we nijlpaarden zien! Er werd ons verteld dat ze deze ochtend al waren gespot in de rivier dus het stond vast dat we met een bootje het water opgingen. Maar niet zonder eerst een heerlijk ontbijt te verorberen. We hadden 's avonds al het meeste klaar gezet. Een beetje tijdsbesparing zo vroeg in de ochtend. Het was eenvoudig maar toch leek het voor mij een luxe-ontbijt: een lekker zacht (stok)brood (eens iets anders dan de rechthoekige zoete broden) met choco en een hardgekookt eitje.

Stipt om zeven uur stond iedereen voor het gebouw klaar. Met de camera's in een waterdichte zak maar toch in de aanslag om nijlpaarden te spotten. We dachten dat het de bedoeling was om met het busje te rijden naar de plaats waar we het water opgingen. Maar nee, we kregen een reddingsvest toegegooid en we startten met een stevige wandeling door de Afrikaanse velden. Het was een grappig zicht, 14 salaminga's (9 Hollanders, 3 Belgen en 2 onbekende Duitsers) op stap met een reddingsvest aan. Tijdens de wandeling was het genieten van de natuur en de geluiden om ons heen: vogels en krekels die synchroon een lied proberen te musiceren, geritsel van één of ander (klein) beest in de struiken en in het hoge gras, geknars van schoenen en sletsen op kleine steentjes en zand, ... . Zalig om onderweg even stil te staan, je ogen te sluiten en te genieten. In de verte kwamen de bomen dichter bij elkaar en kwam het water in zicht. Dat was de plaats waar de nijlpaarden zich schuilhouden. Zenuwachtige blikken schoten over de rivier. Wetende dat er op deze plaats nog geen nijlpaarden zitten door het drukke bootverkeer, maar toch nieuwsgierig om er misschien toevallig eentje te spotten. Kano's vaarden op en af. Soms met 1 inzittende: de stuurman/ peddelaar en soms met meerdere mensen, dieren, voorwerpen erin. Zelfs een bootje met een motor erin vaarde van de ene naar de andere kant.

Het was een tijdje wachten tot er genoeg kano's waren voor ons, maar dat was helemaal geen probleem. Er waren genoeg geluiden, beelden en belevenissen om het wachten aangenaam te maken. Uiteindelijk kreeg ik een plaatsje in de 4de boot, helemaal vooraan. Een topplaats!
Het geluid van de peddels die het water zachtjes aanraakten, klonk als muziek in mijn oren. Het deed me eventjes terugdenken aan mijn avonturen in het tropische regenwoud van Suriname. Na een tiental minuutjes moesten we stil zijn om de nijlpaarden niet weg te jagen. We gingen helemaal op in de omgeving. Heel rustig vaarden we verder zodat de nijlpaarden geen weet hadden van de veertien toeristen die een nog nooit eerder gezien tafereel kwamen vastleggen op foto. Het onophoudelijke geklik van camera's ging mooi synchroon over in het prachtige orkest van vogelgeluiden, waardoor de natuur zijn rustige zelve kon blijven. De hoofden van de nijlpaarden rezen één voor één op uit het water en genoten voor een korte tijd van het omliggende landschap. Uiteraard deden ze dit vooral om lucht te happen zodat ze de komende 5 minuten weer onder het wateroppervlak konden verdwijnen. Het was een prachtig tafereel om te zien, maar we hadden er meer van verwacht. Het waren precies 'drijvende boomstammen' die we zagen en we mochten niet dichterbij komen omdat het te gevaarlijk was. We konden dus onmogelijk mooie en zuivere foto's nemen. Tegen een uur of tien waren al we terug aan het stappen naar het gebouw dat in de blakend hete zon stond, zonder enige vorm van schaduw. Het échte Afrikaanse leven! Snakkend naar een druppeltje water.
Rugzakken gepakt en met z'n allen terug in het busje om de trip verder te zetten richting Wa, een stad in west-Ghana. Er was weinig plaats in het busje want de 2 extra zitplaatsen werden opgevuld door de gids en de twee Duitse mensen. Hun eindhalte werd Wechiau terwijl wij verder reden naar een meer bevolkte stad. Ondanks de geringe zitruimte en de hobbelige rit op de zanderige wegen werd het toch nog leuk in de bus. Meezingers klonken uit de boxen en wij zongen luid mee.

Tegen de middag kwamen we aan in Wa en zochten we een plaats om te lunchen. We zagen een restaurantje 'Mama's kitchen'. Dat kon niet slecht zijn! Na het eten moesten we een beslissing nemen: blijven we nog een nachtje in de stad Wa (waar niet zoveel te zien is) of vertrekken we deze middag nog naar huis om 's avonds in Tamale aan te komen? De meningen waren verdeeld, maar uiteindelijk werd er gekozen voor de tweede optie. Drie uur later kon de bus vertrekken voor een lange terugrit. Dan hebben we dat ook eens meegemaakt, zo in het donker thuiskomen van een uitstap.

Om half 9 kwamen we aan in de lodge om daar de fiets te nemen en naar huis te rijden. Moe dat we waren, kropen we direct in bed. Een veel beter bed dan de voorbije nacht. 's Avonds kreeg ik nog bezoek op de kamer van Zelia met de vraag of we nog moesten eten. Dat heb ik vriendelijk afgeslagen. Het was al te laat om nog te eten en mijn buikje was nog gevuld. Laat me maar slapen...

Geschreven door Avontureninbeeld