Wij zijn allen heelhuids en gezond terug uit de Danakil. We hebben heel mooie landschappen, vulkanen, zoutvlaktes, kamelen, maanlandschappen en nog veel meer gezien. En het was helemaal niet gevaarlijk! (wel overal militaire begeleiding op de achtergrond, vooral mooi voor de foto, maar verder geen enkel probleem). Ook de temperatuur viel goed mee, minder erg dan gevreesd, we zijn allen heel blij dat de we ons niet hebben laten vangen door de negatieve berichtgeving. Nu heb ik juist mijn douchke genomen, om de vuiligheid en het stof van vier dagen af te spoelen. Morgen verhuizen naar Lalibela, en op het busje hoop ik de blog verder bij te werken. Ondertussen, voor wie denkt naar Ethiopie te gaan en twijfelt voor de Danakil: DOEN. Het is ongetwijfeld het hoogtepunt van onze reis.

Dit mini verslagje is vooral bedoeld om ongeruste zielen gerust te stellen.
De groetjes van de zeven musketiers, en hopelijk lukt het om enkele foto's over te zetten.



.......



Het is niet goed dat een schrijver vanaf het begin meedeelt dat zijn story eindigt met een happy end, maar ja, ik denk dat sommigen toch blij waren dit te lezen. Dus nu het relaas van vier prachtige dagen, en ik zal jullie verwennen, alles in een keer.
We vertrokken s'morgens uit ons hotel met 2 Toyota landcruisers (4x4). De eerste verrassing was echter voor het vertrek, toen onze nieuwe gids, Kyros, ons zei dat in onze zeer beperkte bagage voor de 4 dagen, de zwembroek niet mocht ontbreken! Gingen wij wel naar een van de heetste en meest onherbergzame plaatsen op aarde? (gemiddelde temperatuur 40gr)
Zo vertrokken we toch al wat meer op ons gemak, en misschien zouden we toch niet teveel stinken na de tocht. We reden gezapig naar de voet van de Erta Ale, de vulkaan, die we s' avonds zouden beklimmen. Onderweg wat stops, wat kennismaken met Afar gewoontes enz. De weg leidt eigenlijk naar Djibouti , en wordt alleen bereden door vrachtwagens en toeristen . Op een bepaald moment slaat onze driver af, een piste in naar een Afar-dorpje, midden in de woestenij. Daar zouden een duizendtal mensen wonen, verspreid in de dorre, schrale woestijn. Van daaraf begint een piste over de lavastenen en rotsblokken, aan een tempo van 5/uur. Het is donker als we aan het basiskamp toekomen, en om 7u15 s'avonds starten we voor een tocht in de duisternis naar de kraterwand. Doordat we hier dicht bij de evenaar zitten, duren de dag en de nacht gans het jaar door bijna even lang. Het eerste uur stappen was onze gids een kameel, origineel, maar toch niet aan te raden. Zijn tempo was wat te hoog en we hebben ons wat moeten forceren tijdens die nachtelijke trip. Op die kameel zat een van onze vrienden die graag eens anders wenste te reizen. We moesten hem laten gaan, bergop over de rotsen, met een hoofdlampje als straatverlichting, het schip van de woestijn volgen ging boven ons petje.
Bij onze groep sloten zich 3 jongeren aan, een Brit, een Duitse, en een Italiaanse. La mia professora d'italiana sara (con accento, ma non trovo la lettera nella tastiera) che ho parlato con la ragazza qualche parola durante la salita.
Op 50 m van de krater bereikten we onze slaapplaats, maar eerst nog wat hogerop om de gloeiende lava te zien. Een eerste poging om de kraterwand te bereiken mislukte, want de krater was boordevol lava en begon over te lopen, het risico bestond dat een rode lavastroom onze terugweg zou afsnijden. Geen nood, op een. 300tal meter van de krater was een heuveltje van waarop we de kolkende lavamassa en het lavavuurwerk konden bewonderen. De firma RAMVER heeft prachtige opnames gemaakt, maar ik vrees dat ik ze niet op de iPad zal kunnen overzetten. Stanco morto vielen we om 12u15 op ons moussematras in een poging om een 4tal uur te slapen. Om 5 uur, nog in de duisternis stonden we echter al weer klaar om af te dalen.
Pas bij het bereiken van ons basiskamp, een kleine drie uur later was er een ontbijt.

