De jetlag heeft niet teveel invloed gehad, we waren veel te moe, en hebben al bij al een voorspoedige nacht gehad. 's Morgens maken we kennis met onze gids, Hans, die ook maar een kort nachtje gehad heeft. We hadden hem aan de luchthaven verwacht om ons op te wachten en te begeleiden naar het hotel, maar zijn vlucht vanuit Las Vegas naar San Fr. was gecancelled, door de rookproblemen. Gelukkig was er de bus er, en wonder boven wonder hebben de 36 Vlamingen elkaar aan de bagageband gevonden.
Hans is een Ex-Nederlander, die met een Amerikaanse gehuwd is, en al vele jaren in de US woont. Hij zal ons de hippiestad wat leren kennen. We bezoeken het stadhuis, rijden rond met onze bus, en bewonderen de talrijke victoriaanse huizen. Naar onze normen is het een jonge stad, maar toch heeft de stad een zekere charme en persoonlijkheid.
Ik vind de groep wat te groot. Zo een groep vraagt een grote bus en dat is lomp om te manoeuvreren. Ook in- en uitstappen duurt lang, temeer omdat iedereen door dezelfde deur moet. Amerikaanse bussen hebben slechts een deur vooraan, en de verklaring is, dat de chauffeur verantwoordelijk is als er iets gebeurt, zelfs als het ongeluk door pure verstrooidheid van de persoon wordt verwekt. En dus heeft hij liefst alles onder controle.
Wat ook opvalt in de stad, is het aantal daklozen. Daklozen krijgen hier gratis bijstand, medische zorgen en wat voedselbedeling. Maar dat trekt natuurlijk mensen van elders aan. Grond en huizen zijn hier peperduur door de nabijheid van Silicon Valley. Gewoonlijk is hier een perfect klimaat en een mooie blauwe hemel, maar nu is de lucht wazig door de bosbranden 20 km verderop ( maar de stad zelf is veilig, gebouwd op een schiereiland ). Soms zie je zelfs heel kleine zwarte asrestjes door de lucht. Het zou de dag met de meeste luchtvervuiling ooit zijn in de geschiedenis van de stad.
Onze tocht gaat verder naar en over de fameuze Golden Gate brug, naar Saussolito, een rijkemansvoorstadje. Daar heb ik een hamburger geproefd, een watte-pistolee met een stuk vlees ertussen en french fries. Dat zou een portie voor een persoon moeten wezen, maar we hebben er met ons twee van gegeten en een overschot in de trashbak gegooid.
Met de veerboot zijn we dan terug gevaren naar Fishermans Warf, langs het beruchte Alcatraz.
In Chinatown hebben we een wandelingske gedaan, maar we bleven teveel op de brave wegen om het een echt bezoek te noemen. De kabeltram aan het werk zien was toffer. Er zijn er maar drie meer die echt werken, maar dat is een stukje San Francisco uit de boekjes, gelukkig nog niet helemaal verdwenen. Curieus is ook het stukje Lombard street met zijn vele haarspeldbochten, die er zijn omdat dit het er werkelijk zo steil is, voor de voetgangers is de stoep in trapvorm!
Het eten 's avonds toonde ons de andere zijde van dineren in een zeer toeristische wijk (Fisherman's Warf) : zeer matig eten, en veel te duur. Maar voor het eten moet je niet in de USA zijn, dat wisten we.

Geschreven door Frans.annemie