De eerste échte uitstap in Ghana: een tweedaagse met een bezoekje aan de watervallen en de apen in Kintampo. Snel geregeld, al veel positieve zaken over gehoord en het klinkt leuk. Wat kan er dan nog tegenvallen? De rit ernaartoe… Echt tegenvallen was het niet, maar 6 uur in een of ander gammel vervoersmiddel zitten is niet zo comfortabel. Ik kan de verschillende vervoersmiddelen zelfs niet meer tellen op één hand, en dat in één weekend! Het eerste vervoersmiddel was de fiets (geladen met een volle rugzak en een camera), de yellow yellow (die ons naar de stad bracht) de trotro (voor ongeveer 25 man (letterlijk, want er zaten bijna geen vrouwen in)), de taxi (naar het hand-in-hand project), de taxi (naar de verschillende bezienswaardigheden), de trotro (kleiner busje voor ongeveer 15 personen), de yellow yellow en tenslotte terug de fiets.

Om 9 uur begon de uitstap echt. We waren met ons vieren (Anouk, Iris, Ellen en ik) net uit de yellow yellow gestapt op de taxiplaats en werden meteen overstelpt met vragen zoals: ‘naar waar moet je? Taxi? Van waar zijn jullie? …’ Vriendelijk zijn de Ghanezen wel, maar soms wil je toch iets minder snel aangesproken worden. Wij probeerden ondertussen naast, boven en onder de mensen door te kijken, op zoek naar welke bus de onze was. Gelukkig wist Bash waar de bus, die naar Techiman rijdt, ergens moest staan. Dus deden we volgens de gemakkelijkste weg: Bash volgen. De andere vrijwilligers hadden deze uitstap al 2 weken geleden gedaan dus hebben we de tips en tricks van hen meegekregen. De eerste: wees geduldig, want je moet wachten tot de bus vol is om te kunnen vertrekken. Zij hebben toen een 3-tal uur gewacht, wij hadden geluk en hebben er minder lang over gedaan. Om 10 uur waren we al onderweg: opgepropt en zweterig, plakkend tegen elkaar, met 5 op een rijtje en bagage op de schoot. En dat voor een rit van 4 uur! Tekenen in een busje in Ghana valt écht niet mee heb ik gemerkt. De pen schiet sneller uit dan dat ze lijnen op een papier zet. Maar ik heb het geprobeerd, om mijn tijd een beetje op te vullen.
Tijdens de rit vielen ook de zwarte hoofden één voor één naar voor, leunend op de zetels voor zich. Tot we bij de tolwegen kwamen. Door de open ramen van de bus verschenen ineens, op raamhoogte, stukken fruit, waterzakjes, gerookt vlees, nootjes, koekjes en andere etenswaren. Het waren vrouwen die de grote kommen op hun hoofd droegen om dit te verkopen aan de trotro-reizigers die honger of dorst hadden.

Aangekomen in Techiman was het tijd om een taxi zoeken. Alhoewel zoeken... er stormde meteen een groep van tien mannen op ons af om een taxi te ‘geven’ naar Nkoranza. Uiteindelijk hebben we er ééntje uitgepikt aan de hand van iene miene mutte. Bach had ons de weg uitgelegd zodat we ons een beetje konden oriënteren qua richting dat we uit moesten gaan.

Het hand-in-hand project, een organisatie opgericht door Nederlanders, lag een beetje verder in de omgeving van het ziekenhuis. Een rustige plaats met veel groen en dieren waar de gehandicapte kinderen, jongeren en volwassenen goed en begeleid zichzelf konden zijn. We kregen bij aankomst op het domein onze kamers te zien (ronde hutjes in steen met eigenlijk verrassend veel luxe ten opzichte van wat we al gewoon zijn) en een rondleiding langs de verschillende gebouwen en leefruimtes. Ik vond het heel interessant om te zien, maar voelde me toch niet 100% op mijn gemak. Hoewel de kinderen wel vriendelijk zijn en goedendag komen zeggen, vond ik het moeilijk om ze allemaal op de juiste manier te begroeten.

Om 18 uur hadden we het avondmaal en vandaag was het ‘lucky me’ spaghettidag! Lekker om nog eens échte spaghetti te eten. Maar ze kan niet op tegen mama’s spaghetti, waar ik onlangs nog een fotootje van doorgestuurd kreeg. Na het eten hebben we de avond afgerond met enkele spelletjes skip-bo, waarbij de lege fruitsapblikjes als punten dienden. Nog even genieten van een nachtelijke (buiten)douche in het (bijna volle) maanlicht om dan in een reuzehemelbed te kruipen. (Hoewel het bed in mijn gastgezin ook wel een hemelbed is met het muskietennet erboven).

http://handinhandcommunity.com/

Geschreven door Avontureninbeeld