Omdat het de laatste dagen in Ghana van Iris en Ellen zijn, wilden zij graag nog iets doen in de lodge met alle vrijwilligers samen. In de voormiddag, terwijl de meesten op het project zaten, waren ze naar de stad gegaan om ingrediënten zoals 'echte' melk te kopen. (De mensen drinken hier nooit melk tenzij uit een blikje of gemaakt van poeder). Vervolgens stonden ze uren in de keuken om tegen half 2 met een bord vol wentelteefjes naar buiten te komen. Uiteraard mocht ik er als eerste enkele nemen omdat ik niet veel later terug moest vertrekken om de straatkinderen uit de Nyohinibuurt te plezieren. Een (geknoopte) ballon en Afrikaanse kinderen, dat is altijd plezier. Met lieve puppyoogjes smeekten ze om meer ballonnen.
Welk wereldwijd gekend spelletje kan je spelen met 1, 2 of 3 ballonnen? Juist, de ballonnen zolang mogelijk in de lucht houden zonder dat ze de grond raken!

's Avonds in het gastgezin leek het op een aflossing om bij mij te komen zitten. Eerst kwam Zubeiru (de jongeman die mij die Dagbaanse les heeft gegeven) om eerder gewoon wat te praten ipv Dagbanli woorden in mijn hoofd te krijgen. Toen hij vertrok, kwam Hamdia bij me zitten nadat ze al het eten voor iedereen in huis had uitgedeeld. Ze wou even wat rust. Sinds het huwelijk woont ze hier en moet zij voor iedereen van het gezin de karweitjes doen. En ten slotte kreeg ik ook de gastmoeder Leila nog op 'bezoek'. Na een week kon ik eindelijk de foto's van het huwelijksfeest laten zien op de computer. Verrast en nieuwsgierig bekeek ze elke foto aandachtig. Ze vroeg om van enkele foto's een foto te nemen met haar gsm. In tegenstelling tot de jongere garde in Ghana, had zij nog een oude gsm. Maar ze zei dat er wel foto's mee konden genomen worden. Dus kreeg ik het mobieltje in mijn handen gestopt en kon ik maar uitzoeken hoe ik foto's kon maken. Dit is echt niets voor mij! Ik ben een leek in die dingen. Maar het is toch gelukt. De ene na de andere foto op de computer moest vastgelegd worden op haar telefoon. Af en toe waren ze een beetje wazig of bewogen, maar ik kreeg telkens enthousiast 'Well done' te horen.

Geschreven door Avontureninbeeld