Als we er gisterenavond niet over hadden gediscussieerd, was er vandaag misschien helemaal geen regen geweest. Maar deze keer stond het geluk niet aan onze kant. Want om 5 uur, het vroege tijdstip om op te staan, werd ik wakker van een kletterende regen op het dak. Gisterenavond (tijdens de regenbui) was afgesproken dat we sowieso zouden gaan, ook als het regende. Maar deze ochtend, aan de whatsapp berichten te zien, vonden sommigen dit geen al te best plan. Ik heb nog een beetje afgewacht tot de regen minderde en dan kon ik zo stil mogelijk (om de gastfamilie niet wakker te maken, want ook voor hen is het weekend) vertrekken. Zo wordt mijn regenjas in Afrika ook eens gebruikt, moest ik maar denken.
Het zo stil mogelijk vertrekken is niet zo goed gelukt. De poort maakt een verschrikkelijk lawaai, elke keer dat deze open gaat. Maar ja, dan weten ze dat ik vertrokken ben... .

Om 6 uur namen we de yellow yellow naar de bushalte in de stad, om dan met z'n allen de bus naar Bolgatanga bijna volledig op te vullen. 2 uur later konden we iets voor de eindhalte uitstappen omdat we eerst wilden langsgaan bij de Tongo Hills. Een dorpje met veel stenen, rotsen en mooie landschappen. Natuurlijk waren we niet onmiddellijk op de bestemming. We moesten eerst nog een ritje maken met een gammele taxi die elk moment uit elkaar kon vallen. Ter plaatse aangekomen, kregen we een mooie wandeling aangeboden langs verschillende ‘rotswoningen’. Interessant, maar vooral leuk omdat ik me nog eens kon uitleven met het klimmen op de rotsen. Ook hier in Afrika kun je last hebben van hooikoorts, heb ik gemerkt. Na het wandelen door de velden begonnen mijn ogen te pieken en weerklonk er om de 5 seconden een nies.

We klommen op de rotsen en kropen door gleuven en gaten van 30cm breed waarbij je zelf je rugzak moest afdoen om er tussen te geraken. De verschillende ‘bouwwerken’ van rotsblokken hadden allemaal een andere betekenis en verhaal. Zo zijn we ook op de hyena rots geklommen. Een niet zo gemakkelijke klim, maar een prachtige plaats om even uit te rusten en te genieten.

Na een korte fotoshoot op de rotsen, wandelden we verder naar een primitief dorpje, waar op dat moment een begrafenis bezig was. Dode dieren werden geofferd, de chief zat centraal op het plein en wij mochten hem individueel gaan begroeten met een buiging. Dit soort compound was totaal anders dan deze in Tamale. Het was een doolhof van kleine smalle straatjes en huisjes. Maar de muren waren telkens mooi versierd, zodat het wel aangenaam was om ertussen te wandelen. Er waren uiteraard ook minder mooie beelden: bloed op de grond van geslachte beesten, op elke open plek een huid van een dood beest en enkele schedels als versieringen. Vanuit het dorp sloten we de tocht af door de heilige berg te beklimmen. Een mooie klim in de natuur, maar in de berg mochten we niet, tenzij we ons uitkleedden (blote voeten, broek tot boven de knieën en blote bovenkant). Een opdrachtje voor Tim, om daarna verslag uit te brengen.
Wat normaal een wandeling van 1,5 uur was, is bij ons uitgelopen tot 2,5 uur. Niet omdat we traag waren, maar vooral door de vele foto’s dat we wilden nemen.

Bij het vertrek in de richting van de volgende tussenstop, begon het tweede spannende avontuur. De gammele taxi van daarnet was dus echt uit elkaar gevallen. Hij startte niet meer. Wij zaten in de auto en werden geduwd door 7 mannen. Een kwartier later startte hij terug en konden we de weg verder zetten.
Op een kruispunt heeft de auto het definitief begeven en heeft de taxichauffeur een andere taxi geregeld, want een tweede keer starten met duwende krachten zou niet meer lukken. De volgende taxi bracht ons naar het St-Jozef Hotel in Bolgatanga. Het hotel waar we de nacht gingen doorbrengen. De kamers werden verdeeld, we settelden ons en gingen op zoek naar een lunchplekje in Bolgatanga-city. Het werd ‘Comme ci, comme ca’, een restaurant met een Franse naam. Het duurde eeuwen voor we ons eten hadden, maar het was wel lekker. Tegen een uur of 4 konden we onze reis met de taxi verderzetten. Hop, naar de krokodillen.

Bij de ingang moesten we niet enkel entree betalen per persoon, maar ook voor elke camera die we bij hadden. Waar waren nu die ‘gevaarlijke beesten’? En plots lag er één voor onze voeten. Hij leek wel dood of verdoofd, hij lag onbewogen en met openstaande. Werd hen iets ingespoten of kregen ze iets van verdovend middeltje? Het leken wel standbeelden. In totaal hebben we 4 krokodillen gezien. 2 kleine, 1 grote waar we allemaal mee op de foto staan en één die uit het water kroop. Eigenlijk was er niet zoveel aan, maar ook dit kan ik nu afvinken op mijn bucketlist.

’s Avonds zijn we onderweg ergens gestopt voor het avondeten. Dat was niet echt een succes. We sloten de zaterdagavond af met een Alvaro Pear, op het binnenpleintje van het hotel in Bolgatanga. Zoet drankje, maar wel lekker.

Geschreven door Avontureninbeeld