Van de ruim 6000 km lange grote chinese muur willen we er vandaag een elftal lopen, de helft op een stuk niet-gerestaureerde muur, de andere helft op mooi gerestaureerde muur. Voor 4 leden van ons groepje wordt dit een eerste kennismaking met dit wereldwonder, maar niet zo voor Johan en Catherine. Zij hebben vier dagen eerder de muur al ten gronde verkend. Catherine heeft er namelijk een fantastische prestatie geleverd, ze heeft de great wall marathon gelopen., een van de zwaarste en meest veeleisende marathons ter wereld. En niet zomaar als anonieme loopster, nee in haar categorie (W55-59) is ze als derde aangekomen, en was ze een maandje eerder geboren, dan was ze eerste in haar categorie (W60-64) geweest. Een tijd van 5u44 zegt misschien niet zoveel, maar als je dan ziet dat de eerste dame er 4u29min over gedaan heeft, en de eerste heer 3u51min (bijna dubbel zo lang als het wereldrecord) dan kunnen we hier toch spreken van een niet-alledaagse prestatie. Zelf heb ik een tiental marathons gelopen, en de dagen na de marathon had ik steeds zoveel spierpijn dat ik best de trap achterwaarts afdaalde . Niet zo bij ons Catherientje. Toen ze ons de maandagmiddag bij aankomst in het hotel, ontving, dartelde ze even kwik en dynamisch als altijd, geen stijfheid, geen spierklachten, trapje op en af als een jong veulentje. Wat een madam!!
Onze jonge energieke chinese gids komt ons 's morgens om 7 uur ophalen aan het hotel om ons te begeleiden naar een niet-officiële ingang waar we de muur kunnen betreden. Ingang is veel gezegd. Het is een bres in de muur, en via enkele opgestapelde stenen kunnen we ons op de muur begeven. Maar om zover te komen is er eerst een stevige klim met een 400-500 m niveauverschil. Het weer is prima en we zijn blij dat er heel wat bomen een deugddoende schaduw afwerpen. Klimmen is Johan zijn dada niet, en het zweet parelde op zijn voorhoofd. Maar ook Johan weet de bres te overwinnen.
De muur volgt werkelijk de bergkam, en enkele platte meters zijn er niet te vinden. Steeds maar heel onregelmatige trappen op en af, soms helemaal verbrokkeld en ruw. Hier en daar is er een wachttoren om de vijand van ver te bespeuren. Ondertussen slaan we een praatje met onze gids. Onze kwieke gids heeft ons netjes om de tuin geleid wat betreft zijn leeftijd. Hoewel we hem allemaal met moeite dertig jaar oud schatten, blijkt hij toch al 42 te zijn. Al dalend en klimmend bereiken we het gerestaureerde deel, en bij een aangename temperatuur van rond de 25 gr hiken we verder naar Mutianyu.
Hier wacht ons een nieuwe verrassing: er zijn drie mogelijkheden om af te dalen naar de vallei: te voet, met de kabellift of met een soort eenpersoonsslee op een zomerrodelbaan. We kozen uiteraard de slee, maar spijtig genoeg was er net voor ons een grote groep vertrokken, en al vlug moesten we ons glijtempo aanpassen, aan hun traagste glijder zodat de snelheidssensatie beperkt bleef.
De terugweg naar Beijing verloopt veel vlotter, geen files meer, en zo bereiken we Beijing terug met al zijn wolkenkrabbers. Ontelbaar zijn ze, het is een uitgestrekt bos van torengebouwen van gemiddeld 30 tot 40 verdiepingen.

Geschreven door Frans.annemie