Onze tweede dag is wat rustiger. We reden verder tot het Afderameer. Dit meer, 25 op 9 km groot, bevindt zich 104 m onder de zeespiegel, en wordt op verschillende manieren gevoed. Grootste leverancier is de rode zee, waarmee het een ondergrondse verbinding heeft en die zoutwater levert. Daarnaast zijn er warmwaterbronnen met zoetwater. Dus hebben we gezwommen, of liever gedreven op het zoute water, en ons afgespoeld in het water van de bron, en na een nachtje slapen onder de sterrenhemel in open lucht, aan de boorden van het meer, de volgende ochtens hetzelfde scenario.
Hier wordt veel zout gewonnen in bekkens naast het meer, de warmte zorgt voor spontane verdamping, en na 3 maanden vullen en hervullen wordt er geoogst. Hard labeur in deze hitte, en betaald per kubieke meter, hier kunnen onze vakbonden zich eens echt nuttig maken. ( volgens onze gids zou er twee miljoen ton zout gewonnen worden door 423 compagnies).


Maandag 31okt.

Vandaag rijden we naar Dallol waar de Afars manueel zout ontginnen, volgens een eeuwenoude werkwijze. Dit zout heeft een andere kwalíteit, maar is ook afkomstig van het rode zeewater. Er is een verbindingsweg van 80 km tussen Dallol en de Erta Ale regio, maar die is zo slecht dat men nu verkiest de nieuwe weg te gebruiken die van Dallol richting Mekelle leidt, een grote omweg, maar veel winst in tijd en sleet aan de wagens.
Het gewonnen zout wordt echter nog altijd per kamelenkaravaan vervoerd.
We zien onze eerste kamelenkaravaan, en bewonderen de zonsondergang vanop de zoutvlakte. Hier en daar is echter wat water op de vlakte, genoeg om onze schoenen te attaqueren. Nacht in openlucht in Dallol, temperatuur s'nachts vermoedelijk tss 25 en 30 gr.

Dinsdag 1 Nov.

Vroeg opstaan, met de zon voor een intense voormiddag
We trekken verder de vlakte in, onderweg zien we de kamelen die naar de ontginningsplaats trekken. Zelf gaan we eerst naar een heel speciale plaats waar water en tien mineralen zorgen voor een fantastisch schouwspel. Zoiets moet je zien, en is niet te beschrijven, dus wie denkt dat hij met de blog te lezen alles van Ethiopië kent en weet, is eraan voor de moeite. Zelf komen is de oplossing!
Daarna trekken we naar een zoutbos. De erosie heeft hier allerlei rare vormen gemaakt in het zout. Terug iets om te zien. Ondertussen zijn de lokale mannen al naarstig aan het werk onder de brandende zon. Zoutblokken worden uitgekapt en verwerkt tot kleinere blokjes. Ook hier betaling per stuk, niet te geloven hoe een mens hier 8 uur per dag kan werken.
En dat was dan het slotstuk van onze Danekilsortie. Nergens gevaarlijk, maar overal discrete begeleiding van militairen. Nog een weetje voor toekomstige reizigers: het woordje WC moet hier nog uitgevonden worden, elk zoekt zijn hoekje en rotsjes zijn niet altijd voorhanden, struiken groeien hier ook niet! Trek je plan is het devies.
Zo bereiken we tijdig Mekelle om ons eens goed te wassen , onze achtergelaten valiezen te herschikken en een biertje en een wijntje te consumeren.

Geschreven door Frans.annemie