We verlaten Jaipur om naar Agra te rijden, maar dicht bij Agra bezoeken we en passant Fatehpur Sikri, de Verlaten Stad. Een Mogol keizer in de zestiende eeuw kon geen kinderen krijgen. en dus ging hij te rade bij een wijze heilige man in Sikri, vlak bij Fatehpur. Deze voorspelde dat hij drie zonen zou krijgen en jawel, het jaar daarna kreeg hij een zoon (of moet ik schrijven: baarde een van zijn vrouwen een zoon). Uit dankbaarheid maakte keizer Akbar van Sikri de hoofdstad van zijn rijk, dat zich uitstrekte over bijna gans het huidige India. Er kwam een groot fort met paleizen, tempels, tuinen en omwallingen.
Helaas, het water uit de bronnen bleek ondrinkbaar en na 15 jaar bleek de toevoer van water te moeilijk en werden het fort en de stad verlaten en werd Agra de hoofdstad. Keizer Akbar was een heel tolerant man, want op meerdere plaatsen is er symboliek van de drie grote godsdiensten, Islam, Christendom en Hindoeisme. Zijn ruimdenkendheid ging zover dat hij zelfs een vrouw had van elke godsdienst. We hadden ons voorgenomen om ons te laten gidsen door een jonge gids, en zeker geen schoolmeestertype. En ja, er was er een die goed engels sprak en die een goede indruk naliet. We waren hier de enige "witte" toeristen, verder alleen maar Indiërs, er was dus concurrentie om te mogen gidsen. Het vervelende gevolg van de afwezigheid van andere buitenlandse toeristen was dat we gans de tijd omringd werden door kind-verkopertjes met een ongeziene hardnekkigheid. Ze bleven beleefd, maar ze bleven ook gans de tijd in onze nabijheid. En hoe dichter bij de uitgang, hoe meer de prijs van hun prullaria zakte. Eerder uit kompassie met hun beleefd doorzettingsvermogen hebben we ons toch laten verleiden om enkele pauwenveren en een mini-schaakbordje te kopen.
Over de gids kan ik niet zo positief zijn. In het complex bevindt zich ook een "heilig" graf. Maar volgens onze gids moesten we eerst een gift doen voor de arme mensen in de regio. We konden het graf onmogelijk bekijken als we niet eerst die gift deden. En daar was een speciale manier voor: een doekje kopen en dat dan onmiddellijk terug geven ! Het kwam ons nogal vreemd over. Terwijl we probeerden te snappen waarover het ging zagen we de een na de andere lokale familie passeren. En waarom moesten die geen doekje kopen? Dat was niet nodig, lokale mensen hoefden dat niet te doen. Onze argwaan was terecht, nergens was er ook maar een suggestie dat hier een betrouwbare vereniging bezig was geld in te zamelen en toen we ons begonnen kwaad te maken keerde het tij vlug. Plots konden we toch verder wandelen zonder doekje. Het is de enige plaats waar we zulke platte commerce en afzetterij hebben vastgesteld. Een beetje verder stelde de gids ons plots voor aan zijn "vader", die ons verder zou gidsen. Maar de brave man sprak veel minder goed Engels, het was eerder een lesje opdreunen, maar gelukkig toch interessant genoeg om ons te boeien.

Bij aankomst in Agra in de vooravond reden we direct naar Agra Fort. Nog maar eens een fort, en toch weer gans anders. Maar deze keer geen gids. Het fort is indrukwekkend en op tijd en stond was er een bordje met wat uitleg. Vanuit het fort mochten we een eerste blik werpen op het Taj Mahal in de zachte avondgloed en met een lichte nevel boven de rivier.
Onze chauffeur wist een goed restaurant in Agra voor ons avondeten. Maar de leperd had een verrassing in petto. Het was hem ter ore gekomen dat het mijn verjaardag was en in het restaurant kwamen ze onmiddellijk na onze bestelling af met een verjaardagstaart. Een leuk dessert, dachten we, maar nee, de taart moest onmiddellijk aangesneden worden, er was geen discussie mogelijk. Het schijnt in India de gewoonte te zijn dat men zoiets doet vóór de maaltijd. En het restaurant was effectief een van de betere van onze reis.
Dank je Deve en cie.

Geschreven door Frans.annemie