Ondanks het goede bed in het hotel, werd ik voor de wekker wakker. Mijn bioritme is al helemaal aangepast? De hele nacht had ik het gevoel dat het al ochtend was omdat de lichten op de gang (of buiten) aanstonden. Na lang te kunnen snoezen, spraken we om 8 uur af om samen te ontbijten. Het was eens wat anders dan wit brood en thee: getoast wit brood met een groentenomelet ertussen en een reuze tas thee. Een ei kan zo’n verschil maken om de dag gelukkig te beginnen!

Na het heerlijke ontbijt, pakten we onze spullen en vertrokken we naar de grootste markt in het Noorden van Ghana. Dit was snel gezegd, maar niet zo snel gedaan! Ellen schoof onderuit waarbij haar knie en tenen gekneusd werden en de enkel verzwikt. Maar hulp moesten we niet ver zoeken: we hadden 2 verpleegsters onder ons, dus alles werd snel verzorgd en in orde gebracht. Al moesten we wel rekening houden met de verzwikte enkel waar ze niet op kon stappen.
De eerste 5 minuten op de markt waren leuk en boeiend, maar de resterende 25 minuten zag je steeds hetzelfde terugkomen. Heel lang liepen we er dus niet rond. We zijn dan noodgedwongen (vroeger dan gepland) op zoek gegaan naar het busstation om de bus terug naar Tamale te nemen. We wilden voor 3 uur thuis zijn omdat Tim de voetbalmatch niet wou missen.

Profiterend van de rust, heb ik thuis mijn schetsboek verder uitgewerkt én mijn kleed voor de trouw (die deze zondag al is) gepast. Hamdia belde me dit weekend op om te zeggen dat het klaar was en Mary/Zelia/Leila het bijhielden. Na wat rond te vragen waar het precies lag en een beetje te stressen om het aan te krijgen, kwam ik op het binnenplein tevoorschijn met een écht Afrikaans kleed. Mary en Baba stonden te wachten aan de deuropening om een foto te nemen. Complimentjes werden rondgestrooid en zelf vond ik dat het al bij al nog wel meeviel, ondanks de kleur. Roze is toch niet mijn favoriete kleur.

Die avond heb ik gemerkt dat het spreekwoord ‘als de kat van huis is, dansen de muizen op de tafel’ hier ook van tel is. De moeder was niet thuis en de kinderen maakten daar met plezier gebruik van om voor de tv te zitten. Tijdens het tekenen hoorde ik de hele tijd geluiden van racende motors. Ze vonden het spannend om de tv goed luid te zetten. Na het eten (Yussif, een vriendje van Lukman, kwam spontaan bij me zitten) werd ik binnengeroepen door Zelia om naar GMB, Ghana’s Most Beautiful, te kijken. Een live-uitzending vanuit Accra van een missverkiezing van missen uit de verschillende Ghanese regio’s. Heel grappig om te zien, want bij ons zou je zeggen dat het een programma was van 20 jaar geleden. Zelia had duidelijk haar favoriet uit de Northern Regio (Hiba) en kende alle dansjes die gedaan werden. Stiekem heb ik meer naar haar danspasjes gekeken dan naar de tv zelf.

Geschreven door Avontureninbeeld