'Woensdag 2 november was een transitdag. Van Mekelle zijn we met ons comfortabel busje doorgereisd naar Lalibela om er de werken van de heilig verklaarde koning Lalibela te bezoeken. Onderweg hadden we terug de mogelijkheid om het heel gevarieerde landschap te bewonderen. We reden door dorpjes, zagen overal mensen met geiten, koeien, kamelen, ezels....
Ook zagen we terug vooral vrachtwagens, spijtig genoeg enkele met de wielen opzij in plaats van onder de wagen. Volgens onze driver zijn er twee grote oorzaken van de talrijke ongevallen met de vrachtwagens: te roekeloze, onervaren chauffeurs, en de kwaliteit van de vrachtwagens, die vrl van Chinese afkomst zijn. Ik zou er nog overbelasting aan toe voegen, waardoor de wagen bij een bruusk manoeuvre begint te zwalpen over de weg en zijn controle verliest. De laatste zestig km waren over een grindweg. Het was wel heel pittoresk door de kleine dorpjes te rijden, maar we kregen er een gratis "african massage" bij. Deze weg was niet geschikt voor de vrachtwagens, en dus zo goed als geen verkeer. Het landschap werd ook stilaan meer groen, meer teelt op de veldjes en wat meer bomen.
Lalibela lodge zag er goed uit, we hadden ons zen momentje met een biertje en een wijntje, en net voor het slapengaan kregen we het goede nieuws dat de U10 van Geluwe die van Gullegem hadden verslagen. Proficiat Br, vanaf nu weet de ganse wereld het.


Donderdag 3 november

Koning Lalibela verbleef in de 12de eeuw gedurende 12 jaar in Jeruzalem, en toen keerde hij terug naar zijn land, dat we nu Ethiopië noemen. Omdat dit zo een gevaarlijke reis was voor zijn onderdanen om al die heilige plaatsen te bezoeken in het verre Israël, besloot hij, mede dankzij de goddelijke inspiratie, er iets aan te doen. Daarom moesten er kerken komen die de heilige plaatsen symboliseerden. Blijkbaar was men toen nog niet gewend aan hoogtebouw, dus de makkelijke oplossing: de koninklijke architecten beeldden zich in dat de kerk er al was, alleen moesten de rotsen van graniet en vulkanisch gesteente nog verwijderd worden. En zo hebben wij nu het genoegen om deze heel speciale kerken te bezoeken. En het is zeker de moeite. Deze morgen hebben we het noordwest-complex bezocht, en deze namiddag het zuidoost gebied. Maar alles ligt heel dicht bij elkaar, en dikwijls kan men van de ene kerk naar de andere gaan zonder terug helemaal naar boven te moeten gaan. Zo immens zijn die kerken ook weer niet, niet te vergelijken met onze kathedralen, eerder grote kapellen met immens dikke pilaren. Alles is symboliek, zegt onze gids in zijn kramiekerig Engels. Zo moesten we op eens van de ene kerk naar de andere gaan via een ondergrondse tunnel, het was verboden onze lichtjes of smartphone te gebruiken. Met de rechterhand moesten we de zijwand voelen, met de linker het plafond. Op het eind van de tunnel moesten we wat omhoog kruipen, en zo hadden we we de tocht van het duister van de hel naar het licht van de hemel gemaakt!
En toch waren we vanavond allen moe, ook een beetje omdat we telkens ons schoeisel aan de ingang moesten achterlaten.
Blijkt ook dat er een vijand zich in onze gelederen heeft gewaagd: de Turista. Enkelen hebben wat krampen, anderen moeten al eens wat vlugger en mens van de groep gaat 's avonds zelfs compleet in hongerstaking.
Echter tot heden niets om over naar huis toeschrijven, iedereen is er nog goed bij.

Geschreven door Frans.annemie