Om half tien is het vertrek gepland uit ons hotel voor een korte rit naar Jodhpur, amper een vijftigtal kilometers. Ons busje staat ons op te wachten op de parking van het hotel, en natuurlijk zijn we benieuwd of alle problemen van de baan zijn. Deve zegt wel dat alles terug oké is, maar eerst rijden en dan geloven.
We arriveren vlotjes aan fort Mehrangarh in Jodhpur, Deve slalomt (deze uitspraak is in India letterlijk te nemen) terug op de baan als in zijn glorievolle eerste reisdagen. We klimmen omhoog met ons busje naar de ingang van dit majestueuze fort, gebouwd in 1459 en in de loop van de jaren sterk uitgebreid. Het fort ziet vanuit de hoogte neer op de oude stad en was haast oninneembaar. Op sommige plaatsen waren de muren 36 m hoog en 21 m breed. Het bezoek aan het fort was meer dan de moeite. Vele zalen zijn omgebouwd tot museum en geven ons een beeld van het leven van de rijkere kastes in vroegere tijden. De vele zalen op de verschillende verdiepingen zijn hier zo goed mogelijk gebruikt. Hier waren wel tamelijk veel Indiaanse bezoekers, en voor vele scholen was het de jaarlijkse schoolreis. Ergens op een tussenverdieping werden we uitgenodigd voor een sessie van spirituele muziek, gratis en volledig vrijblijvend, en 100% zeker transcenderend, wat dat ook wil betekenen. Maar toen we na een tiental minuten geen interesse toonden voor hun (veel te dure) cd en ons ervan af maakten met een kleine tip, was hun vriendelijkheid plots verdwenen. Spiritueel zolang het maar een centje opbracht!
Na het fort stoppen we aan het Jaswant Thada mausoleum, gebouwd in 1899. Het is er veel rustiger dan in het drukke fort met al zijn luidruchtige schoolreizen, maar toch ook heel mooi. Het is gebouwd in wit marmer en geeft ons een voorsmaakje van het Taj Mahal.
Dan kunnen we kennis maken met ons hotel, terug een "Heritage" hotel, de omgebouwde woonst van een maharaja. Alles wordt er maniakaal onderhouden. Ik zeg niet dat ze het gras knippen met schaar en meetlat, maar het zal toch zoiets zijn. Een verdwaald blaadje wordt zo vlug mogelijk verwijderd.
Na de middag trekken we naar de oude stad, we willen immers die blauwe huisjes ontdekken. Maar de eerste halte is aan de "stepwell" Toorji Ka Jhalra. Stepwells zijn kunstmatige waterputten (wells), diep uitgegraven to aan het grondwater en dan mooi uitgewerkt met treden (step). We hadden er al enkele ontmoet o.a. in de omgeving van Mandawa, maar deze hier is toch wat meer speciaal en veel imposanter. Hij dateert van 1740, De moderne tijden hebben zijn functie als watervoorziener teniet gedaan, nu is het een attractie en een duikput voor waaghalzen. En dan gaan we op zoek naar de blauwe huizen. Deve moet hier voor gids spelen, maar het is duidelijk zijn interesse en zijn kennis niet, als Jodpurgids zou hij zakken. Na een miniwandeling stelt hij ons voor om zelf er op uit te trekken en op een bepaald uur terug te zijn. Hij zag het niet meer zitten om verder te wandelen (en te klimmen met zijn buikje). Alleen straatnamen zie je hier niet, dus goed onthouden waar we gewandeld hebben is de boodschap. Al zoekend komen we plots in een niet-toeristisch steegje. Kinderen spelen op straat, mannen naaien in hun mini-atelier, de barbier doet zijn werk in een piepklein lokaaltje, vrouwen kletsen en waken intussen over hun talrijke kroost, en een koe en straathonden ontbreken nooit in het Indiase straatbeeld. Jan kan het niet laten om zijn balvaardigheid te tonen, en neemt voor de eerste maal in zijn leven een cricketbat vast. Eén slag en direct mocht hij zich aansluiten bij het lokale team !
Daarna trekken we de bazaar in om de winkeltjes en boetiekskes te bekijken, en wie weet, een koopje te doen. Het is hyperdruk In de straatjes van de oude stad. Iedereen wil nog van alles kopen voor het komende Diwalifeest. Onze ladies vinden het top, het is duidelijk dat ze getrainde shoppers zijn, maar de drukte, het onophoudend getoeter en geclaxonneer bezorgen me hoofdpijn en ik ben blij als het ook voor hen genoeg is geweest. Winkelen is nooit mijn sterkste kant geweest.

Geschreven door Frans.annemie