We zitten in onze car als ik dit verslagje neerschrijf. Hier is het nu bijna 9 uur, in ons vaderland is amper 8 uur met de intrede van de wintertijd. Het wordt terug een overgangsdag met een lange rit naar de Drakensbergen. De laatste dagen hebben we een beetje teveel in de auto doorgebracht om goed te zijn. Eerst volgen we de kustroute naar Durban, vandaar gaat het landinwaarts via Estcourt naar ons Alpine Resort.
De dag is nog pril, en toch is er al goed en slecht nieuws.
Eerst het slechte nieuws: ik moet ergens ik-weet-niet-waar mijn trui vergeten hebben in een restaurant. De ongegronde vrees dat het 's avonds sterk zou afkoelen, noopte ons ertoe iets mee te nemen voor het geval dat... Eigenlijk was die trui niet nodig, want zelfs al werd het wat frisjes, dan compenseerde de wijn ruim voldoende de temperatuursdaling.
Maar er is ook goed nieuws: het zonnetje schijnt. Na enkele wisselvallige dagen met bewolking en zelfs wat lichte regen en onweer, belooft het vandaag een mooie dag te worden. Zelfs al zit je in de wagen, ook dan is het aangenamer rijden bij mooi droog weer, dan met grijze wolken en (mot)regen.
Ook heb ik mijn leesbrilletje, dat al even spoorloos was als mijn trui, teruggevonden in mijn valies bij de reisapotheek. Voor alle zekerheid had ik er drie meegenomen, ik ken mezelf. Maar nog goed nieuws, mijn hoofdlampje, ook al zoek, is ook terecht. Gisterenavond zijn we heel smakelijk gaan eten in een visrestaurant. Eens lekkere vis kunnen eten tussen al dat vleesgeweld, was een heel welkome afwisseling. Ik heb een "sole" geproefd, met grote lekkere garnalen en mosselen in speciaal sauske, dat alles begeleid met chips of season vegetables naar keuze, en dat voor 129 rand, dus voor ongeveer 8 euro. Duur kan je het hier niet noemen, en alles is altijd prima bereid in heel ruime porties. Maar laat me terugkeren naar het hoofdlampje. Gisterenavond reeds bij thuiskomst voelde ik nattigheid, en deze morgen in het daglicht werd het bevestigd: geen hoofdlampje te vinden. Verdorie, ik was terug hervallen in mijn oude ziekte: iets achterlaten in een resto. Als er na een wetenschappelijke eetpartij in het Oud Stadhuis in Geluwe iets achtergebleven is, belt de bazin altijd eerst naar mij. Het zal wel zijn reden hebben. En dus vraag ik onze gids of hij niet eens wil stoppen aan het resto om navraag te doen, wie weet. Helaas, om 8 uur 's morgens was er niemand aanwezig en de uitbater woonde ergens elders. De rit die we voor de boeg hebben is te ver en duurt te lang om 2-3 uur te wachten tot hij opent, zonder zeker te zijn dat het er daadwerkelijk nog ligt, en dus kruis erover. Terug in de wagen, enkele kilometers verder, suggereerde Annemie dat er toch niets meer op tafel lag toen we vertrokken, en dat ik het misschien in haar saccoche gestoken had. En warempel, het zat erin. Die verstrooidheid van mij is toch een moeilijk te behandelen chronische aandoening.
En zo arriveren we na een vlotte rit over autosnelwegen, en op het einde over rustige gewone wegen in ons verblijf, in het Alpine Heath Resort. Hier is ruimte in overvloed, niet alleen in deze verlaten bergstreek, maar ook op het parkdomein en in onze drie-slaapkamerbungalow die we voor ons tweetjes alleen hebben.

De "Drakensbergen" is eigenlijk een lange keten van bergen, van meer dan 1000 km, die zich uitstrekt van noordoost naar zuidwest. De Blyde river canyon die we bezocht hebben vóór het Krügerpark ligt in de noordoosthoek. Tijdens de winter kan het hier ferm koud zijn met sneeuwval , en er zijn zelfs enkele skioorden !
Maar nu is het lente en men voorspelt voor de volgende dag een tropische warmte, abnormaal voor de tijd van het jaar. Dus besluiten we onze wandeling vroeg in de morgen te starten. Iedereen verlangt ernaar om eens de beentjes te rekken ,en na al dat autogerij tijdens de safari's eens zelf actief te zijn. Er zijn enkele mooie goed aangeduide wandelingen, echter wat korter dan beschreven. Zo worden we verplicht om wat bij te improviseren en minder evidente paadjes te volgen. Een blik op een meute Kaapse elanden is onze beloning, die hadden we nog niet gezien. De verhoopte roofvogels en de zeldzame lammergier krijgen we echter niet te zien. Na een laat middagmaal en enkele biertjes stellen we de geplande kortere wandeling uit om wat te chillen aan het zwembad of in ons huisje, elk op zijn manier genietend. De warmte en ook de soms stormachtige wind hebben ons een beetje murw gekregen, iedereen is een beetje verbrand . Vandaag 33 graden en veel zon, maar morgen slechts 18 graden en veel bewolking volgens de lokale Frank Debooser.

Geschreven door Frans.annemie