Vandaag gaan we naar Sarnath op een 15-tal kilometers van Varanasi. Hier bevindt zich de wieg van het Boeddhisme. In 532 voor Christus verkondigde Boeddha hier zijn leer van gematigheid in alles en ontstond de "Sangha", de boeddhistische gemeenschap van monniken. Voor de Boeddhisten is dit dan ook een echt bedevaartsoord. Nu resteren vooral nog ruïnes van het vroegere klooster. Veel werd verwoest in de 12-de eeuw toen de Islamieten het land waren binnengevallen en hun geloof opdrongen. De taxichauffeur die ons naar Sarnath bracht kon weinig uitleg geven en voor we het goed beseften stonden we in een mooie tempel, die echter een Jain tempel bleek te zijn. Boeddhisme en Jainisme zijn wel heel nauw verwant en vinden allebei hun oorsprong in Indië. Beide godsdiensten zijn stokoud en dateren van rond de zesde eeuw vóór Christus, beide geloven in de wedergeboorte en beide pinnen zich niet vast op een of andere godheid. Het is meer een levensfilosofie.
Na een bezoek aan de Jaïntempel zochten we de echte ingang van het park met de ruïnes van het Boeddhaklooster. Hier moest evenwel inkom betaald worden, en dat kon alleen online via internet. Maar dataroaming in India is een dure aangelegenheid, en daar stonden we. De vooruitgang kan soms heel duur zijn. Hadden we dit geweten dan zouden we de tickets in het hotel besteld hebben via de WiFi. Maar voor alles is een oplossing en een vriendelijke ondernemende jonge Indiër bood ons zijn diensten aan. Met zijn smartphone bestelde hij 4 tickets en die konden we fotograferen van zijn GSM, zodat we de EAN code hadden en binnen mochten. Hij was zo eerlijk om op voorhand te zeggen hoeveel percent hij bij zijn prijs voegde. Nu waren wij een van de zeldzame buitenlandse toeristen maar het was anders wel een heel leuke bijverdienste.
Voor sommigen zijn deze rustgevende ruïnes een ideale meditatieplaats. We zagen monniken en ook een groepje westerse jongelui die probeerden om zich te verdiepen in de leer van Boeddha of gewoon tot rust te komen na een nachtje uit.
Na een bezoek aan het kleine maar mooie museum van Sarnath bracht onze taxi ons naar het "Sparrow café". Ik vermoed dat er ooit iemand van National Geografic geweest is waardoor het enige bekendheid heeft verworven, maar echt aanraden kunnen we het restaurantje niet. We kregen een Thali schotel met onbekende ingrediënten. Noch de jongeman, noch de (vermoedelijke) bazin was het Engels echt machtig. Maar het was naar lokale normen veel duurder dan elders en allesbehalve gezellig. Volgens onze reisinformatie hielp de eigenaresse vrouwen in nood, maar dat kwam bij ons niet over. Door hun gebrekkige kennis van het Engels was een gesprekje onmogelijk.
Normaal stond er een boottocht op het programma in de namiddag, maar de stroming van de Ganges was nog te sterk en de politie liet nog geen bootjes toe op het water. Dus deden we nog een wandeling langs de ghats en de smalle straatjes van het oude Varanasi. Zoveel volk en geen terrasjes om gezellig een pintje te drinken, want binnen een straal van 1 kilometer langs de Ganges is het verboden te roken, vlees of alcoholische dranken te consumeren. Zo was ook het biertje in het hotel feitelijk illegaal, maar de jonge ober bewaarde die ergens apart, en rond het blikje draaide hij steeds een wit servetje. Wij betaalden ong. vier euro voor een blikje Kingfisherbier, maar dat pintje 's avonds deed zo een deugd.

Geschreven door Frans.annemie