Vietnam was een groot gesprekstopic in mijn studentenjaren in Leuven. Er was op de eerste plaats Leuven Vlaams, maar de linkse beweging probeerde van de onrust gebruik te maken om hun ideeën te laten infiltreren. Het onbekende en weinig communicatieve China van Mao gold als grote voorbeeld, er was nog geen internet en reizen in China mocht alleen op uitnodiging. We kregen alleen maar te horen of te lezen wat de Partij goed uitkwam. Ondertussen woedde in Vietnam ook de oorlog tussen Noord en Zuid, en hier draaide de propaganda-machine wel goed. Aanvankelijk was er wel veel sympathie bij ons voor de Amerikanen, die ons enkele jaren ervoor hadden geholpen tijdens en na de tweede wereldoorlog, en nu de strijd aangingen tegen het monsterlijke, goddeloze, agressieve communisme. De koude oorlog met zijn ijzeren gordijn en de angst voor het agressieve communisme domineerden ons denkbeeld. Geleidelijk kwamen wij ook tot het inzicht dat Amerika in Vietnam eigenlijk niet veel te zoeken had, maar ondertussen waren honderdduizenden mensen dood ten gevolge van deze wrede oorlog. Hun aanwezigheid daar heeft wel een paar mooie protestsongs opgeleverd maar daarnaast nog veel meer getraumatiseerde soldaten en families, zowel in de USA als in Vietnam.
Een bezoek aan restanten van de ondergrondse tunnels is dan ook een must. Die tunnels zijn vooral aangelegd om te strijden tegen de vijand, om 's nachts te kunnen toeslaan, en om valstrikken en valkuilen aan te leggen en zo de opmars van het zwaarbewapende Amerikaans leger op te houden. Nu zijn die tunnelrestanten meer geëvolueerd naar een openlucht museum met massa's bezoekers vanuit elke hoek van de wereld.
We kregen de gelegenheid om zelf eens een stukje tunnel te doorlopen. Zelfs al hebben ze hier en daar de tunnels wat verbreed voor toeristen die groter en volumineuzer zijn dan de 'kleine magere Vietnamezen", toch moet er hier en daar op handen en voeten gekropen worden. In de zon met goed aangelegde paden ziet het er nu heel vredig uit, maar vroeger was het jungle en in het regenseizoen zal het hier wel heftig geweest zijn. Maar koude zoals onze loopgravensoldaten gekend hebben, daarvan bleven ze hier gespaard, Vietnam ligt te dicht bij de Tropen.
Na een tijdje rijden stopte onze attente chauffeur voor een ongevraagde "sanitaire stop", een half uurtje zei hij. En ja ook in Vietnam kennen ze al de "tourist trap". Een minieme introductie hoe de schilderijen gemaakt werden, en dan nog ruim voldoende tijd om te shoppen! Er zouden nog enkele dergelijke sanitaire stops volgen in het verdere verloop van de reis.
Na de middag deden we een ritje in de stad. Er wonen meer dan negen miljoen mensen in de stad, maar heel rijk aan historische gebouwen is de stad niet. Het "Herenigingspaleis (Vietnamees: Hội trường Thống Nhất; Engels: Reunification Palace)" is groots en majestueus, maar van recente datum. Het werd gebouwd van 1962 tot 1966, op het vroegere Norodom paleis, dat de Franse overheersers hadden gebouwd in de negentiende eeuw. Nu is het een beetje het symbool van de overwinning op de Amerikanen. In 1975 veroverden de Vietcong het paleis en plantten ze hun vlag en kreeg het zijn nieuwe naam: Herenigingspaleis.
Maar het mooist was het postkantoor, ontworpen door het befaamde architectenbureau van Gustaf Eiffel. in Art Deco stijl. De Notre Dame kathedraal, ook een erfenis van de Fransen, zat helemaal in de steigers en was niet te bezoeken.
's Avonds gingen we op zoek naar eens een ander rooftop restaurant. Onderweg zagen we aanwijzers voor hotelletjes en homestays (een soort B&B's) en zo waagden we ons in kleine steegjes tussen de hoge blokken. Het is altijd broeierig warm in Saigon en vele woonsten hadden deuren en ramen open om een beetje te verluchten, en zo hadden we een inkijk in die minimale flatjes. Amper 3 op 4 meter groot en toch met bed(den), eetruimte en een keukentje, dat alles in één kleine ruimte. Mannen en vrouwen lagen er apathisch bij, wel was het een beetje delicaat om daar zomaar te fotograferen.

Geschreven door Frans.annemie