Vandaag is het onze laatste dag, morgen héél vroeg vertrekken we naar het vliegveld huiswaarts. Maar eerst nog een toerke in LA en omgeving. En als afscheidsgeschenk krijgen we een heuse hittegolf, men voorspelt 38 à 39 gr Celsius (hier in Amerika wordt alles uitgedrukt in graden Fahrenheit - zo bereiken we vandaag de 102 gr) ! Normaal moet men zich hier in deze periode tevreden stellen met 25 gr C of wel 77 gr F, wat ook niet mis is.
Ons hotel is er een van een Japanse keten, en bevindt zich ook midden in de Japanse wijk. Zoals vele steden in de USA met al zijn inwijkelingen, hebben veel landen hier hun eigen wijk. Al rijdend met de bus bevonden we ons zelfs plots midden in de Ethiopische wijk, met vlaggen en eigen geschrift op de etalages. Maar ik kan niet zeggen dat ik me terug in Ethiopië voelde, het was Amerika met een laagje Ethiopisch vernis. Het is een sjiek hotel, en bij het ontbijt zijn allerlei aziatische gerechten te rijden, warm, koud, met rauwe vis, warme groenten en allerlei onbekende smaken. In het begin van de reis zou ik wel een en ander eens getest hebben, maar zoals de meesten onder ons, zijn we na 2 weken ontbijtbuffet al heel wat soberder geworden. Kwestie van niet te hard te moeten regiemen de volgende weken.

Na een kilometer met de bus houden we een eerste halte aan de Walt Disney Concert Hall. Dit architectonisch pareltje werd ontworpen door Frank Gehry, de man die ook het Guggenheim museum in Bilbao ontwierp. Ik vind het een juweel, controversiëel, maar geslaagd.
Zoals in Bilbao bestaat het dak uit metalen platen, die eerst blinkend waren. Maar ze weerkaatsten de zon dermate dat er in de naburige gebouwen oververhitting ontstond, niettegenstaande de alomtegenwoordige airco, en daarom hebben ze de platen moeten mat schuren. Maar het blijft een impressionnant meesterwerk.

Dan rijden we naar Hollywood. Hiervoor rijden we langs heel wat opnamestudio's, waar allerlei ook hier bekende TV-series worden opgenomen. Ter hoogte van het Chinese Theater houden we opnieuw halt, en wandelen we op de Hollywood Walk of Fame, waar allerlei sterren hun ster gekregen hebben op de stoep. Er zijn er al meer dan 2500, een beetje van het goede teveel als je het mij vraagt. En een fotootje waarbij Annemie haar bewondering uit voor Celine Dion hoort erbij.

Vandaar naar Beverley Hills. Hier maken we een wandelingetje door de duurste winkelstraten, maar eigenlijk is hier niet veel te zien. Bepaalde dames van ons gezelschap hadden wel een andere mening.
In het aangename kuststadje Santa Monica hebben we onze lunch; Hier eindigt de fameuze route 66 op de pier van Santa Monica. Verder rijden kan niet meer of je eindigt in het water.

Niet veel verder bevindt zich Venice Beach. Een groot, maar leuk contrast met het stijlvolle Santa Monica. Venice heeft een lange strandboulevard, met allerlei shopkes en kioskjes. Het is hier veel minder sjiek, maar ademt meer Blankenberge-sfeer. Zeker de moeite waard om eens te zien, gewoon om die Amerikaanse mentaliteit beter te begrijpen. Als we er aankomen is toevallig een Maori koor aan het zingen en dansen om reclame te maken voor hun optreden binnenkort. Hun haka mocht niet mankeren.
Hier worden we nog eens geconfronteerd met de andere kant van de medaille. Gans de rit hadden we reeds hier en daar daklozen opgemerkt, gasten die voortsjokken meestal met een supermarkt karretje, waarin al hun hebben en houden samengebundeld, of soms met een grote versleten rugzak. Maar hier waren er wel superveel. Ze zagen er meestal haveloos en sufferig uit, ofwel van moeheid en onverzorgdheid, ofwel waren ze onder invloed van drugs. Enkelen bedelden wat, maar meestal laten ze de toeristen wel met rust. Het belette niet dat er soms een opvallende urinegeur te rieken was.
Naar het schijnt is Californië, samen met New York, de staat met het meeste daklozen. Dat komt niet alleen door het aangename klimaat, maar ook door de heel tolerante wetgeving in Californie voor daklozen. Er is nachtopvang, er worden gratis maaltijden uitgedeeld, en er is mogelijkheid tot douches en toilet. Volgens bepaalde cijfers zou 1 op de 100 inwoners dakloos zijn!
Op het einde van de dag waren Annemie en ik (en mijn heup) versleten. We zagen het niet meer zitten om 's avonds te stad in trekken op zoek naar avondlijke sfeer.
Het was genoeg geweest, het slot van een prachtige en boeiende reis.

Geschreven door Frans.annemie