Oef, deze morgen vroeg naar de receptie om nog eens te proberen op internet te raken, en ja , wat gisterenavond niet lukte, lukt nu. Zo zie ik dat ik mijn blog beter eens zou herlezen vooraleer door te sturen. Het was natuurlijk de electriciteit die uitviel.
Gisteren was weer een toffe dag: enkele kerkjes bezoeken, uitgehouwen in de zandrots.
Het eerste kerkje in de voormiddag was Maryam Konkor.
Het probleem is er te geraken. Onze gids zei dat we een beetje zouden moeten hiken, niet zo zwaar. Maar zijn normen zijn anders dan de onze, want meermaals moesten we handen en voeten gebruiken. Mensen met hoogtevrees zouden er beter niet aan beginnen, maar gelukkig hebben kunnen concluderen dat Fabke geen echte hoogtevrees heeft zoals ze eerst beweerde. Die kerkjes zijn zo hoog mogelijk in de rotsen uitgehouwen, dus echte rotskerkjes, natuurlijk om zo dicht mogelijk bij de hemel te zijn.

Met een kerkje zijn we niet tevreden. Het eerste was meer dan pittig, het tweede na het middagmaal was voor de echte. Abuna Yeamata noemt het tweede. Naar de mis gaan daar is geen sinecure, ik denk dat dit het meest ontoegankelijke kerkje ter wereld is. En toch vindt daar elke zondag nog een mis plaats, en komen er mensen met babies om die te laten dopen. Om er te geraken moet men zo lenig zijn als een aapje. Een steile wand, loodrecht omhoog van 6 meter moet overwonnen worden. Nu hangt er een touw als zekering, maar blijkbaar is dit nog niet zo heel lang. Slechts twee van onze groep hebben zich gewaagd aan die trip, Jan en Katrien. De rest bleef achter in angst en vrees, in de hoop dat we onze vrienden nog zouden terugzien. Na heel lang wachten zagen we plots Jan in een boom hangen. Bieke, die wist dat Jan zonder centen naar boven was, vreesde al dat de monniken Jan vast hielden omdat hij geen fee kon betalen, maar achteraf bleek dat hij alleen wat moest wachten om het beveiligingstouw aan te brengen.
De verhalen achteraf waren explosief.
En zo reisden we door naar Mekelle, een stad van 500.000 inwoners, vanwaar we de volgende ochtend zouden vertrekken naar de Danakil .

Geschreven door Frans.annemie