.Onze laatste echte bezoekdag in dit mooie land verliep toch niet zonder horten of stoten. Onze chauffeur wilde de Mursi stam vroeg bezoeken, want blijkbaar had hij al enkele nare ervaringen met deze stam. Als ze centen hebben, kopen ze in Jinka (op 45 km) alcohol, en beginnen ze soms al in de voormiddag te drinken. Ook de vrouwen zouden zich al eens laten gaan, en dat geeft bij bezoek dikwijls problemen.
Daarom weeral om 6 u plaatselijke tijd vertrekken, en dus nog wat vroeger opstaan, teneinde mogelijke problemen voor te zijn.
Welgemutst in ons busje, en op naar de Mursi vanuit ons logement in Turmi, over grindwegen en asfaltwegen vol putten, eerst naar Jinka, waar we ook die nacht zouden logeren. Daar vernamen we dat ons hotel gewijzigd was, niet Jinka resort, maar het Orit hotel.
En vanuit Jinka dan nog eens een hobbelige grindweg, 45 km ver maar niet aan 45 per uur!
Onze driver zette er een goede vaart achter, in Jinka ons ontbijt, en op naar de Mursi.
we hadden ruim de tijd om de vrouwen met schotellippen en naakt bovenlijf te ontmoeten. Onderweg kregen we gezelschap van een "scout" (een lokale man met een geweer om ons zgz te beschermen) en een lokale gids die de stam goed kende, en vlot engels sprak. Hij zou ons nog goed van dienst zijn.
Ook hier is het boter bij de vis om te fotograferen, dat kennen ze verdorie goed. Elke foto gaat vergezeld van een briefje van 5 Birr (= ongeveer 20 cent), en ze verdienen graag een centje. Ze vechten bijna om op de foto te mogen komen, het is elk voor zich. Soms vragen ze al eens 10 birr ( het woordje "ten" behoort tot hun zeer beperkt vocabularium, net als "money, money"), maar als je dan resoluut weigert lachen ze eens, en denken ze vermoedelijk: wie niet waagt, niet wint.
Al bij al verliep het bezoek gemoedelijk, veel minder opdringerig dan men ons had wijsgemaakt.
En dan keren we terug, weer de grindweg, bergop, bergaf naar ons hotel in Jinka .
Na een tijdje rijden beslist onze driver eens te stoppen om zijn motor te laten afkoelen. Ieder stapt uit de bus, en we genieten van het mooie, bergachtige landschap, onder een snikhete zon. Na enkele minuten worden we terug opgepikt en gaat de trip verder.
Enkele kilometer verder stopt hij opnieuw. "Wandel maar even verder, ik pik jullie straks wel op". Maar na een tijdje stappen, en nu en dan wat achterom kijken, werd het ons duidelijk dat het busje niet volgde. De panne was blijkbaar ernstiger dan eerst gedacht. Omdat we dachten dat we slechts enkele minuten zouden moeten wandelen, hadden we alles op de bus gelaten, ook onze flesjes water en onze fototoestellen.
Telefoontjes tussen de lokale gids en de driver brachten een waterprobleem aan het licht. Daarop belde de gids enkele vrienden met een moto op, om water te brengen, zowel voor ons als voor onze car. Nog 20 à 25 km van Jinka schatte onze lokale gids.
Na wat palaveren, eindigde het ermee dat ieder als bijzitter op een moto naar ons hotel in Jinka werd gebracht, een avontuurlijke tocht over grindwegen met putten alom en sporen van vrachtwagens, bergop, bergaf. Sommigen hadden de naam van het hotel vergeten en moesten eerst wat rondjes rijden, vooraleer ze met veel armgezwaai het juiste hotel vonden. De eerste pint was al even leeg, vooraleer de laatste van ons groepje arriveerde.
En toen restte ons niets anders dan met een klein hartje te wachten op onze driver. De volgende dag stond een rit van 6 uur op het programma naar Arbaminch. Daar moesten we onze plaatselijke vlucht halen om dan dezelfde dag vanuit Addis Ababa door te vliegen naar Brussel. Enkele biertjes en wat lokale Ouzo (best te vergelijken met een Ricard) hielpen ons in het lange wachten. Het was al schemerdonker, rond 18u30 als ons busje met de bagage arriveerde aan het hotel. Er bleek een gaatje in de waterleiding te zijn, en dat was veroorzaakt door een losgekomen stuk door het vele schudden en daveren. Maar de driver had er goede hoop op dat we de volgende dag tijdig in Arbaminch zouden aankomen.
Ondertussen zijn we allen veilig geland, en is dit (voor)laatste verslagje getypt in comfortabele omstandigheden op de computer, en niet meer op de Ipad, in een schuddend busje of een saaie hotelkamer.
Over enkele dagen zal nog een epiloog volgen, met nog wat foto's van Amie .u
Ik hoop dat jullie genoten hebben van onze belevenissen, en tot binnenkort.

Geschreven door Frans.annemie