Om 8u30 vertrekken we uit ons hotel naar de New Bridge, waar Deve ons zal opwachten om ons naar de startplaats van onze fietstocht te voeren. Vandaag willen we de omgeving per fiets verkennen. Blijkt dat New Bridge niet de officiële naam is, maar eerder de naam in de volksmond en zelfs politieagenten wisten maar half waarover we het hadden. We hebben meermaals de weg moeten vragen, maar gelukkig is Bieke een crack in het herkennen van plaatsen waar ze ooit geweest is. Haar unieke shopervaring over gans de wereld is hier duidelijk een meerwaarde. Gisterenavond bij onze aankomst in het halfduister dachten we dat er maar één brug was, maar er zijn er meer. Steden in India kennen een wirwar van straatjes en Google-maps buiten Europa gebruiken, is vragen naar torenhoge GSM-rekeningen, en papieren stadsplannen vind je hier bijna nooit.
De fietstocht zelf begint aan de rand van de bebouwde kom en al vlug bevinden we ons op het platteland. De streek is hier niet meer zo vlak en we krijgen rap les in tijdig-schakelen op de mountainbike. Onze fietsgids heeft meerdere haltes voorzien. Zo leren we "CURD" maken met de melk van de (loslopende) koeien. Curd is een melkproduct dat in India heel populair is. Het lijkt goed op yoghourt en en als je yoghourt vraagt op restaurant, dan krijg je meestal curd. Soms wordt het ook toegevoegd aan het eten als het een beetje te spicy is om de mondbrand wat te blussen. Het is makkelijker plaatselijk in de keuken te bereiden dan onze yoghourt.
Ook hier is iedereen bezig zijn huis op te smukken voor het Diwali feest van volgende week. Zo zagen we een oma en kleindochter de toegang voor hun woning mooi glad strijken, met een soort stabilisé, dachten we. Maar toen we gingen kijken was er een grote hoop stront en in plaats van die te drogen en als brandstof te gebruiken, zoals ook hier gebruikelijk is, gebruikte ze die om een mooie toegang te bekomen. We zijn eerbiedig en respectvol op afstand gebleven!
Een beetje verder stoppen we aan een schooltje. Er waren een vijftal klasjes, en maar één meester die van het ene naar het andere klasje liep. Eén leraar was wel heel weinig, maar zelfs alle andere leraren aanwezig waren, had niet elk klasje een leraar. Het schooltje was een staatsschooltje en de leraar werd betaald door de staat. Onze leraar was best tevreden met zijn job en zijn inkomen. Hij beweert dat hij rond de 50.000 roepies (625€) per maand verdient, en tegen de pensioenleeftijd zou dit 60.000 roepies (ong. 750 €) moeten zijn. Het onderwijs is verplicht in India tot 14 jaar, maar die verplichting is met een korreltje zout te nemen. Ook nu waren er veel afwezigheden, o.a. door de voorbereidingen voor het Diwali feest. Volgende week krijgen de leerlingen dan ook 2 weken verlof. In India is er parallel ook privaat onderwijs. Toen we hem vroegen of het niet interessanter was om les te geven in een privé school, moest hij niet lang nadenken. De staat betaalt dubbel zoveel als in het privé! Wat ons sterk opviel was de rust en de stilte in de klassen als de meester er niet was. Wat een verschil met onze (verwende) kinderen.
Onze fietstocht werd afgesloten met "een lunch in een lokaal restaurant". Dat laatste klopte niet helemaal. De lunch was er, maar het lokaal restaurant was een privé woning die ze aan het verbouwen waren, We kregen een maal voorgeschoteld zonder veel keuze noch uitleg. De gids zal hier wel een percentje aan overgehouden hebben !

Na een korte rust in het hotel trekken we de stad in. Udaipur heeft zoals alle Indiase steden veel shops en daartussenin staat steeds een of andere tempel. Zo arriveren we met onze nieuwsgierige ogen op een binnenpleintje, niet echt voor toeristen bedoeld. Maar de vriendelijke Indiërs geven direct een woordje uitleg. Hier kunnen arme mensen één of tweemaal per dag iets komen eten. In tegenstelling tot Dehli zien de mensen die hier komen er veel havelozer en magerder uit. Zo belanden we via een achterpoortje in de aanpalende tempel, de Jagdish Temple, en krijgen we rondleiding in het verrassend mooie complex. We waren van plan om nog eens langs het koninklijk paleis te wandelen, maar het was juist sluitingsuur en de militairen van wacht waren onverbiddelijk. Na nog wat dwalen in de straatjes van Udaipur besluiten we de dag met diner op het dakterras.

Geschreven door Frans.annemie